กลายร่าง . Морган Райс
“ที่จริงมันคือไวโอล่า ขนาดใหญ่กว่าไวโอลีน แต่เสียงแตกต่างกันมาก เสียงของมันจะอ่อนหวานกว่า”
เธอไม่เคยเห็นไวโอล่า หวังว่าเขาจะวางมันบนโต๊ะและโชว์ให้เธอดู แต่เขาไม่ทำ และเธอก็ไม่ต้องการสอดรู้สอดเห็น โจนาห์ยังคงวางมือไว้บนไวโอล่า ดูเหมือนเขากำลังปกป้องมัน อย่างกับของส่วนตัวที่เป็นความลับ
“เธอฝึกบ่อยหรอ?”
โจนาห์ยักไหล่ “วันละไม่กี่ชั่วโมง” เขากล่าวอย่างเป็นกันเอง
“ไม่กี่ชั่วโมง!? เธอต้องเก่งแน่ ๆ เลย!”
เขายักไหล่อีกครั้ง “ฉันคิดว่าพอใช้ได้นะ ยังมีคนอื่นที่เล่นดีกว่าฉัน แต่ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นใบผ่านทางให้ฉันออกจากสถานที่แห่งนี้”
“ฉันอยากเล่นเปียโนมาตลอด” เคทลินพูด
“แล้วทำไมไม่เล่นล่ะ?”
เธอจะพูดว่า ฉันไม่มีเปียโน แต่เธอห้ามตัวเองไว้ เธอยักไหล่แทนและมองกลับไปที่อาหารของเธอ
“เธอไม่จำเป็นต้องมีเปียโน” โจนาห์พูดออกมา
เธอเงยหน้าขึ้นมอง อย่างกับว่าเขาอ่านใจเธอได้
“โรงเรียนนี้มีห้องซ้อมดนตรี ในบรรดาเรื่องเลวร้ายทั้งหมดของที่นี่ อย่างน้อยก็มีเรื่องดี ๆ แบบนี้อยู่บ้าง พวกเขาจะสอนให้เธอฟรี สิ่งที่เธอต้องทำคือการลงทะเบียน”
เคทลินเบิกตากว้าง
“จริงหรอ?”
“หน้าห้องดนตรีจะมีใบสมัครอยู่ ถามหาคุณนายเลนนอกซ์ บอกไปว่า เธอคือเพื่อนของฉัน”
เพื่อน เคทลินชอบคำนี้ ความสุขค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นภายในใจของเธอ
เธอยิ้มกว้าง ทั้งคู่สบตากันอยู่พักหนึ่ง
การมองไปที่ดวงตาสีเขียวอันเป็นประกายของเขา ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกเผาไหม้ด้วยความปรารถนาที่จะตั้งคำถามนับล้านกับเขา