กลายร่าง . Морган Райс
134 ลืมว่าเธอกำลังไปไหน เธอไม่เคยเดินจากโรงเรียนกลับบ้านมาก่อน ตอนนี้เธอมืดแปดด้านว่าอพาร์ทเมนท์ใหม่ของเธออยู่ที่ไหน เธอยืนอยู่ที่นั่นตรงหัวมุม งุนงง เมฆเริ่มลอยมาปกคลุมพระอาทิตย์ ลมแรงเริ่มก่อตัว และเธอก็รู้สึกหนาวขึ้นมาอีกครั้ง
“เฮ้ สาวน้อย!”
เคทลินหันกลับไป และพบว่าเธอกำลังยืนอยู่หน้าร้านขายของชำที่ดูซอมซ่อ ผู้ชายแต่งตัวโกโรโกโสสี่คนนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าร้าน เห็นได้ชัดว่ากำลังยิ้มแสยะอย่างเยือกเย็นมาที่เธอ ราวกับว่าเธอเป็นมื้ออาหารถัดไปของพวกเขา
“มานี่สิจ๊ะ ที่รัก!” ชายคนหนึ่งตะโกน
และเธอก็จำได้
ใช่แล้ว ถนนหมายเลข 132
เธอหันหลังกลับทันทีและเดินอย่างรวดเร็วไปยังถนนอีกฝั่ง เธอหันหลังไปมองเป็นระยะว่าผู้ชายเหล่านั้นตามเธอมาหรือไม่ โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ตามมา
ลมหนาวที่ผัดผ่านแก้มของเธอ กระตุ้นให้เธอมีสติ ความจริงอันโหดร้ายเกี่ยวกับที่พักของเธอเริ่มถาโถมเข้ามา เธอมองไปรอบ ๆ บริเวณนี้เต็มไปด้วยรถที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ กำแพงลายกราฟฟิตี้ ลวดหนาม เหล็กดัดที่ติดอยู่บนหน้าต่างทุกบาน เธอเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยวในทันที และหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง
อีกเพียง 3 ช่วงตึกก็จะถึงอพาร์ทเมนท์ของเธอ แต่ดูเหมือนมันยาวนานเหลือเกิน เธอหวังว่าเธอจะมีเพื่อนเดินเคียงข้าง หากเป็นโจนาห์ก็คงจะดี เธอกำลังสงสัยว่าเธอจะสามารถเดินคนเดียวแบบนี้ได้ทุกวันหรือไม่ เธอเริ่มรู้สึกโกรธแม่ของเธอ ทำไมต้องย้ายที่อยู่ให้เธอ ผลักไสให้เธอไปที่ใหม่ที่เธอไม่ชอบได้อย่างไร? เมื่อไรมันจะจบ?
เสียงแก้วแตกดังขึ้น
หัวใจของเคทลินเต้นรัว