Ena Murray Keur 12. Ena Murray
sy op- en aanmerkings moet selfs Festus laat lag. Dis die eerste keer in sy lewe dat Poens in ’n stad kom.
Toe hulle by die erf se hekke indraai, rek Katryn se oë. Dit lyk geweldig indrukwekkend, en Poens uiter hul gesamentlike gedagtes hardop in een woord.
“Demmit!”
“Poens!” Festus se stem is glad nie so streng as wat dit behoort te wees nie. “Hou jy daarvan?” vra hy dan glimlaggend na agter.
Poens sit kiertsregop en elke sproet op sy gesiggie lewe van belangstelling en verrassing. “Oom moet ’n ryk ou wees! Katryn, kyk, daar is glad ’n swembad met water in!”
“Ek sien.” Sy kyk sydelings na die man agter die stuurwiel. “Dis ’n gróót erf. Baie plek vir Beauty om rond te hardloop.”
Hy kyk vinnig na haar. Hy kon sweer sy was sarkasties! Dan laat hy dit maar daar en hou stil.
Poens en Katryn en die hond is uit nog voordat die motor behoorlik staan. Beauty, heel komplimenterend, soek die grasperk uit om sy ingenomenheid met sy nuwe verblyfplek al rollende te betuig. Dat hy in die proses ’n paar lelies sleg karnuffel, kan hy nie verhelp nie, maar Festus besluit hulle moet mekaar uit die staanspoor goed verstaan.
“Katryn, kyk daar wat doen jou hond! Luister, meisie, van nou af sal jy daardie affêre in toom moet hou. Ek gaan nie toelaat dat hy my tuin verniel nie. As jy hom nie in toom kan hou nie, moet hy aan ’n ketting vas.”
“Ja, oom. Nee, ek sal kyk na hom, oom. Ekskuus tog, oom.” Sy hardloop na Beauty en kry hom aan die halsband beet en sy raas binnensmonds: “Moenie jou so boers hou nie, hond! ’n Mens sou sweer ons is niks gewoond nie!”
“Ek sal die tasse indra, oom,” bied Poens weer hulpvaardig aan en maak die kattebak oop.
“Goed. Kom ons gaan net eers in dat julle jul kamers kan kry. O, daar is Bes.”
Bes staan haar en vergaap aan die toneel voor haar.
Festus verduidelik ongemaklik. “Bes, dis Katryntjie en dis Poens. Hulle sal vir ’n rukkie hier by ons bly. Kan jy hulle hul kamers wys?”
Bes se verslaentheid word begroet met twee breë glimlagge. “En dis Beauty, Bes. Hy sal nie byt nie.”
Bes skud haar kop verdwaas. Waar het haar meneer aan hierdie twee gekom? Dan glimlag sy skielik terug. Sy moet sê, dit sal nogal lekker wees om ’n slag weer lewe in die huis te hê.
Met die twee “kinders” aan weerskante van haar en Beauty ongenooid op hul hakke, stap hulle die huis binne.
In sy studeerkamer gaan sit Festus agter sy lessenaar. Hy staar bedremmeld voor hom uit. Noudat hy tuis is, weet hy nog minder of hy die regte ding gedoen het. Bes se verslaentheid het boekdele gespreek. Hy glimlag grimmig. Hy wil liewer nie dink wat sy vriende te sê sal hê as hulle van die nuutste verwikkelinge hoor nie.
Hy trek sy skouers op. Erger as kopaf kan dit seker ook nie gaan nie, en ’n mens kan altyd aan ’n ander plan dink as dit moet.
Hy is nog besig om telefonies met sy kantoor te praat, toe Beauty die dame na die voordeur aangestap sien kom. En hy ken sy maniere. Hy is gewoond om kuiergaste gul en met al die liefde van sy groot hondehart te verwelkom . . . en hy pyl op die deftige, niksvermoedende vrou af.
4
Shirley Rossouw weet nie wat haar getref het nie. Toe sy haar kom kry, lê sy op die naat van haar rug terwyl ’n gedrog, iets uit ’n grilrolprent, wydsbeen oor haar staan, en vir haar lyk dit of die breë, oop bek gereed is om haar die fatale byt toe te dien.
Haar deurdringende, angsbelaaide gil bereik Festus agter sy lessenaar. Hy spring werktuiglik op.
Katryn en Poens staan verslae by die oop kattebak. Katryn wip soos sy skrik toe Festus se bulderende stem langs haar opklink.
“Beauty! Af! Kind, keer jou hond! Hy vreet haar op! Beauty!”
Beauty kry ’n skop op die sitvlak wat hom verbaas laat omdraai. Dan is Katryn en Poens by, en Katryn sit dadelik haar arms om die hond se nek en kyk verwytend op. “Hy het niks gemaak nie!”
“Niks! Toe nou maar, Shirley! Shirley! Jou taal! Hier is kinders by!”
Poens verdedig die hond met oorgawe: “Beauty het haar net gegroet!” Dan keer sy blik terug na die vrou wat deur Festus op haar bene gehelp word. “Mag, maar jy ken darem ook ’n paar goeies!”
“Poens! Shirley! Staak dit nou! Jy makeer niks nie. Die hond het jou net omgeloop. Poens! Katryn! Loop, en vat Beauty saam. Toe! Gee pad onder my oë uit!” Dan eers sien hy sy geamuseerde buurman se belangstellende blik en hy voel ’n rooi blos oor sy gesig vlek. Liewe aarde, wat moet die buurt van hom dink! Met min ontsag druk hy die vrou, wat nie meer so vreeslik deftig lyk nie, voordeur toe.
“Nie ’n woord verder van jou nie! Die mense sal dink dis ’n openbare kroeg hierdie. Bly stil. Ons kan binne verder praat,” sê hy met ’n gedempte stem.
En terwyl Festus al sy dae met sy minnares het, klou Katryn en Poens en Bes mekaar vas terwyl die trane oor hul wange rol.
“O, ek het lank laas so ’n spektakel gesien!” kreun Bes en die trane loop weer oor haar gesig. “Die kastige grênd juffrou lê daar met haar bene in die lug! Beauty moes lankal gekom kuier het!”
Katryn vee haar trane met die rugkant van haar hand af en vra: “Hoekom sê jy so? Hou jy nie van haar nie? Wie is sy?”
Bes snuif en haar glimlag verdwyn. “Een van die hope vroumense wat so agter my meneer aanloop. En dan moet jy weet sy hét ’n man. Maar jy kry mos ’n soort vir wie dit nie saak maak nie.” Dan beteuel sy haar. Dis seker nie reg dat sy haar meneer se privaat sake met die kinders bespreek nie. Maar dis so ’n verligting om haar mening ook ’n slag hardop te kan lug.
“Jy sê sy hét ’n man?” vra Katryn fronsend.
“Ja, maar . . . moenie dat meneer hoor ek het jou gesê nie. Dit het niks met ons te doen nie. Maar almaskie. Dis ’n goeie ding dat sy ’n slag onder die stof geloop is. Sy is gans te baasspelerig as sy hier kom. Wil mos nou die dag skoon vir my leer hoe om tee te maak. Verbeel jou! Nou toe, julle kinders. Bring julle tasse dat julle kan uitpak. Ek gaan solank aandete maak. Ek hoop net daardie vrou loop voor die tyd.”
Shirley sien op hierdie oomblik ’n sy van Festus Dumas se karakter waarvan sy tot dusver nie bewus was nie. Hy is so kil en ontoeganklik as kan kom.
“Jy kan nie ernstig wees nie! Dáárdie twee kinders hier by jou in die huis? ’n Mens kan met die blote oog sien hulle is totaal onopgevoed! Jy kan nie droom om . . .”
Festus weet nie wanneer laas hy hom so bloedig vererg het nie. Hoe durf sy Katryntjie ’n onopgevoede kind noem? Sy stem is ysig: “En ek kon netnou met die blote oor hoor – en my bure ook – hoe onopgevoed jý is!”
Shirley ruk haar asem in en verbleek, maar haar oë blits. Niemand het dit sedert sy Evert Rossouw se vrou geword het, gewaag om na haar agtergrond te verwys of net daarop te skimp nie. Sy kan nie dadelik dink wat om hom te antwoord nie. Sy het, toe sy so groot geskrik het, teruggeval op die taal wat sy gebesig het toe sy as kind vir haarself en haar regte moes veg. En soos die seuntjie vrypostig opgemerk het, dit wás ’n paar goeies wat sy kwytgeraak het.
Festus kyk haar met spleetoë aan en wonder wat hy ooit aan hierdie vrou gesien het. Hy moes van sy verstand af gewees het. Ten spyte van die diamantbehangsels en peperduur klere kan hy nou sien wat sy nog altyd was en is.
“Katryntjie is ’n sestienjarige kind wat in my sorg geplaas is, en sy gaan van nou af hier bly. Dis haar huis hierdie.”
“Moenie sotlik wees nie! Hoe kan jy alleen hier bly met ’n meisie van sestien? Hoekom het jy nie eers die saak met my bespreek nie?”
Festus voel skielik tam. Daar is openlike afkeer in sy stem: “Só ’n opmerking pas presies by jou. Ek kon amper haar pa gewees het. Sy sal heeltemal veilig wees hier by my en ek is nie bang