Ena Murray Keur 16. Ena Murray
ENA MURRAY
KEUR 16
Haar grootste offer • Skaduwees van gister • Plekkie in die son
Jasmyn
1
Die telefoon lui skril.
Marlene Roux huiwer. Sal sy dit antwoord … of nie? Ben het die motor gaan uittrek. Hy sou dit nie kon hoor nie. Weer lui dit hard. Haar hand lê besluiteloos op die hoorbuis. Kon dit nie vyf minute later gelui het nie? Vir ’n derde keer skril dit in haar ore en sy tel dit vinnig op. “Ja?”
“Ag, is dit dokter Roux se huis?”
’n Oomblik speel sy met die gedagte om nee te sê. Maar dan sê sy koel en teësinnig: “Ja, dame, maar …”
“Ag, kan ek asseblief met hom praat? Dis dringend … uiters dringend. My kind … Asseblief! Hy is tuis, is hy nie?”
Die angs en kommer in die vreemde stem dring skaars tot haar deur. Afsydig sê sy: “Hy staan op die punt om te vertrek. Is daar nie ’n boodskap …?”
“Ek móét met hom praat. Dis my kind …” Die stem klink nou byna paniekbevange. “Asseblief! My kind is besig om te sterf! Roep die dokter.”
“Is u ’n pasiënt van dokter Roux?”
“Nee, maar … ek … is in die nood. Asseblief, mevrou, my kind …”
“Ek is bevrees dokter het reeds vertrek. Skakel maar die ambulans …”
Die stem breek meteens af en die erg bekommerde moeder hoor net ’n gedempte geredekawel. En dan, meteens, klink ’n sterk, besadigde stem in haar oor, ’n stem wat soveel vertroue wek dat Annie Riekerts haar oë dankbaar sluit. Hy is nog nie weg nie!
“Dokter Roux wat praat. Wat is die moeilikheid, mevrou?”
“My kind, dokter. Hy …” Sy gee ’n vinnige beskrywing van haar kind se toestand en Ben Roux luister fronsend. Die kind het nog een oomblik rustig in sy bedjie gespeel en toe het hy net begin snak na asem. ’n Baba van agtien maande wat skielik begin versmoor …
“Wat is u adres, mevrou?” wil hy vinnig weet. “Herhaal dit, asseblief?” en dan sê hy gerusstellend: “Ek kom dadelik.”
Die buis klap hard op die mik terug en die dokter kyk sy vrou kwaai aan.
“Ben! Ben, jy gaan my nie wéér in die steek laat nie! Ek is nou siek en sat van hierdie ding.”
“En ek is siek en sat van jou selfsug en ongelooflike gevoelloosheid. Ek het nie nou tyd om met jou te praat nie, maar wanneer ek terugkom van die kleinhoewe af, moet jy hier wees. Ons gaan vanaand praat en kláár praat, Marlene.”
Voordat sy nog ’n verdere geluid kan uitkry, is hy reeds op pad voordeur toe en gryp in die verbygaan sy dokterstas van die marmertafeltjie in die voorportaal waar dit altyd gereed staan.
Die motor trek met ’n vaart voor die luukse huis weg, skiet deur die elitebuurt van die stad en bereik die snelweg wat na die kleinhoewes net buite die stad lei.
Dis die tyd van die aand wanneer die mense gereed maak om jolyt te gaan hou, wanneer die plesierplekke se neonligte begin flikker en lokkend nooi. Met ’n strak blik op die woelige verkeer om en voor hom, jaag dokter Ben Roux voort. Daar is nie ’n minuut te verspil nie. ’n Paar maande oue mensie is besig om te sterf …
Dis ’n paar uur later dat die dokter sy rug strek, sy teaterspan bedank en die gesteriliseerde klere van hom afstroop. Hy vergesel die klein pasiëntjie terug na die kindersaal, maak seker dat alles honderd persent reg is voordat hy die kosbare lewetjie wat so amper weggeglip het in die bekwame hande van die nagpersoneel laat.
Daar is lyne van moegheid en spanning op sy gesig toe hy eindelik na sy horlosie kyk. Dis reeds tien voor twaalf. Teen hierdie tyd vang Marlene seker al slange!
Hy is byna by haar verby voordat hy Annie Riekerts ineengedoke in die wagkamer sien sit. Hy glimlag gerusstellend in die beangste, moeë oë af.
“Hy is heeltemal veilig. Hy slaap nou en u kan hom môre met besoektyd kom sien. Kom, ek sal u huis toe neem.”
“O, dankie, dankie, dokter! Is hy regtig heeltemal buite gevaar?”
“Heeltemal. Ons moes ’n klein snitjie maak om die obstruksie te verwyder, maar daar is verder niks om oor bekommerd te wees nie. Kom ons gaan.”
“Dankie, dokter, maar dis te veel moeite. Ek kan maar ’n ander plan maak om by die huis te kom …”
Hy stoot haar liggies maar beslis in die rigting van die groot deure. “Ek sal u terugneem.”
Hy help haar in die motor in en Annie Riekerts kyk nog ’n maal verlangend oor haar skouer. Êrens daar binne lê haar seuntjie veilig … danksy hierdie man wat as instrument gebruik is. Die hoendervel slaan opnuut op haar uit. As hy nie vanaand tuis was nie … “Wat was die moeilikheid, dokter? Ek kan dit nog nie verstaan nie. Die een oomblik het hy nog soet in sy bedjie gesit en speel en toe, skielik, het ek net wurggeluide gehoor.”
“Ons het ’n klein plastiekspeeldingetjie uit sy lugpyp verwyder, mevrou Riekerts. Dis iets waarna u tog baie goed moet oplet in die toekoms. Pasop om te klein en te gladde speelgoedjies vir die klein mensies te gee. Dit glip maklik by die mondjie of neusie in.”
Sy kyk hom geskok aan. “Maar dan was dit mos mý nalatigheid.”
“Miskien ja, maar nou weet u vir die toekoms. U moet ook onthou om, as daar ooit weer ’n krisis ontstaan, dadelik die ambulans te skakel. Dan kan hulle my van die hospitaal af bel en so word kosbare tyd bespaar – miskien net daardie kosbare minute wat tussen u kind en die dood staan.”
Annie Riekerts kyk verleë voor haar uit. “Ek het net geweet ek moet so gou moontlik ’n dokter by my kind kry. Ek kon nie dink nie …”
“Ja, natuurlik, ek begryp. Hier is ons. Kom. Ek stap saam om seker te maak alles is veilig. Wanneer kom u man van diens af?”
“Om eenuur. Dis amper tyd dat hy moet kom.”
In die eenvoudige sitkamer kyk sy na hom en kan die trane van dankbaarheid en verligting nie meer keer nie. “Dokter, hoe sal ek u ooit kan bedank? My man is maar ’n tydelike skofwerker by die kragsentrale, maar ons sal u elke sent betaal. U hoef nie bang te wees nie. As u ons net sal kans gee om elke maand ’n deel te betaal …”
Hy knik, sy blik sag. Sy is nog jonk, maar die lewe het al sy spore op haar gelaat gekerf. Net ’n oomblik skuif ’n ander gesig, beeldskoon en sorgvry, voor hom in, ’n gesig wat die lewe sagkens behandel het. “Dis goed,” sê hy. “Ons sal ’n plan maak. En u man was vannag net so ’n belangrike figuur in hierdie drama as ek. As hy nie getrou op sy pos was nie, sou alles in die hospitaal gaan staan het, die groot ligte bo die operasietafel, die sterilisators, alles … en ek sou magteloos gewees het om u kind te red. U man is nie maar net ’n skofwerker by die kragsentrale nie, mevrou Riekerts.”
Sy kyk hom eers verslae aan, dan in verwondering. “Dis … dis waar! Dis heeltemal waar!”
Hy glimlag. “Natuurlik is dit waar.” Dan verdonker sy oë, vou die moeë kepe om sy mond en oë weer dieper in. “Ek is net dankbaar dat ek vanaand tuis was. Goeienag, mevrou.”
Toe dokter Ben Roux kort voor een by sy eie voordeur instap, is sy gemoed swaar en wens hy amper dat sy vrou reeds slaap.
Maar sy slaap nie. Sy het wel die pragtige, duur aandrok gaan uittrek. Sy verskyn voor hom in die sitkamerdeur en ten spyte van alles, voel hy sy hart in sy keel ruk. Selfsugtig, gevoelloos – watter benaming ook al by haar pas – sy bly onweerstaanbaar pragtig vir hom. En hy het haar lief.
“Ek het gedink jy slaap sommer vannag daar op die kleinhoewe.”
Haar stem is vyandig en ’n diep sug ontsnap hom. Hoeveel honderd keer het hierdie selfde toneel hom al die afgelope twee jaar afgespeel? Maar nog altyd het hy vir haar verskonings gevind. Sy is nog jonk, skaars twintig. Sy is eintlik nog ’n kind. Bedorwe kind van ryk ouers. ’n Kind wat gewoond is om in alles