Rozmowy z psychopatami. Christopher Berry-Dee

Podziękowania

      Podziękowania zamieszczone w książce to jedyna jej część, w którą wydawca i redaktor nie mogą ingerować. Mimo to postanowiłem zdobyć przychylność swojego redaktora, Toby’ego Buchana, i zadedykowałem tę książkę właśnie jemu. Ach, Toby, jesteś fantastyczny! Składam Ci serdeczne podziękowania za ciężką pracę, poświęcenie i wsparcie, którego mi udzielałeś w trakcie pracy nad wieloma książkami publikowanymi na przestrzeni lat. Masz anielską cierpliwość. Dziękuję wydawcom i całemu zespołowi wydawnictwa John Blake/Bonnier. Nawiązaliśmy współpracę w 2003 roku, kiedy niestrudzony John Blake podpisał ze mną umowę na napisanie Rozmów z seryjnymi mordercami. Była to pierwsza w dziejach książka z zakresu literatury faktu, w której pozwolono autorowi zamieścić wiele autentycznych wypowiedzi zbrodniarzy. Oparłem ją na licznych sfilmowanych i wyemitowanych w telewizji wywiadach, jakie przeprowadziłem w poprzednich latach z maniakalnymi mordercami. Było to kontrowersyjne posunięcie. Zaproponowałem książkę dwóm firmom: wydawnictwu Virgin i Johnowi Blake’owi. Virgin – mój wcześniejszy wydawca – natychmiast ją odrzucił; poinformowano mnie, że zawartość może wytrącić z równowagi starszych czytelników. Natomiast John z entuzjazmem przyjął propozycję. Następnego dnia skontaktowało się ze mną wydawnictwo Virgin, które zmieniło zdanie, ale cóż – książka została już sprzedana. Od tamtej pory współpracuję z Johnem Blakiem.

      Wspominam tutaj mojego mentora, Robina Odella, autora specjalizującego się w przestępczości, który napisał ze mną kilka książek, gdy zaczynałem karierę pisarską. Był tak miły, że za każdym razem wyrażał zgodę, by moje nazwisko wymieniano na pierwszym miejscu; mam wobec Robina ogromny dług wdzięczności. Dziękuję również dawnemu producentowi moich filmów dokumentalnych, Frazerowi Ashfordowi, który wyprodukował dwunastoodcinkowy The Serial Killers. Był to mój pierwszy film telewizyjny. Mógłbym z łatwością napisać książkę o ekscytujących przygodach, które razem przeżyliśmy. Frazer pozostaje do dziś jednym z moich najlepszych kumpli.

      Aby zakończyć podziękowania związane z tematyką zawodową, chciałbym wyrazić wdzięczność mediom – zarówno prasie, jak i telewizji, w tym telewizyjnym działom bieżących wiadomości – nie tylko za pomoc w promowaniu moich książek, ale również za zapraszanie mnie do udziału w filmach dokumentalnych i publikowanie moich artykułów. Nie jestem w stanie wyliczyć wszystkich osób i instytucji. Nie mam na myśli jedynie wartości promocyjnej współpracy z mediami: często udzielały mi wsparcia w czasie prób rozwiązywania dawnych spraw kryminalnych albo w trakcie pracy nad innymi, równie ważnymi kwestiami. Nie mogę zamieścić listy nazwisk, ale wszyscy wiedzą, o kogo chodzi. Dziękuję.

      Przejdźmy do organów ścigania. Amerykańskie służby są bardzo chętne do współpracy; mam na myśli FBI, United States Marshals Service, Departament Policji stanu Floryda i niezliczone inne instytucje stanowe, okręgowe i miejskie. Współpraca z nimi to prawdziwa przyjemność, podobnie jak z policją rosyjską i dalekowschodnią. Niestety, nie mogę tego powiedzieć o brytyjskich organach ścigania, które działają nieco schematycznie. Owszem, współpracują, jeśli uważają to za opłacalne; i w takich przypadkach jest to korzystne dla obu stron, ale mimo to w dalszym ciągu nie rozumieją, że praca wykonywana przez nas, pisarzy, może się okazać bezcennym narzędziem śledczym.

      Jeśli chodzi o podziękowania o charakterze osobistym, chciałbym przekazać wyrazy wdzięczności swojej filipińskiej partnerce Maui. Pisanie na temat przestępczości i studia z tym związane sprawiają, że wkraczamy do mrocznej krainy, a Maui wniosła światło do mojego życia. Niechaj ją Bóg błogosławi. Kocham Filipińczyków i ich kraj; wspominam o tym w dalszej części książki.