ՆԱՄԱԿՆԵՐ ԲԱՆՏԻՑ. Ֆեմիդա Դավթյան
ոց նետեց
Խունտան հայկական։
Ուզածս հաց էր,
Դպրոց ու տանիք,
Մայր ու հայրենիք։
Քարն էր իմ բարձը,
Քարն էր իմ հացը,
Քար էր երկիրը,
Ու քարե հայն էր
Արել նախճիրը։
Ես Հայաստան երկրի ամենածանր արցունքի կաթիլն եմ` հայիզմի ցրտին քարացած, իսկ պատմաբան ու հայագետ մայրս, որ մտքի և բանականության կրողն էր, անբարոյական
3
անտերություն կոչեցյալ հայոց պետության ազգային մաֆիայի զոհը։
Ես 21 տարեկան եմ, բայց 10 տարի անց էլ հիշում եմ կիսատառաճանաչ վարձու քննիչ Թաթուլ Շուշանյանի հարցը.
–
Որ
մեծանաս
,
ի՞նչ
ես
դառնալու։
–
Վամպիրագետ։
–
Ի՞նչ։
Դա
մասնագիտություն
չի։
–
ՈՒրեմն
կլինի
'
մարդուն
վամպիրից
փրկելու
համար։
–
Ո
*
վ
է
վամպիրը։
–
Նա
,
ով
շալվար
է
հագնում
,
կրում
է
մարդու
դեմք
,
ունի
աթոռ
,
կրծում
է
փող
,
բայց
մարդ
չի
դառնում
,
այլ
մարդանման
է
,
որ
վնասում
է
մարդկանց
հենց
միայն
նրա
համար
,
որ
մարդ
չէ։
–
Լավ
,
Դավիթ
,
մայրիկդ
Ռուսաստանից
հետո
ու
*
ր
էր
գնալու։
–
Տիեզերք
,
խելոք
հայ
,
տիեզերք
,
աստղային
գլուխներ
բերե
–
լու
գենետիկ
խելագար
ու
անբարո
ցեղերի
համար։
–
Դե
հերիք
է
,
դու
ինձ
ձեռ
ես
առնում։
–
Հերիք
է
,
ուրեմն
հարգիր
մեզ
քո
բացակայությամբ։
–
Ստորագրիր
այստեղ
,
որ
հարցերին
չես
պատասխանում։
–
Չեմ
ստորագրում
,
ստորագրել
չգիտեմ
,
դպրոց
չեմ
գնում
,
դպրոցը
տվել
եմ
հայերին
,
որ
գրագետ
դահիճ
դառնան
…
Ես 21 տարեկան եմ, քո որդին`10։ Դու բանտում ես։ Քո որդուն է՞լ է քննիչն ուղղում նման հարցեր։
Սիրում եմ բումերանգը, Թաթուլ…
4
ՄԱՅՐԻԿ…
Հասկանում եմ բոլորին
Բեն Լադենից Աթաթուրք,
Մարդակերպից հումանիստ,
Մարդագոյից