Мәхәббәткә генә ышанам…. Тамара Ганиева

      Үз-үземне язам:

      Мин-минлек тә,

      Бахырлык та бар ул,

      Җитәрлек.

      Холкым гади –

      Асылымны эзләү,

      Тиешлесен яшәп үтәрлек.

      Кыланмыйм да,

      Хәер сорамыйм да,

      Язмышлардан узмыш булмый һич.

      Әнә шуңа күптән инанганмын,

      Икенчеләй әйтсәң –

      Фаталист.

      Үз-үземне язам:

      Берне сөйләп,

      Икенчене җырлар ният юк.

      Милләтемә имгәк,

      Маяк түгел,

      Миңа калган көне аның юк.

      Яшермим дә:

      Кызыктырды мәйдан,

      Җәлеп итте даннар –

      Үтелде.

      Өлгермәдем өйлә намазына,

      Сүрелеп бара кояш –

      Икенде.

      Үз-үземне язам:

      Акланмыйм да.

      Һич дәгъвам юк башкорт халкына.

      Тансыгына күрә моңын табар

      Һәм табыныр,

      Үлчәп зәүкына.

      Ә мин бары үз-үземне язам,

      Чук-чук бөдрәләрсез –

      Шул көе.

      Чыпчык кебек чыркылдавыммыдыр,

      Бытбылдыкмы –

      Барыбер үз көем.

      Халкыма шул

      Зиннәт кенә кыйммәт.

      Затлы тапмас, бәлки, мине ул.

      Шуңа мине йә бакыйлык көтә,

      Йә иртәгә үлем –

      Ике юл.

      – Арттарак бул,

      Бу тирәдә

      Бозасың манзараны.

      Матур түгелсең, ипсезсең,

      Сөмсерең кап-караңгы.

      Этәләр-төртәләр шулай,

      Комарны көчкә тыям.

      Кайчакта түзәм-түзәм дә

      Берәр эш бозып куям.

      Олы кара давыл куба:

      – Әйттек бит юньсез, диеп,

      Берегәмени бүреккә

      Бүре нәселле киек.

      Әнә бит ул нинди эре,

      Үзен әллә кем күрә. –

      Бурзайлар булса ни ачу,

      Көчекләр шулай өрә.

      Һәм аркага тондыралар, –

      Шул да булдымы уен.

      …Мине барыбер

      Җир шарыннан

      Төртеп төшерү кыен.

      МИЗГЕЛЛӘР

      Апрель белән мартны яратмыйм мин,

      Өшәндергеч көннәр – япь-ямьсез:

      Мәңге сөю вәгъдә итә торган

      Исерек зат сыман килбәтсез.

      Июль белән августны мин көтәм:

      Ай тышаулы, Кояш җигүле;

      Бәрәкәте, бәхет-түле асыл, –

      Әйтерсең лә халкым күңеле.

      Сентябрьдә суттан сытыла язам,

      Шигырьләрем – йөрәк телемем.

      Вакыты җитеп, кодрәт-гайрәт иңгән

      Шәраб төсле тузгый зиһенем.

      Син, мөгаен, моңнан яралгандыр,

      Моң-сагыштандыр син, валлаһи.

      Язмышыңа ягылганнан бирле,

      Гомер генәм булды илаһи.

      Син, мөгаен, нурдан яралгандыр,

      Каенлыкка охшаш чәчләрең

      Күңелемне минем гамьле итте,

      Тәэсиреннән сынсыз чәчәдем.

      Син, мөгаен, наздан яралгандыр,

      Бармагыңның өнсез сүзләрен

      Һуштан язып өзелеп тыңладым да

      Җан канатып җавап эзләдем.

      Син, мөгаен, үзең белмисеңдер:

      Моң-сагышың, нурлы назыңны

      Куш беләзек итеп тагасы килә,

      Куш яулыклар итеп ябынасы.

      Син, мөгаен, минем гомеремә –

      Күк гөмбәзе,

      Җирнең йөзедер.

      Кочагыңда шәмдәй сызылучы –

      Дивананың гына үзедер.

      Ачылмастай