Үзем генә беләм…. Набира Гиматдинова
идең… – Баядан бирле Ирек, шул сүзләрне кабатлап, җанны үрти. – Син бит үлми идең.
– Җитәр! – диде Җаббаров һәм, әллә чынлап, әллә шаярып, Ирекне якасыннан тотып селкергә кереште: – Җитәр! Мәнсез сүзеңнең ахыры булырмы, юкмы?
– Җибәр! – диде Ирек, артка табан тартылып.
Җаббаров ычкындырды. Төймәләре чишелеп, шарфлары асылынган Ирекнең төзәтенүен көтә башлады. Алар хәзер икесе дә мәхәллә бүлүче көзге әтәчләргә охшаган иде. Ишегалдында утын ваклап маташучы карт, болар ягына карап, баш чайкап алды. «Әй, гайрәтле әтәчләр, – диде ул. – Әй, гайрәтле әтәчләр!»
– Сөйлә, баштанаяк сөйлә. Ничек, кайчан, кайда? – Җаббаров Ирекнең соңгы төймәсен каптырды.
– Сугыш чукмары!
– Йә, ачуланма. Нервлар тузган, гафу ит.
– Әллә бездә тимер нервы дисеңме? – Ирек, күз агын әйләндереп, дустына карады. – Нәрсәсен сөйлисең аның… Урманга чыккач та, Әлфиянең авызында һаман синең исем булды. Өзми дә куймый: «Ник без аны ялгыз калдырдык инде, әйдәгез, кире борылыйк та Әнәсне дә үзебез белән ияртик, йөрсәк, дүртәү йөрик», – ди. Без, уенын-чынын бергә кушып: «Сине җене сөйми, хәтта күралмас дәрәҗәдә, шуңа бармый ул», – дибез. «Минем Җаббаровка бернинди зыян эшләгәнем юк», – ди бу, ә күзләреннән мөлдер-мөлдер яшь ага. Без аның саен котыртабыз: «Әллә яратасыңмы, әллә Җаббаров кабызган утларда янасыңмы?» – дип көлешәбез. Әлфиякәй үпкәләде дә бездән аерылып китте… Кайтса, киемнәрең чөйдә эленеп тора, ә үзең юк икән. Шул вакытта каравылчы карт та кайтып җиткән. Сүзсез дә аңлашыла инде, икесе ике якка эзләп чапканнар. Әлфия нәкъ өстеңә килеп чыга… Синең йөрәк шаярта бугай, Әнәс. Дөресме?
– Мин исерек идем, – диде Җаббаров, теш арасыннан гына сүзләрен кысып чыгарып.
– Алай икә-ән! Тикмәгә генә ул сине пальтосына салып өстерәмәгән икән. Йөз кило чамасы инде син. Ат хәтле ирне сөйрәп, Әлфия шабыр тиргә бата. Үпкә авырулы кешегә күпме кирәк соң? Сразы бәргән, кәнишне. Терелмәве дә ихтимал.
Җаббаров ни үле, ни тере хәлдә басып торды. Моңа ышануы да кыен иде. Уеннан уймак чыгарган лабаса! Бу бит, гафу итегез, кешенең үз гомере белән ахмакларча шаяруы!
– Сиңа да нокта буласы иде, спиртланмасаң, дим, җелегеңә салкын үтеп, дим. Төне буе батырларча гырлап йокладың, молодец, Әнәс!
– Мактама, ичмасам.
– Әлфия синең өчен курыкты инде. Елый да елый…
Әлегә кадәр аның өчен берәү дә еламады. Дөрес, кайбер хатын-кызлар, аларның мәхәббәтләрен аклый алмасаң елый, анда да аны түгел, үзләренең алданган хисләрен жәлләп елый иде. Әлфия беренчесе… Әлфия… Әлфия… Кем ул Әлфия? Атна-ун көн элек ул юлга аркылы яткан бүрәнә иде. Җаббаровның аны бик тә алып ташлыйсы килә иде.
Алтынай кызы… Сулкылдатма йөрәкне! Сулкылдатма! Тизрәк терел дә үз юлыңа кит! Актарма Әнәснең күңел дөньясын, тимә. Ул сиңа мең рәхмәт укып яшәр, мең рәхмәт…
Мыштым гына алар янына Нур килеп басты.
– Ну, ботканы пешердек, малайлар. Тозсыз һәм майсыз!
Җаббаров төртмәле сүзләрнең мәгънәсен әйбәт аңлый иде. Әйе, ул гаепле. Тормышта аның кылган гаепләре санаусыз инде. Санаусыз ул гаепләр! Уйнап-көлеп кенә котыла