Kiri. Venus Stella
r düşünün, bu gezegende sekiz milyar insan var. Bazılarımız güneşin doğuşunu selamlıyor, birbirimize sokuluyor, güneşin ilk ışıklarının gökyüzünü parlak renklerle boyamasını izliyor, bazılarımız ise yıldızlarla süslenmiş gece gökyüzüne hayranlıkla bakıyor. Bazıları doğum günlerini aile ve arkadaşlarıyla birlikte doğum günü pastasındaki mumları üfleyerek kutlar. Ve birileri tek başına kalp acısıyla yanıp tutuşuyor, boş bir dairede yerde hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Küçük bir kasabada, biri ilk kez aşkını itiraf eder ve daha parlak bir gelecek için güçlü bir sıcaklık ve umut hisseder. Birisi hayatının aşkına veda ediyor, hıçkıra hıçkıra ağlıyor, bir hastane yatağının yanında diz çöküyor. Bazıları uzun zamandır kurdukları hayallerini gerçekleştiren bildikleri için son derece mutlu, bazıları ise hayatın anlamını yitirmiş ve bu umutsuz karanlıkta hiçbir ışık göremiyor. Belki de artık devasa stadyumları dolduracak ve taraftarların sevgisine boğulacak bir adam doğmuştur. Bazıları şimdi harap olmuş ve hayatlarını nasıl yaşayacaklarını bilemezken, diğerleri güçlenmiş ve insanlara liderlik ediyor. Bazıları mutlu bir evliliğe sahip ve etrafları sevgiyle çevrili, bazıları ise çocuklarını göğsüne bastırmış ve umutsuzluk içinde ağlıyor. Şu anda bir yerlerde popüler bir grup, tüm dünya tarafından benimsenecek ve büyük stadyumlarda söylenecek bir şarkı yazıyor. Belki de genç bir kadın şimdi acı olayların kördüğümünü kıracak ve tüm kayıp ruhlar için bir fener olacak bir kitap yazıyor. Bazıları şimdi soğuk bir köprünün üzerinde duruyor ve bir sonraki adımda ne yapacağına karar veriyor, bazıları ise bir başkası için kendini feda etmeye hazır. Unutmayın, en karanlık geceden sonra bile bir şafak vardır. Biliyor musunuz, tüm bu karanlığa rağmen, kırılmamış insanlar görüyorum. Ne olursa olsun pes etmeyen insanlar. Şu anda tarih yazan insanlar. Kendi tarihleri, başkaları için tarihi değiştirmek. İşte bu yüzden hayattaki amacınızı bulmak ve ona doğru sorunsuzca ilerlemek çok önemlidir. Çünkü boş, hayat olaylarının çokluğu içinde bir şeyi unutuyoruz, sevgili okuyucum. Hayat geçicidir, hiç kimse unutulmak için yaşamaz. Hayatınızın her dakikası önemlidir, her saniyesini yaşayın, önemli olan budur. Ancak o zaman mutlu olursunuz, hatta hikayenizin sonunu bile bilirsiniz. Her şeyin sebepsiz yere başınıza gelmesini beklemeyin, sadece sizi mutlu eden şeyi yapın. Ve ilk seferde işe yaramaması önemli değil, deneyin, sonunda başaracaksınız. Ne dediğimi biliyorum. Çünkü iyi öğrendiğim ders şu: "Ne olursa olsun, yerinde durma, ilerle!" Lütfen karşılanmamış ihtiyaçları olan bir adama dönüşme. Yaşa…
Birinci Bölüm.
Hayatla en çok hangi kelimeyi ilişkilendirirsiniz? Hmmm, ilginç bir soru, değil mi? Hayatımızın her saniyesinde, her anında, her gün bir şeyi ya da birini bekleriz. Yani benim için hayat, beklemek kelimesiyle eşdeğerdir. Kötü hava koşullarını, hoş olmayan durumları, incitici ilişkileri, kara bir sıkıntı çizgisini bekleriz. İyi haberler bekleriz, "doğru kişiyi" bekleriz, kaygısız bir yaşam bekleriz, büyük büyük büyük annemizden beklenmedik bir miras şeklinde başımıza bir milyon dolar düşmesini bekleriz. Tüm hayat sonsuz bir bekleyişten ibarettir. Ancak bazen bu bekleyiş tam tersi bir etki yaratma eğilimindedir. Örneğin: bir kişinin değişmesini beklemekten yoruluruz. Bu, tüm insanların yaptığı en ölümcül hatadır, böyle bir mucize beklemek. Sonuçta, insanlar özlerinde değişmezler, bir kişi bir kişiliktir, oluşur, olgunlaşır. Suyun şaraba dönüşmesini beklemek aptallıktır. Öyle değil mi? DNA'sı ona yerleştirildiğinde, annesinin rahminden başlayarak kendini parça parça yarattı. Daha sonra, çocukluk yıllarında "ilişkiler" kavramını açgözlülükle özümsedi. Artık kafasında neyin iyi, neyin kötü, neyin kabul edilebilir olduğu belirlenmiştir. Peki ya pervasız gençler? Gençlik maksimalizminin zirvede olduğu zaman mı? Bazıları o zamanı gülümseyerek, bazıları ise büyük bir pişmanlıkla hatırlayabilir. Ve birisi sadece hafızamızda kalır, çünkü asla bir yetişkin olmayacaktır … Aşırı beklenti her türlü arzuyu öldürür. Düşündüğümüzden daha sık oluyor. Sadece tükenirsin ve beklemeyi bırakırsın. Ya da beklemek mi demeliydim?
Ben eski bir 'ertelenmiş hayat' hayranıyım. "Bunu sonra yapalım", "Bunu yarın yapalım" gibi favori ifadeleri bilir misiniz? Ve bu "geç kalmalar" asla bitmez. Kilo verdiğimizde üzerimize tam oturacak olan favori kot pantolonlarımızı gardırobumuzda saklıyoruz. Çalışmak için pazartesiye kadar bekleyeceğiz. Sağlık sorunlarımızı askıya almak. Daha da devam edebiliriz. Tanıdık geldi mi? Sadece aylar ve haftalar geçmiyor, yıllar da geçiyor. Böyle zamanlarda, karar vermeyi neden ertelediğinizi merak etmeniz gerekir. Belki de mesele zaman ya da fırsat eksikliği değil, her şeyi olduğu gibi bırakmaktır? Ama hayatımızı gereksiz şeyler, insanlar ve olaylarla doldurmayı ne kadar da seviyoruz. Hayatlarımızın ölçeğinde hiçbir anlam ifade etmeyen, çok önemsiz olan ve yine de onlara çok fazla zaman ve enerji ayırdığımız şeyler, delicesine güzel olan, aslında anlamlı olan bir şeyi gözden kaçırıyor.
Sabahın erken saatlerinde uyandım, pencerenin dışında mavi bir pus vardı, soluk, dolunay zar zor görünüyordu, güneş yükseliyor, ölümlü dünyamızın her santimini sarıyordu. Etrafımızdaki dünyaya sıcaklık verir ve onu uyandırır. Tüm ev halkı hala uyurken, pencerenin dışında sanki tüm dünya donmuş gibi bir sessizlik varken uyanmayı seviyorum. Sanki tüm evren sadece size aitmiş gibi hissedersiniz. Böyle anlarda güneş bile daha parlak parlar ve sanki uzun bir kış uykusundaymışsınız ve yeni uyanmışsınız gibi her şey daha derin hissedilir. Kendimle baş başa kaldığım bu zamanı seviyorum. Bugün yataktan kalktığımda aniden zihinsel prangalarımdan kurtulduğumu fark ettim. Hmmm, gerçekten daha rahat nefes alıyorum, artık ruhumda ağırlık hissetmiyorum, omuzlarımda evrensel bir ilgisizlik yok. Hayattan yorulmak nasıldır bilir misin? Geri çekilme başladığında, sanki tüm dünya tüm acıyı, öfkeyi ve depresyonu size yüklemeye karar vermiş gibi? Kendine bile tahammül edemezken mi? "Tanrım, her şey ne zaman ters gitti?" diye düşünürsünüz. "Nerede yanlış yaptım?", "Ne zaman yanlış bir yola saptım? ". Ve kendinizi nereye koyacağınızı bilemezsiniz, içinizdeki boşluk yanmaya başlar, daha fazla acı getirir. Kendinize kızmaya, öfkelenmeye ve ağlamaya başlarsınız. Ne kadar sessiz bir histeri… İçinizde bir fırtına uyarısı. Ve kafanızda tek bir düşünce var: 'Sadece yok olmak istiyorum'. Asla, duyuyor musun? Bu düşüncenin içinizde yaşamasına ve kök salmasına asla izin vermeyin. Zaman, kulağa ne kadar klişe gelse de, hakikat iyileştirir, size direnme gücü verir, size huzur verir ve her şeye felsefenin prizmasından bakmaya başlarsınız. Birisi için "büyük" bir sorun, önemsiz bir şey gibi görünecek, dikkat çekmeye bile değmeyecektir. Eninde sonunda, en sert fırtınadan, en karanlık geceden sonra bile, her şey sakinleşir ve yeni bir şafak mutlaka belirir. Dünyanın düzeni böyle. Ne yazık ki, sen ve ben bundan kaçamayız. Ya denizin sakinleşmesini beklersiniz ya da savaşır ve akıntıya karşı yüzersiniz. Seçim her zaman sizindir, kimse bunu sizin için yapmayacaktır. Çünkü en sadık hayranınız sadece kendinizsiniz.
Balkona çıktım ve derin bir nefes aldım, baharın havası özeldir, sanki çiçeklerin kokusu sinmiştir, doğa yeniden doğar ve siz de onunla birlikte uyanırsınız. Harika bir duygu, değil mi? Gözlerimi kapattım, yüzümü sabah güneşinin ilk ışınlarına açtım ve gülümsedim. Sanırım beni aşırı serotoninden kaynaklanan içsel coşkumdan çıkaran şey, alt dudağımdan yayılan bıçak gibi bir ağrıydı. Çünkü inanın bana, dudaklarınız çatlamışsa asla gülümsememelisiniz. Rüzgar estiğinde dudakları çatlayan tek kişi ben değilim, değil mi? Beni gerçekten delirtiyorlar. İlkbaharda, muhtemelen değişken hava, yağmur, soğuk, "bugün şort giyelim" nedeniyle bu sorun her zaman daha da kötüleşir. Bilirsin… Peki sabahın köründe ne yapıyorum? Bu doğru! Tabii ki çilekli dudak kremi aramaya koşuyorum. Neden çilek? Çünkü çileklerle uzun ve yakıcı bir aşk ilişkim var. Bir kozmetik mağazasına ya da en azından bir eczaneye ihtiyacım var, hepsini yemeden önce dudaklarımı acilen kurtarmam gerekiyor. Neden bir şeye ihtiyacım olduğunda onu bulamıyorum? Etrafta çok sayıda dükkan var ama uygun bir tane bile yok. Cimrilik yasası adildir, ben buna böyle diyorum. Etrafıma bakıyorum. Doğru… Bu değil, bu değil. Anlıyorum, harika bir kozmetik dükkanı, tam da ihtiyacım olan şey. Koşabildiğim kadar hızlı koşuyorum ve düşmemek için kapıyı tutarak dükkâna giriyorum. Lanet olsun bu yüksek topuklu ayakkabılara, kadınsı olmak yerine buz üstünde bir inek gibi! Ayaklarımın üzerinde sağlam durduğumu hissettiğimde, kırmızı paltomu düzeltiyorum ve kimsenin beni dükkanın önünde neredeyse takla atarken görmediğinden emin olmak için etrafa bakıyorum. Ama ne yazık ki, beklendiği