Монда без дә бар әле! / Мы тоже здесь живём!. Роберт Миннуллин

      Уңга-сулга тайпылмыйча

      Алга бара беләм.

      Йоласы шундый иде…

      Элек авылга кайтулар

      Вакыйга була иде.

      Ул кайтулар йә бәйрәмгә,

      Йә туйга була иде…

          Авылыбызга кунаклар

          Килеп керерләр иде,

          Атлар тугарылыр иде,

          Этләр өрерләр иде…

      Күңелләр киң, табыннар мул…

      Барсы да җитәр иде.

      Бөтен авыл, шау-гөр килеп,

      И бәйрәм итәр иде…

          Юклык дип тормаслар иде,

          Җаен табарлар иде.

          Кунакка хөрмәт йөзеннән

          Мунча ягарлар иде,

      Сугым суярлар иде дә,

      Бәлеш куярлар иде.

      Кунаклар килүгә диеп,

      Балын коярлар иде.

          Балы булгач була инде –

          Кунак дәшәрләр иде.

          Авылда татарлар элек

          Шулай яшәрләр иде…

      Кайтканнарны чиратлашып

      Кунакка алыш иде,

      Теләсәң-теләмәсәң дә,

      Кунакка барыш иде.

          Авыл гөрләп тора иде,

          Төнлә дә тынмый иде.

          Төнлә дә тынмый иде шул –

          Йоласы шундый иде.

      Хуҗалар белән кунаклар

      Урам урарлар иде.

      Бер килгәчтен, берне түгел,

      Өчне кунарлар иде…

          Ә бит ачлы-туклы идек,

          Заманнар авыр иде…

          Бу – минем малай чак иде,

          Бу – безнең авыл иде.