Қадр. Хуршид Рузикулов
e>
АНЖИР ГУЛИН КИМ КЎРГАН?
Қанчалар самимий, бетакрор мисра. Ҳар бир инсон кўнглини жунбушга келтиради. Мана шундай мисралар эгаси, адабиёт дунёсига янги бир қадам билан кириб бораётган Хуршиджоннинг ижодида ёрқин табиийликни сезиш мумкин. Она, Ватан мавзуларини ёритиб бера олган, ҳеч кимникига ўхшамаган топилмалар топа олган, муҳаббатни мадҳ эта олган Хуршиджонда улкан истеъдод бор:
Онамнинг бошида оқ ҳарир рўмол,
Отамда Марғилон, Чуст дўппилари.
Улар елкасига тегди ҳур шамол,
Ўзлигига қайтди ўз тилаклари…
дейди шоир “Ватан ишқи” шеърида. Хуршиднинг шеърларини ўқиган одамнинг кўнглига ўзгача нафас киради. Энг муҳими унинг шеърларида ўзлик бор. Унинг ҳар бир мисраси яшашга қодир:
Ҳеч кимга ўхшамас бу алвон ранглар,
Менинг юрагимга ўхшар лолазор…
Нақадар оддий, гўзал ифода. Баҳорда алвон рангга кирган далаларни ўз юрагига ўхшатиш… Шоирнинг мана шундай мисралари, ўхшатишлари адабиётимиз тарихида ўчмас из бўлиб қолади, десам адашмайман.
Хуршиджон! Адабиётнинг сеҳрли оламига хуш келибсан. Энди унинг машаққатли йўлларидан юриб бориш ўзингга ҳавола.
Она
Меҳрибоним айтгин, нега дол қаддинг,
Балки оғригандир ўртаниб қалбинг?
Бўй етгач улғайиб, билдим-ку қадринг,
Она, сочларингга оқлар тушибди.
Ўзинг емай туриб, едирдинг менга,
Топганингни фақат кийдирдинг менга,
Янги либос менга-ю, эскиси сенга
Она, сочларингга оқлар тушибди.
Қарзимга етмайди умримнинг вақти,
Мева фарзанд бўлса она дарахти.
Шу эрур билмадим оналик бахти
Она сочларингга оқлар тушибди.
Ҳар қачон
Шу кунгача фақат сенга зорландим,
Билмай кўпроқ кўча-кўйга чоғландим,
Бўйим етиб дўст- у ёрга боғландим,
Энди дардинг олмасам мен ҳар қачон,
Ўғлим дема асло мени онажон.
Тўйлар қилиб, дединг кўрай келинчак,
Олай дебсан, набирангга қўғирчоқ,
Кечагина менга эди беланчак,
Энди ҳаддинг сиғмаса гар ҳар қачон,
Ўғлим дема асло мени онажон.
Оилам деб тўрт томонга югурдим,
Сенга етмай, ўз боламга улгурдим,
Билиб-билмай сенга гоҳо дўқ урдим,
Энди қаддинг буксам тағин ҳар қачон,
Ўғлим дема асло мени онажон.
Сен туфайли ҳар нарсага қодирман,
Сен туфайли давраларда бордирман,
Сен туфайли бир аёлга ёрдирман,
Энди бахтли қилмасам мен ҳар қачон,
Ўғлим дема асло мени онажон.
Оҳ, ўзинг учун ҳам яша бир нафас,
Ниҳолинг улғайди, ўзингни ўйла.
Қўй мени, синовлар қийнасин бир пас,
Гоҳ ўғлинг ўйлайсан, гоҳи оила.
Она десам номинг дарёдай тошқин,
Меҳринг уммонида кўринмас қирғоқ.
Мени деб кетдими кўзингдан чақин,
Юзингда ажин-у, сочларингда оқ.
Онажон
Жим турма, буюр, айт,
Қарзимни узайин, узайин қандоқ…?!
Ўргатинг ота
Яна тонг отади, шўнғийман ишга,
Орзуим ушалсин айланмай тушга,
Гоҳида ўз ризқим етмайди тишга,
Тўкис яшамоқни ўргатинг ота.
Айтинг-чи, дунёда борми ҳақиқат,
Сабабсиз кўз ёшлар тўкилмас албат,
Интилсанг толе ёр, дейсиз-у фақат,
Тўкис яшамоқни ўргатинг ота.
Ҳар куйга соларкан ҳаётнинг изми,
Худо синовларга дуч қилди бизни,
Сизга хос босайин сиз босган изни,
Тўкис яшамоқни ўргатинг ота.
Сабрингиздан сабр, беринг бардошни,
Ҳалол меҳнатимдан тик тутай бошни,
Ўғлингиз топмади сиздай сирдошни,
Тўкис яшамоқни ўргатинг ота.
Она мадҳи
Меҳрингиз бепоён кенг бу оламдан,
Қарздорман сизга боғлиқ ҳар дамдан.
Дунёга келтириб, интиқ отамдан
Суюнчи олганим, сизсиз онажон.
Она куйинманг, бас, энди мен учун,
Дилингиздан кетсин хавотир, тугун.
“Ўзингизни ўйланг” – деб айтсам бугун,
“Улғайиб қолдингми?”