Georgicon. Virgil

      Quid faciat laetas segetes, quo sidere terram

      vertere, Maecenas, ulmisque adiungere vitis

      conveniat, quae cura boum, qui cultus habendo

      sit pecori, apibus quanta experientia parcis,

      hinc canere incipiam. Vos, o clarissima mundi

      lumina, labentem caelo quae ducitis annum,

      Liber et alma Ceres, vestro si munere tellus

      Chaoniam pingui glandem mutavit arista,

      poculaque inventis Acheloia miscuit uvis;

      et vos, agrestum praesentia numina, Fauni,

      ferte simul Faunique pedem Dryadesque puellae:

      Munera vestra cano. Tuque o, cui prima frementem

      fudit equum magno tellus percussa tridenti,

      Neptune; et cultor nemorum, cui pinguia Ceae

      ter centum nivei tondent dumeta iuvenci;

      ipse nemus linquens patrium saltusque Lycaei,

      Pan, ovium custos, tua si tibi Maenala curae,

      adsis, o Tegeaee, favens, oleaeque Minerva

      inventrix, uncique puer monstrator aratri,

      et teneram ab radice ferens, Silvane, cupressum,

      dique deaeque omnes, studium quibus arva tueri,

      quique novas alitis non ullo semine fruges,

      quique satis largum caelo demittitis imbrem;

      tuque adeo, quem mox quae sint habitura deorum

      concilia, incertum est, urbisne invisere, Caesar,

      terrarumque velis curam et te maximus orbis

      auctorem frugum tempestatumque potentem

      accipiat, cingens materna tempora myrto,

      an deus inmensi venias maris ac tua nautae

      numina sola colant, tibi serviat ultima Thule

      teque sibi generum Tethys emat omnibus undis,

      anne novum tardis sidus te mensibus addas,

      qua locus Erigonen inter Chelasque sequentis

      panditur–ipse tibi iam bracchia contrahit ardens

      Scorpius et caeli iusta plus parte reliquit–

      quidquid eris,–nam te nec sperant Tartara regem

      nec tibi regnandi veniat tam dira cupido,

      quamvis Elysios miretur Graecia campos

      nec repetita sequi curet Proserpina matrem–

      da facilem cursum atque audacibus adnue coeptis

      ignarosque viae mecum miseratus agrestis

      ingredere et votis iam nunc adsuesce vocari.

      Vere novo, gelidus canis cum montibus humor

      liquitur et Zephyro putris se glaeba resolvit,

      depresso incipiat iam tum mihi taurus aratro

      ingemere et sulco attritus splendescere vomer.

      Illa seges demum votis respondet avari

      agricolae, bis quae solem, bis frigora sensit;

      illius inmensae ruperunt horrea messes.

      At prius ignotum ferro quam scindimus aequor,

      ventos et varium caeli praediscere morem

      cura sit ac patrios cultusque habitusque locorum

      et quid quaeque ferat regio et quid quaeque recuset.

      Hic segetes, illic veniunt felicius uvae,

      arborei fetus alibi, atque iniussa virescunt

      gramina. Nonne vides, croceos ut Tmolus odores,

      India mittit ebur, molles sua tura Sabaei,

      at Chalybes nudi ferrum, virosaque Pontus

      castorea, Eliadum palmas Epiros equarum.

      Continuo has leges aeternaque foedera certis

      inposuit natura locis, quo tempore primum

      Deucalion vacuum lapides iactavit in orbem,

      unde homines nati, durum genus. Ergo age, terrae

      pingue solum primis extemplo a mensibus anni

      fortes invertant tauri glaebasque iacentis

      pulverulenta coquat maturis solibus aestas;

      at si non fuerit tellus fecunda, sub ipsum

      Arcturum tenui sat erit suspendere sulco:

      illic, officiant laetis ne frugibus herbae,

      hic, sterilem exiguus ne deserat humor harenam.

      Alternis idem tonsas cessare novalis

      et segnem patiere situ durescere campum;

      aut ibi flava seres mutato sidere farra,

      unde prius laetum siliqua quassante legumen

      aut tenuis fetus viciae tristisque lupini

      sustuleris fragilis calamos silvamque sonantem.

      Urit enim lini campum seges, urit avenae,

      urunt Lethaeo perfusa papavera somno:

      sed tamen alternis facilis labor, arida tantum

      ne saturare fimo pingui pudeat sola neve

      effetos cinerem inmundum iactare per agros.

      Sic quoque mutatis requiescunt fetibus arva;

      nec nulla interea est inaratae gratia terrae.

      Saepe etiam sterilis incendere profuit agros

      atque levem stipulam crepitantibus urere flammis:

      sive inde occultas viris et pabula terrae

      pinguia concipiunt, sive illis omne per ignem

      excoquitur vitium atque exsudat inutilis humor,

      seu pluris calor ille vias et caeca relaxat

      spiramenta, novas veniat qua sucus in herbas,

      seu durat magis et venas adstringit hiantis,

      ne tenues pluviae rapidive potentia solis

      acrior aut Boreae penetrabile frigus adurat.

      Multum adeo, rastris glaebas qui frangit inertis

      vimineasque trahit cratis, iuvat arva, neque illum

      flava Ceres alto nequiquam spectat Olympo;

      et qui, proscisso quae suscitat aequore terga,

      rursus in obliquum verso perrumpit aratro,

      exercetque frequens tellurem atque imperat arvis.

      Humida solstitia atque hiemes orate serenas,

      agricolae; hiberno laetissima pulvere farra,

      laetus ager: nullo tantum se Mysia cultu

      iactat et ipsa suas mirantur Gargara messis.

      Quid dicam, iacto qui semine comminus arva

      insequitur cumulosque ruit male pinguis harenae

      deinde satis fluvium inducit rivosque sequentis

      et, cum exustus ager morientibus aestuat herbis,

      ecce supercilio clivosi tramitis undam

      elicit. illa cadens raucum per levia murmur

      saxa ciet, scatebrisque arentia temperat arva.

      Quid qui, ne gravidis procumbat culmus aristis,

      luxuriem segetum tenera depascit in herba,

      cum primum sulcos aequant sata. quique paludis

      collectum humorem