Ген зямлі. Аліна Длатоўская
яе альбо толькі што набылі, альбо ўзялі ў пракат. Ён кіраваў упэўнена, але агрэсіўна. Суцэльныя рэзкія рухі, абгоны ды раптоўныя павароты. Быццам за імі хто гнаўся.
– Што там за справа? ― пацікавіўся Даніл, зашпільваючы пас бяспекі.
– Трэба пацвердзіць аўтэнтычнасць адной рэчы. Даніл усміхнуўся. Ён прызвычаіўся, што самае каштоўнае, самае патрэбнае ў ім ― гэта здольнасці. Без іх ён наўрад ці камусьці быў патрэбны. Ён прызвычаіўся, і ўсё адно гэта закранала.
– Як вы рабілі гэта раней?
– Алесь можа прымусіць казаць праўду. А я… Я чытаю думкі. Але гэта даволі бессэнсоўная здольнасць, ― абыякава, быццам нейкую нудоту, вымавіў Яр.
Даніл зноў адчуваў холад знутры. Толькі цяпер не было захаплення. Быў толькі страх.
– Чаму ж яна бессэнсоўная? ― прымусіўшы сябе супакоіцца, пацікавіўся юнак.
– Таму што драйвер не ўсталяваны. Я чую толькі беларускамоўных.
– Ты чытаў мае думкі, там, ля пад’езда? Ты сказаў: «Не рабі глупстваў».
– А ты збіраўся рабіць глупствы? ― Яр адарваўся ад дарогі, кпліва зірнуў на Даніла.
– Чаму Алесь не патэлефанаваў мне? Альбо чаму не прыехаў сам? Гэта праверка? Цябе падаслалі, каб праверыць, ці не хаваю я чагосьці? У сваіх думках, ― апошнія словы ён вымавіў падкрэслена здзекліва.
– Мяне ніхто не «падсылаў», ― спакойна адказаў Яраслаў. ― Я сам вырашыў цябе праверыць.
– І як я табе?
– Ды нармальна пакуль, ― абыякава паціснуў плячыма юнак.
Значыць, пашанцавала? Распытваць далей было б поўным дурноццем. Наўрад ці Яраслаў быў бы такі спакойны, калі б ведаў праўду.
Теперь нужно быть аккуратнее.
Цяжкі залаты пярсцёнак упаў на далонь.
Рака, неверагодна шырокая, але спакойная, годна несла хвалі ўдалеч. І хоць яна здавалася разы ў тры шырэйшай, чым ён бачыў яе апошні раз, Даніл ні з чым не змог бы пераблытаць гэты пагорак, дзе Палата сустракалася з Заходняй Дзвіной. Толькі белых стромкіх веж Сафіі за спінай не было.
Па Дзвіне ішлі караблі. Доўгія чаўны на вёслах, з гнутымі насамі, падобныя да дракараў. На вялізным дрэве ля самага схілу сядзела драпежная птушка, не зводзячы вачэй з гэтых караблёў. Нібы намагалася сваім вострым зрокам упільнаваць пагрозу.
На лапцы ў яе нешта бліснула. Даніл падышоў бліжэй, каб лепш разглядзець, і замёр у поўнай разгубленасці. Гэты пярсцёнак насіла… Птушка? Драпежнік працягла закрычаў ды сарваўся з галіны. Крылы хлопалі перад тварам. Ногі не слухаліся. Даніл сціснуўся ды зажмурыўся.
Праз хвіліну расплюшчыў вочы, аднак перад сабой убачыў толькі цемру. І два насцярожаныя зялёныя вокі.
Зрок паступова прызвычайваўся.
З ціхім, нават мяккім рыканнем да юнака набліжаўся вялізны чорны воўк. Даніл разгублена зрабіў крок назад.
Воўк падышоў зусім блізка. У вачах яго не было злосці.
Толькі бязмежнае веданне. У руку ткнулася халодная, вільготная, як у сабакі, пыса.
Хлапец адчуў гарачыню ікластай пашчы і цяжар пярсцёнка на далоні.
Ён глядзеў на