Чужая бацькаўшчына. Вячаслаў Адамчык
лавiла Мiцю Корсака i двух Алесiных малацьбiтоў.
Прынясла гэтую навiну ў хату, вярнуўшыся з сяла, Хрысця.
– Я ж як i чуў, што тое будзе. Падаткнулi дурня! А цяпер дакажы – укроў цi не ўкроў, а адвячаць то прыйдзецца, – загаварыў Корсак, не паднiмаючы галавы i адварочваючыся, каб не глядзець на Мiцю.
Мiця ўздыхнуў, падняўся з лавы, прыкусваючы нiжнюю губу, пайшоў за плiту.
– Во, i не ў нос. Пыхi колькi, бачыў ты. – Корсак пагнуўся i стаў заглядваць, круцячыся сярод хаты, то пад ложак, то пад лаву. Вочы ў яго налiвалiся крывёю. – Дзе ж яно?.. Палатно дзе, лiха твае матары!
– Дзе? – хмыкнуўшы, перапытаў Мiця. – У печы – дзе ж?..
– Як?
– Спалiў.
– Во, дадумаўся, дапетрыў, – Корсак пакруцiў галавою i забегаў па хаце. Нарэшце дайшоў да акна, доўга глядзеў у шыбу – ад гладкай, як качан, яго галавы адсвечвала нiзкае жаўтаватае сонца, – потым спытаў, не азiраючыся, ужо ў Хрысцi: – I хто гэта ўсё гаворыць? Распускае гэтыя плёткi?
– Хто ж? Вольга Ваўчкова…
– Ну сучка! Я ёй пакажу! – Корсак адарваўся ад акна, зняў з цвiка свой паўшубак з рудым цялячым каўняром i суконную, заношаную да рубцоў кепку. – Не, я пайду! – i вачаў акрывацца, не трапляючы рукою ў рукаво.
– Чаго ты пойдзеш? Чаго? – азваўся з-за плiты Мiця.
– I праўда, дзядзька, – Хрысця пастаранiлася, сыходзячы яму з дарогi. Стаяла, склаўшы пад грудзьмi рукi. – Толькi сабе пашкодзiце. А яна пабрэша i сцiхне.
– Воўк сабакi не баiцца, але звягi наравiцца. Яна будзе мянцiць языком, а я цярвецьму – не на таго нарвалася. – Корсак узяўся за клямку i, нацiскаючы пальцам на абслiзганы язык, пхнуў плячом дзверы.
Канаў кароткi дзень. Пад самы вечар аглянулася сонца – свяцiла праз шчылiну нiзкае сiняе хмары толькi чырвоным краёчкам. Рэдзенькая, як прасеяная, чырвань ляжала на сценах, заглядвала пад прычолкi стрэх, адбiваючыся на сухiх, з няроўным шклом, вокнах.
Корсак ад спешкi iшоў неяк бокам, гроб адною нагою перамешаны з пяском снег.
Ваўчок жыў акурат пасярэдзiне вёскi – плота ў яго не было, ад вулiцы ляжалi вялiкiя, выслiзганыя заднiцамi каменнi: тут улетку збiралася сяло, сыходзiлiся бабы сустракаць кароў, што, пускаючы слiну i тручыся бакамi аб кусты, ляцелi з пашы да рэчкi; познiмi вечарамi ў зацiшку пад цёмным навiслым бэзам любiлiся хлопцы з дзяўчатамi.
Цяпер бэз быў голы i рэдкi: праз яго свяцiлiся чырвоныя ад нiзкага сонца вокны з старымi, у воспе шашалевых дзiрачак, лiштвамi.
Пад застрэшкам над вокнамi вiсеў доўгi вянок густа начапляных на дрот чырвоных, ужо сухаватых, рабiн – мусiць, на зiму на лякарства.
Хата была старая, з павыгнiванымi да стрыжняватай сарцавiны падвалiнамi.
Ваўчок гаспадаркi не глядзеў. Год пятнаццаць назад, вярнуўшыся з войска i прынёсшы дадому доктарскi сакваяж з начыннем, ён пахвалiўся ўсiм, што пры вайсковым доктару быў спярша санiтарам, потым фельчарам i ўмее цяпер лячыць людзей. Языкаватыя верасаўцы далi яму мянушку «фэйчар» i лячыцца да яго, вядома, не пайшлi. Людзi ж з дальшых вёсак, шукаючы ратунку ад якое нязлечнае хваробы, прыблуквалi часам i ў Верасава, i потым Ваўчок