Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов

      Падае дождж на старыя муры,

      Свецяцца кропелькі, быццам бы зоры,

      І адкрываецца надпіс стары:

      «Aut vincere, aut mori».

      шэрадзённа

      і мы ўбачылі восень

      а яна паглядзела на нас

      вачыма памерлай лістоты

      і цяжкіх шэрадзённых хмараў

      доўга і натхнёна ў цішыні паркаў

      мы глядзелі на восень, а яна – на нас.

      нараджаліся думкі, але не было словаў,

      бо яны з пэўнага часу сталі за непатрэбай,

      святло ліхтароў, схаванае ў цёмных дрэвах,

      асвятляла шлях, якому ніколі не надыдзе канец.

      шчасце простае. занадта простае. і інакш не будзе.

      важна толькі знайсці яго ў тым, чаго іншыя не бачаць.

      восень самотным позіркам гаварыла з намі голасам дажджу

      Свет пахне аксалінам, марзозам, нікацінам,

      За нейкай сумнай спінай выходжу на праспект.

      У ГУМа ўсе вітрыны, яе белыя прасціны,

      І праз натоўп няспынны я назіраю снег!

      А мяне кахае вецер.

      Адчуваю, прадчуваю.

      Ён спявае ціха песні,

      Ён у твар мне лёгка дзьме.

      А мяне кахае вецер —

      Гаспадар у гэтым краі.

      І мае пачуцці-вецці Ён схіляе да сябе.

      Толькі, на жаль, у вас няма крылаў.

      Можаце дваццаць разоў перабраць словы.

      І выдумляць новы сэнс, новы сэнс, новы.

      Толькі, на жаль, у вас няма крылаў.

      Божухна, як вы лятаеце? Нізка, нізка!

      Хіба ж палётам назваць гэты бег можна?

      Хутка падобным да помнікаў будзе кожны…

      Божухна, як вы лятаеце? Нізка, нізка!

      …Свет не расплюшчвае вочы – сны благія.

      Хочацца паразумення, пяшчоты і веры.

      Вылецець з даху… Ляцець праз нябесныя дзверы.

      Свет не расплюшчвае вочы – сны благія.

      Мажліва, хтосьці любіць родны дом,

      Дзе з коміну бруіцца лёгкі дым…

      А я люблю бязлюднае метро

      І подых вентыляцыі у ім.

      Мажліва, хтосьці прагне цішыні

      Ды спеваў птушак – музыкі лясоў…

      Кагосьці, можа, цягне да зямлі,

      Мяне – на дах высокіх забудоў.

      Люблю штодзённы меладычны звон

      І твары незнаёмых мне людзей.

      І нават пляц пустых халодных дзён

      Люблю я ўсіх палёў зямных мацней!

      У цёмным-цёмным лесе пад пнём № 4

      Жывуць тры вельмі дробныя прыгожыя Валькірыі.

      Варожымі і злоснымі не лічыць іх ніхто,

      Такія ўжо маленькія! Мурашка ў паліто

      На вочы цягне лінзы, ды нават тое шкло

      Не дапаможа ўбачыць іх Мурашку ў паліто!

      У іх ёсць імбрык з атам і кубачкі з часціцы,

      Яны п’юць невідочную гарбату з палуніцамі.

      Як