Галасы (зборнік). Макс Шчур
тое, што ён нам вінаваты? – запытаўся ягоны Напарнік.
Замоўца зірнуў на экран, прабегся вачыма па радках і скрушна пакруціў галавой.
– Трасцы, – вылаяўся ён. – У прынцыпе, няблага, але ў параўнанні з тым апошнім сном, які яго забіў, – мабыць жа, абы-што… Як заўжды, найлепшае пакінуў сабе. Эх, не варта было выдаваць яму опіум…
– А я вам казаў, – уставіў Напарнік, – што ён перадазнецца.
– Наступным разам кажы гучней, – вызверыўся Замоўца. – Хадзем адсюль.
Экзекуцыя
Вёска пазбаўляе духоўнага чалавека ўсяго і не дае яму (амаль) нічога… яна штораз духоўна яго спусташае і ўрэшце знішчае.
Тук-тук-тук-тук.
Тук-тук-тук.
Тук-тук-тук-тук-тук-тук.
На вёсцы мяне штодня абуджае мой даўні таварыш – дзяцел. Гэта нашмат горш за будзільнік – той ільга прынамсі выключыць, нават услепкі, у стане паўсну. З дзятлам зрабіць немагчыма папросту ні халеры. Ён відавочна ўпадабаў драўляны кавалак страхі проста над маёй галавой, і хоць ты яго забі, але ён заўсёды будзе вяртацца штораніцы на тое самае месца, у адзін і той жа час. Здаецца, з дапамогай азбукі Морзэ дзяцел імкнецца паведаміць мне штосьці важнае. Альбо проста хоча прадзяўбціся скрозь дрэва да маёй галавы, каб выкалупаць з яе апошнія мазгі. Падазраю, што, калі так станецца, ён будзе расчараваны – яму не будзе асабліва чым пажывіцца.
Каторая гадзіна? Гэтае пытанне я задаю сабе цалкам аўтаматычна, нягледзячы на тое, што яно мяне зусім не цікавіць. Дый чаму яно павінна мяне цікавіць? Каб даведацца, колькі я спаў? Я ведаю колькі – доўга. Таму мне, шчыра кажучы, нават боязна зірнуць на будзільнік. Зрэшты, адсюль яго не відаць. Дакладней, відаць, але я не бачу стрэлак – у мяне слабы зрок. Канец канцоў, якая розніца, каторая гадзіна? Што гэта мяняе? Хіба нейкая лічба можа прымусіць мяне ўстаць?
Вось ужо некалькі месяцаў, якія здаюцца тыднямі, я замкнёны ў гэтай кватэры. Не, мяне ніхто не замыкаў – я сам замкнуўся. Зрэшты, маню – замыкаў. Замкнула жонка, пасля таго як сышла. Памятаю яшчэ, што мая годнасць не дазволіла мне затрымаць яе.
Я разышоўся з ёю нейкі час таму, на дзень святога Валянціна, так бы мовіць, зрабіў сам сабе і ёй падарунак – гэта было самае лепшае і самае нявіннае, што я мог прыдумаць. Усе далейшыя крокі ў нашых адносінах, верагодна, былі б гвалтоўнымі, прычым з абодвух бакоў. Не разумею, што бачаць людзі, асабліва маладыя, у дні святога Валянціна. Чаго яны па ім так шалеюць? Падазраю, што гэтае свята наогул зладзілі, каб перашкодзіць карнавалу. Яно – наўпростая супрацьлегласць і процівага паганскаму Купаллю. Купалле – свята наладжвання новых стасункаў, Валянцін – пацверджання старых. Купалле (заўважце, нашае традыцыйнае свята) – свята здрады, Валянцін – свята вернасці, у нейкай ступені нават цнатлівасці. Хіба гэта не сумна?
Зрэшты, менавіта таму на Валянціна здрада ці прынамсі бойка з каханым чалавекам ёсць найсаладзейшым з