Dziady Upiór. Adam Mickiewicz

      Serce ustało, pierś już lodowata,

      Ścięły się usta i oczy zawarły;

      Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata!

      Cóż to za człowiek? – Umarły.

      Patrz, duch nadziei życie mu nadaje,

      Gwiazda pamięci promyków użycza,

      Umarły wraca na młodości kraje

      Szukać lubego oblicza.

      Pierś znowu tchnęła, lecz pierś lodowata,

      Usta i oczy stanęły otworem,

      Na świecie znowu, ale nie dla świata;

      Czymże ten człowiek? – Upiorem.

      Ci, którzy bliżej cmentarza mieszkali,

      Wiedzą, iż upiór ten co rok się budzi,

      Na dzień zaduszny mogiłę odwali

      I dąży pomiędzy ludzi.

      Aż gdy zadzwonią na niedzielę czwartą,

      Wraca się nocą opadły na sile,

      Z piersią skrwawioną, jakby dziś rozdartą,

      Usypia znowu w mogile.

      Pełno jest wieści o nocnym człowieku,

      Żyją, co byli na jego pogrzebie;

      Słychać, iż zginął w młodocianym wieku,