Fjällbacka. Camilla Lackberg

      [2]

      Dzień zaczął się całkiem obiecująco. Obudził się wcześnie, gdy wszyscy jeszcze spali. Ubrał się cichutko i niezauważony przez nikogo wymknął się z domu, zabierając ze sobą hełm rycerski i drewniany miecz. Wymachiwał nim radośnie, przebiegając stumetrowy odcinek od domu do Wąwozu Królewskiego. Na chwilę przystanął i z pewną obawą spojrzał w głąb skalnej szczeliny. Miała tylko dwa metry szerokości. Jej ściany wznosiły się na wysokość około dziesięciu metrów ku niebu, na którym słońce właśnie rozpoczęło wędrówkę. Nad środkowym odcinkiem zwisały trzy wielkie bloki skalne. Wrażenie było niesamowite. Dla sześciolatka Wąwóz Królewski miał wręcz magiczną siłę przyciągania. Nie osłabiała jej wcale świadomość, że to miejsce zakazane.

      Nazwa wąwozu wzięła się od wizyty króla Oskara II we Fjällbace pod koniec dziewiętnastego wieku. Chłopiec nie miał o tym pojęcia. Zresztą mało go to obchodziło, kiedy skradał się wśród cieni z wycelowanym do ataku drewnianym mieczem. Wiedział za to, bo opowiadał mu tata, że w Wąwozie Królewskim kręcono sceny z Diabelskiej Czeluści do filmu o Ronji, córce zbójnika. Widział ten film i kiedy Mattis, herszt zbójców, przejeżdżał przez wąwóz, poczuł jeszcze mocniejsze łaskotanie w żołądku. Czasami bawił się tutaj w zbójców, ale dzisiaj był rycerzem Okrągłego Stołu z dużej kolorowej książki, którą dostał od babci na urodziny.

      Stąpając ostrożnie po głazach pokrywających dno wąwozu, skradał się z wyciągniętym mieczem i szykował do ataku na wielkiego, zionącego ogniem smoka. Promienie słońca nie docierały tak głęboko. Było chłodno i mroczno. W sam raz dla smoków. Zaraz zada smokowi cios w szyję. Tryśnie krew i po długim, śmiertelnym boju potwór padnie u jego stóp.

      Kątem oka zobaczył coś, co zwróciło jego uwagę. Zza sporego głazu wystawał kawałek czerwonego materiału. Ciekawość zwyciężyła. Smok poczeka, może jest tam jakiś skarb. Wskoczył na głaz i spojrzał w dół. Zachwiał się i mało brakowało, a poleciałby do tyłu, ale zamachał rękami i odzyskał równowagę. Później nie przyznawał się, że się przestraszył, ale prawda była taka, że bał się jak nigdy w całym swoim sześcioletnim życiu. Za głazem czaiła się jakaś pani. Wytrzeszczała na niego oczy. Leżała na wznak. W pierwszym odruchu chciał uciec, żeby go nie złapała. Mogła się domyślić, że nie wolno mu bawić się w wąwozie. Zacznie wypytywać, gdzie mieszka, i zaprowadzi do domu, a mama i tata będą się gniewać i wypominać: ile razy mówili, że nie wolno chodzić do Wąwozu Królewskiego bez opieki dorosłych?

      Dziwne, ale pani się nie poruszyła. W dodatku była bez ubrania. Na chwilę się zawstydził, że gapi się na gołą panią. To, co wziął za czerwony materiał, okazało się torebką. Leżała obok, ale żadnego ubrania nie mógł się dopatrzyć. Dziwne, że leży taka goła. Przecież jest zimno.

      Nagle uderzyła go straszna myśl. Może ta pani nie żyje?! Nie potrafił sobie inaczej wyjaśnić, dlaczego leży bez najmniejszego ruchu. Kiedy to do niego dotarło, zeskoczył z głazu i zaczął się wycofywać w kierunku wylotu wąwozu. Odwrócił się dopiero, gdy od nieżywej pani dzieliło go kilka metrów. Pobiegł do domu najprędzej, jak potrafił. I wcale się nie przejmował, że będą na niego krzyczeć.