Wojna makowa. Rebecca Kuang

      – W takim razie nauczę się na pamięć wszystkich. Co do jednej. Żeby zdać, więcej nie trzeba. Pozostałe przedmioty nie są wcale takie trudne; większość wykrusza się właśnie na klasykach. Sam mi to kiedyś powiedziałeś.

      Oczy nauczyciela Feyrika zmieniły się w wąskie szparki, jego mina nadal wyrażała powątpiewanie, ale ze świeżym dodatkiem namysłu. Rin znała tę minę. Kalkulował. Podobnie wyglądał, kiedy próbował przewidzieć, ile może wygrać w dywizje.

      W Nikan pozycja i powodzenie nauczyciela zależały od wyników osiąganych przez jego uczniów w keju. Pedagodzy, których podopieczni zasilali szeregi studentów wyższych uczelni, zyskiwali nowych klientów. Większa liczba uczniów oznaczała większe zarobki, a dla zadłużonego po uszy hazardzisty pokroju Feyrika liczył się każdy zwabiony dzieciak. Gdyby Rin dostała się do akademii, przypływ uczniów pozwoliłby mu spłacić najbardziej uprzykrzone długi.

      – W tym roku niewielu jest u nas spragnionych wiedzy, prawda? – przycisnęła.

      – Susza. – Skrzywił się. – To oczywiste, że nie przysyłają dzieci. Niewiele rodzin chce wydawać pieniądze na naukę, bo i tak marna szansa, że bachory zdadzą.

      – Ale ja mogłabym zdać – powiedziała. – A kiedy już zdam, będziesz się mógł pochwalić uczennicą, która dostała się do akademii. Jak sądzisz, jak to wpłynie na twoją popularność?

      – Rin. – Pokręcił głową. – Nie mógłbym od ciebie wziąć pieniędzy. Nie z czystym sumieniem.

      W ten sposób dotknął problemu numer dwa. Dziewczyna wzięła się w garść i spojrzała nauczycielowi Feyrikowi prosto w oczy.

      – Proszę się nie martwić. I tak nie miałabym czym zapłacić.

      Cały aż się wzdrygnął.

      – Za pracę w sklepie nie dostaję wynagrodzenia – podjęła Rin, nie pozwalając mu dojść do słowa. – Towar nie należy do mnie. Nie otrzymuję żadnego kieszonkowego. Chcę, żebyś przygotował mnie do keju za darmo, w dodatku w czasie dwa razy krótszym niż zwykle.

      Nauczyciel Feyrik raz jeszcze pokręcił głową.

      – Moja droga, nie mogę… to…

      Czas wyłożyć ostatnią kartę. Rin wyciągnęła spod krzesła skórzaną torbę i rzuciła ją na stół. Coś wewnątrz przyjemnie miękko plasnęło o blat.

      Czując na sobie rozgorączkowane spojrzenie nauczyciela, Rin wsunęła dłoń do środka i dobyła z torby ciężką, roztaczającą słodką woń paczuszkę.

      Zaraz potem wyjęła kolejną. I jeszcze jedną.

      – Opium najwyższej jakości. W sumie warte sześć taelów – wyjaśniła spokojnie. Sześć taelów równało się połowie sumy, jaką nauczyciel Feyrik zarabiał przez okrągły rok.

      – Okradłaś Fangów – zauważył lekko nerwowym tonem.

      – Przemyt to niełatwy fach. – Wzruszyła ramionami. – Fangowie wiedzą, jakie wiąże się z nim ryzyko. Paczki takie jak ta giną raz po raz. A do sędziego pokoju przecież nie pójdą.

      Nauczyciel podkręcił długie wąsiska.

      – Nie chcę z nimi zadzierać.

      Jego obawy nie były pozbawione podstaw. Mieszkańcy Tikany nie drażnili ciotuni Fang – przynajmniej ci, którym zależało na osobistym bezpieczeństwie. Ciotunia Fang była kobietą cierpliwą i zarazem nieprzewidywalną niczym wąż. Potrafiła chować urazę przez całe lata, by zadać jadowity, zabójczy cios w najmniej spodziewanym momencie.

      Rin jednak starannie zatarła za sobą ślady.

      – Jeden z ich transportów został przed tygodniem skonfiskowany w porcie – powiedziała. – A ponieważ Fangowie nie mieli czasu przeprowadzić inwentaryzacji, oznaczyłam te paczki jako stracone. Nie znajdzie ich.

      – Ale i tak mogą cię pobić.

      – Niezbyt brutalnie. – Rin znowu wzruszyła ramionami. – Uszkodzonego towaru nikt za żonę nie weźmie.

      Nauczyciel świdrował paczuszki chciwym spojrzeniem.

      – Zgoda – powiedział wreszcie i sięgnął po opium.

      Dziewczyna gwałtownym ruchem złapała torbę i cofnęła ją poza zasięg mężczyzny.

      – Cztery warunki. Po pierwsze, będziesz mnie uczyć. Po drugie, będziesz mnie uczyć za darmo. Po trzecie, ucząc mnie, nie będziesz palić. I po czwarte, jeżeli komukolwiek powiesz, skąd to masz, dam znać wszystkim twoim wierzycielom, gdzie powinni cię szukać.

      Feyrik przyglądał się Rin przez chwilę rozgniewanym wzrokiem, lecz ostatecznie potaknął skinieniem.

      – Jeszcze jedno. – Odchrząknęła. – Chcę zatrzymać tę książkę.

      – Byłabyś fatalną prostytutką. – Uśmiechnął się cierpko. – Ani trochę uroku.