Królowa Wieszczek. Edmund Spenser

      Szlachetny rycerz pomyka po błoni,

      Z srebrnym puklerzem i w pancerz odziany,

      Na którym ślady wojennych pogoni

      Niby głębokie pozostały rany —

      Lecz on w tę zbroję pierwszy raz ubrany.

      Rumak wędzidło gryzie niecierpliwie,

      Jakby go ciężkie więziły kajdany.

      Rycerz to piękny, stworzony prawdziwie,

      By z wrogiem się spotykać na najkrwawszej niwie.

      Na piersiach, w pamięć onej śmierci świętej

      Naszego Zbawcy, krzyż mu się czerwieni:

      Nosi to godło, czcią k’ Niemu przejęty —

      W czci dla spraw jego nigdy się nie leni.

      I na puklerzu takiż znak się mieni,

      Bo w jego pomoc przednią ma nadzieję.

      Z czynem i słowem zawsze prawdę żeni,

      Surowa godność w twarzy mu widnieje,

      Drżą przed nim, on przed niczem w świecie nie truchleje.

      Na wielką spieszy on wyprawę ninie

      Dla Gloryany: wszystko spełni dla niej,

      Dla tej królowej we wieszczek krainie;

      Z tego, co tylko świat nam niesie w dani,

      Najpożądańsze mu względy tej pani;

      Jedzie, a żądzy powstrzymać nie może,

      Aby spróbować sił swych jak najraniej —

      W potężnym boju, w jak najprędszej porze —

      Na wrogu jej, na smoku, straszliwym potworze.

      Przy nim niewiasta słodka, a nadobna;

      Oślica pod nią niby śnieżek biały,

      A nawet bielsza. Ją samą żałobna

      Kryje zasłona i z postaci całej

      Czarnej się sukni fałdy pozwieszały.

      Na swem zwierzęciu siedzi, jak w żałobie

      Jakiej najcięższej, widać, że niemały

      Trapi ją smutek i troska w tej dobie.

      Na sznurku mleczne jagnię prowadzi przy sobie.

      Dziewka, by jagnię, czysta i niewinna,

      W każdym żywota swojego zawodzie,