Bosveldliefde vir Jemma. Amelia Strydom

      Bosveldliefde

      vir Jemma

      Amelia Strydom

      HARTKLOP

      1

      “Ag nee, vervlaks,” brom Jemma toe haar selfoon in haar sak vibreer. Die stilte in die kraamkamer versplinter met die Black Eyed Peas wat hul optimisme uitbasuin oor die groot aand wat voorlê. Hoekom vergeet sy alewig om die dekselse foon op silent te stel? Die sadistiese stukkie tegnologie moes ook nou natuurlik wag tot albei haar hande in steriele handskoene is.

      Melanie, wat nog pas roerloos gelê het asof in ’n koma, se oë vlieg oop. Sy lyk nes ’n wasbeertjie – haar sweet en trane het die grimering om haar donker oë laat loop sodat net twee blouswart kneuskolle daarvan oorbly.

      “Kan iemand daai blerrie foon stilmaak? Ek probeer ’n bybie uitdruk.”

      Regtig, juffertjie? dink Jemma vies. Pleks jy ’n aks harder probeer, pleks jy saamwerk, dan kon alles al ’n uur gelede verby gewees het! Dadelik is sy egter spyt oor haar ongeduld. Natuurlik irriteer die musiek se leedvermakerige entoesiasme die arme meisie. Vandag is seker die allerverskriklikste dag in haar jong lewe.

      Melanie is sewentien jaar oud. ’n Blote kind wat nou self moet kind kry. Die meeste tieners kraam vinnig en betreklik maklik, maar dis nie vreemd om een teë te kom wat dwarstrek nie.

      Jemma hou haar gehandskoende hande hulpeloos omhoog en draai na haar kollega. “Lientjie? Asseblief, man?” Die swartkopmeisie drafstap na Jemma se kant van die geboortebad en vroetel in haar kollega se broeksak.

      “Ander kant, dink ek,” lag Jemma en swaai haar sitvlak sodat Lientjie die trillende foon kan bykom. Sy vat dit raak, maar laat val dit in haar haas byna in die geboortebad.

      “Oeps!” Lientjie vang die foon net betyds voor dit in die water plons. Haar stem is reeds weer professioneel toe sy antwoord: “Jemma Lindeque se foon, hallo . . . Sy’s besig met ’n pasiënt, dokter, kan ek ’n boodskap neem?”

      Op daardie oomblik skeur nog ’n kontraksie deur Melanie se tenger liggaam. Sy lig haar halflyf uit die bad en bulk soos ’n verwonde bees. Lientjie bly komkommerkoel. “Jammer, dokter, herhaal seblief?” Sy’s ’n oomblik stil en sê dan aangenaam: “Alles in die haak hier by ons, dankie. Ons pasiënt is in sterk kraam. Suster Lindeque sal terugbel sodra sy kan.”

      “Wie’s dit, Lien?” vra Jemma saggies terwyl sy die waterbestande Doppler teen Melanie se maag druk. Die fetale hart klippetieklop deur die vertrek.

      “Nóú sit ek jou foon op silent,” sê Lientjie. “Dis ’n man met ’n mooie stem. ’n Dokter Reuben Stiller. Ken jy hom?”

      Jemma dink ’n oomblik. “H’n-’n. Hy gesê waaroor dit gaan?”

      “Nee, net dat dit – ek haal aan – ‘superbelangrik’ is dat jy hom so gou moontlik terugbel.” Lientjie rol haar oë.

      “Nogal, nè. Al wat ek nou as superbelangrik sou beskou, is nóg ’n pasiënt in kraam. Jy’s seker hy’t niks in daai lyn gesê nie?”

      “Niks. Hy’t nie soos ’n gynie geklink nie. Wou weet wat ons met die pasiënt aanvang dat sy so gil.”

      “Ek wil hóm sien suffer met hierdie bleddie pyn sonder om te gil!” sê Melanie skril.

      “Gil gerus, jong,” sê Jemma. “Soms help dit. Nou moet jy net druk so hard jy kan, dan is jou baba gou-gou hier en al die pyn verby.”

      Ná die bevalling strompel Jemma met hangskouers na haar kantoor. Medies gesproke het alles seepglad verloop en Melanie het ’n gesonde seuntjie van oor die drie kilogram. Lientjie gaan die twee nog ’n rukkie lank dophou en dan kan hulle huis toe gaan, waar Jemma hulle môre sal besoek.

      Jemma rol haar kop van kant tot kant om haar stywe nek uit te strek. Hierdie bevalling het haar ontstel. Sy’s ’n vroedvrou in murg en been. Babas vang is in haar bloed. Haar pa was ’n ginekoloog, en haar ma en albei susters ook. Sy is hart en siel pro-lewe – sy glo dat elke nuwe lewetjie ’n geskenk is. Maar ná hiérdie bevalling . . .

      Dis nie die eerste onwelkome baba wat sy vang nie. Glipse vorm ’n stewige deel van haar praktyk se kwota geboortes. Maar Melanie se afsydigheid teenoor haar eie baba, haar totale gebrek aan belangstelling, het Jemma soos ’n vuishou getref.

      Hoekom sou Melanie besluit het om die baba te hou? Dalk omdat haar ma belowe het om hom te help grootmaak? Sou dit nie maar beter gewees het om hom te laat aanneem nie? Jemma was dwarsdeur die swangerskap al bekommerd omdat die werklikheid van moederskap net nie tot die tiener wou deurdring nie, maar sy’t haarself getroos dat die baba minstens ’n liefdevolle ouma sou hê.

      Nou wonder Jemma egter. Nóg ma nóg ouma het hulle aan klein Günther gesteur. Jemma wou hom dadelik aan Melanie se bors sit, maar die meisie was kwansuis “te moeg” – al was sy heeltemal energiek genoeg vir ’n sigaret buite die gebou. Terug in die kraamkamer het Jemma aangedring dat die baba dadelik moes drink. Melanie het met ’n sug toegegee, maar Jemma sal nooit die afsku op haar gesig vergeet toe sy afkyk na die suigeling nie.

      Arme seuntjie, dink Jemma. Watter hartseer lê nie nog vir jou voor nie? Sy vee haar oë met die rugkant van een hand af. Sy gaan nié nou tjank nie. Melanie sal oukei wees. Sy’t net tyd nodig. Jemma het vantevore gesien hoe onwillige tieners in goeie ma’s ontluik, en veral as hulle borsvoed.

      Uit die bloute dink Jemma aan haar eie ma. Sou sý geborsvoed het? Die prentjie wil hom nie laat teken nie. Jemma kan die gesofistikeerde dokter Lindeque nie iets so . . . liggaamlik sien doen nie.

      As tiener was Jemma heilig oortuig sy en haar susters is aangeneem. Hoe anders, het sy geredeneer, sou haar yskoningin van ’n ma drie kinders bekom het? Beslis nie op die gewone manier nie!

      Miskien moet sy haar ma reguit oor die borsvoeding vra. Sommer Sondag wanneer hulle deur hul weeklikse telefoongesprek worstel. Sy sou graag wou weet.

      Sy wens sy kon haar eie geboorte onthou. Het haar ma met teerheid na haar gekyk, of het haar gesig soos Melanie s’n gelyk? Was dokter Jemima Lindeque teleurgesteld oor nóg ’n dogter, spyt dat Jemma nie ’n seun was wat die familienaam kon voortdra nie? Heel waarskynlik. Sy kyk immers nou nog na Jemma met gelyke dosisse teleurstelling en afkeer in daardie staalgrys oë.

      Demmit, dink Jemma, ek het nie tyd om te sit en droom nie. Hierdie papierwerk gaan nie vanself gedoen kom nie. Dan onthou sy ook van die “superbelangrike” oproep. Sy klap haar foon oop, maar is voorgespring deur ’n SMS: “Bel asb sodra baba uit is. In omgewing. Moet ASAP spreek. Reuben Stiller.”

      ASAP nogal, dink Jemma vererg. Tipies dokter! Aanvaar sommer sy’t niks beters om te doen nie. Tog is sy nuuskierig oor wat die man met die mooi stem so dringend wil hê. Sy antwoord met ’n SMS: “Nog uur hier. Ry agterom hospitaal. Volg bordjies na Aktiewe Geboorte-eenheid.”

      Jemma is besig om die geboorteregister in te vul toe ’n skaduwee oor die ligblou bladsy val. Sonder om op te kyk, vra sy: “Het sy al gepiepie? Sy mag nêrens gaan voor daai happy event nie. As sy weier om saam te werk, neem ons haar op. Waarsku haar solank: geen pieps, geen panties.”

      Die diep lag wat opklink, herinner Jemma aan die rykmanswhiskey wat haar oupa in sy studeerkamer gebêre het: sterk, volrond, classy. Boonop slaan hierdie lag haar asem net so effektief weg soos die amberkleurige vloeistof. Dit laat haar wange selfs nog vinniger vlam vat. Ergerlik voel sy hoedat haar hele gesig rooier as haar kurktrekkerkrulle bloos.

      Sy vlieg op uit haar stoel en loop haar vas in ’n gespierde borskas. “Ek . . . uhm . . . jammer. Ek’t gedink jy’s Lientjie, my kollega. Sy’t ook die gewoonte om mens so stilletjies te bekruip.”

      Haar oë gly boontoe oor die wit hempsknope, die oop boordjie waarby ’n paar donker borshare tergend uitkrul, die kuiltjie in die sterk ken, tot by die uitsonderlike akwamaryn oë wat haar eie soos magnete aantrek. Oë so blougroen soos die branders se breekplek op ’n helder sonskynoggend. Oë wat behoort aan die lieflikste mansmens wat Jemma nog in haar agt-en-twintig jaar aanskou het.

      Jemma weet dat sy iets behoort te sê om die stilte