Sarah du Pisanie Omnibus 6. Sarah du Pisanie
nie eens self loop nie.”
Sy klap wild na sy hand. “Los my, jou barbaar!”
Hermaans buk en tel sy geweer op en stap stil terug na die kampplek. Elsa spring op en draf agter hom aan. Sy is op hierdie oomblik baie banger vir die donker as vir hom.
Hermaans beskou haar geamuseerd toe sy agter hom in die ligkring van die vuur verskyn.
“Jy hardloop maar gou agter my aan, nè?”
Elsa gee hom ’n woedende, vernietigende kyk, maar kan niks sê om dit te weerlê nie.
Sy draai haar egter vol na hom, die woede nog blink in haar oë. “Dit sê ek vir jou ... jy raak nie weer aan my nie! Ek het ook ’n geweer in my wa en ek sal dit van nou af saam met my dra.”
“Spaar jouself die moeite. Ek sou nie met ’n tang aan jou geraak het as jy nie histeries was nie. Moes ek jou liewer geklap het? Ag nee, man, dit was net so goed ek soen een van die osse.”
“O!” Elsa kners op haar tande. Sy het baie lus en gooi hom met die stoeltjie. Sy stap egter net vinnig na haar wa toe. Haar ruggie is styf en regop van ergernis.
5
Elsa ontwyk vir Hermaans. Sy sorg dat sy klaar geëet het voordat hy by die vuurtjie kom. Sy hou haar baie doenig in haar wa en steek nie haar kop daar uit nie.
Sy sorg egter ook dat sy haar kakieklere aanhet sodat sy die een span osse kan vat.
Sy staan stil en wag voor by die span, die tou slap in haar hand terwyl sy die wêreld om haar ingedagte bekyk. Hermaans praat met Filemon in sy eie taal en sy kan die onbegrip op Filemon se gesig lees. Hy trek egter sy skouers gelate op en vat die tou van die voorste span osse.
Elsa raak later in die oggend bewus daarvan dat hulle wegbeweeg van die rivier af. Angstig wonder sy of dit vandag ’n baie lang skof gaan wees. Die watergate is seker maar skaars dieper in die binneland, so weg van die rivier af.
Haar skoene skaaf haar. Gister al het sy haar voete blase gestap. Moedig hou sy egter aan, want sy sal liewer op die warm sand morsdood neerslaan voordat sy erken dat sy nie opgewasse is vir hierdie taak nie.
Die son brand genadeloos op hulle neer. Die groot bome is nou ook meer yl versprei en nie so dig op mekaar soos langs die rivier nie.
Die woede kook en borrel in haar. Hermaans het op sy wa geklim en ry doodluiters asof hy geen bekommernis in die wêreld het nie. Sy kan mos nie help as hy sulke eenvoudige werksmense het wat skrik vir ’n vrou nie ... nou moet sy in die bloedige son stap en hy ry soos ’n groot indoena op die wa.
Die moegheid maak rooi kolle voor haar oë en kort-kort vee sy die sweet met haar voorarm uit haar gesig.
Die hele wêreld begin meteens voor haar beweeg, maar sy klou net stywer aan die tou vas. Haar voete brand soos vuur en elke tree wat sy gee, is ’n marteling. Sy is seker daarvan as sy nou haar skoene uittrek, dan kom die velle saam met die sokkies af.
Asof van ver hoor sy een van die Herero’s agter haar na Hermaans roep. Sy is te moeg om enigiets waar te neem of selfs net om te kyk. Sy konsentreer so goed sy kan op elke tree wat sy gee.
Die bome wieg van een kant na die ander en maak al die gras en klippe in die proses deurmekaar. Toe voel sy hoe die harde, klipperige aarde haar optel en ver weggooi. Soos ’n drenkeling klou sy aan die tou vas en sleep vir ’n tree of twee saam met die geduldige osse.
Weer word sy opgelig en sy wag gespanne dat die aarde haar in ’n ander rigting moet slinger. Maar dan kom alles tot stilstand en die vreeslike brand is ook nie meer so fel in haar voete nie.
Haar oë fladder stadig oop en sy kyk vas teen ’n blou geruite oppervlak. Sy konsentreer op die strepe voor haar en stadig kom ’n breë bors in fokus.
Hermaans vloek hard en stap vinnig met haar na haar wa. Hy sit haar versigtig op die smal bedjie neer en staan lomp na haar en kyk.
Toe draai hy om, tap water in haar bekertjie, gooi daarvan in sy hand uit en vee oor haar gesig.
Sy probeer regop sit, maar sak net weer dronk en deurmekaar terug teen die kussing.
Die sagtheid van die bedjie en die verligting om nie meer op haar brandende voete hoef te staan nie, maak dat sy haar oë wil sluit en net sag wegdommel.
’n Sterk arm stut haar van agter af en sy voel die beker koel teen haar lippe. Dorstig sluk sy en kyk dan stadig op, vas in Hermaans se bekommerde blougrys oë.
“Baie dankie ... ek sal nou ... nou reg wees.” Sy sit regop en probeer haar bene van die bed afswaai. “Kan ... kan ek net gou iets aan my voete doen ... dan sal ek weer die tou kom vat.”
Hermaans buk af en trek haar een skoen uit voordat sy kan keer.
Hy sê niks, kyk net stil na die rou voet waarop die waterblase wit en opgehewe vertoon. Van die blase het al stukkend geskaaf en die water loop vryelik uit die rou plekke.
Stil kyk hy op in haar bruin oë en hou hulle etlike sekondes gevange voordat hy die ander skoen ook uittrek en dié voet bekyk.
“Ek het goed daar in my wa. Ek sal dit gou gaan haal.”
“Dis nie nodig nie, ek sal regkom!”
Hy antwoord haar nie, staan net op en klim met een swaai van sy lang bene van die wa af.
Elsa sak terug teen die kussing en lê met geslote oë. As haar kop net nie so vreeslik gepyn het nie, dan sou sy nog kans gesien het vir die res van die pad.
Sy raak weer van hom bewus toe hy saggies aan haar voet raak. “Dit gaan brand.”
Haar oë skiet vol trane toe hy die brandende goed aan die teer, stukkende plekke smeer.
Hy kyk bekommerd na haar, wat geen woord van pyn uiter nie. Hy sien die trane in die bruin oë opdam terwyl sy styf op haar tande byt.
“Jy moet vir eers nie ’n skoen aantrek nie. Hierdie stukkende plekke sal gouer gesond word as dit eers droog is.”
“Maar ek kan nie kaalvoet loop nie, hier is te veel dorings en die sand is te warm.”
“Ek sal nou daar vat, jy kan maar in die wa bly.”
“Nee ... nee, dit is nie reg nie. Dit is my plig en ek wil dit doen.”
“Ag, Koos, word tog ’n slag groot en luister as iemand met jou praat.”
“My naam is nie Koos nie.”
“Vir my sal jy altyd Koos bly.” Hy draai om en klim van die wa af.
Elsa sak terug op die bedjie. Sy is so moeg dat sy net nodig het om haar oë toe te maak om salig aan die slaap te raak.
Dit is al sterk skemer toe hulle eindelik uitspan. Elsa voel baie beter. Haar kop is nie meer so seer nie en op haar kaal voete stap sy na die kampplek om te gaan kos maak.
“Jy kon maar in die wa gebly het. Ek kan kos maak. Ek doen dit al jare self.”
Elsa sug. Hermaans sal in sy lewe nooit weer vir haar goed word nie. Maar miskien is dit beter so. Want van gisteraand af is sy vir hom bang ... en skaam.
Sy antwoord hom nie, gooi net water in die pot en skuif dit oor die vuur. Hermaans gluur haar aan, stap dan sonder ’n woord weg en los haar alleen by die vuur.
In doodse stilte maak sy kos en in stilte eet hulle klaar. Daarna staan hulle op om te gaan slaap.
“Ek sal weer van die goed aan jou voete kom smeer sodra jy hulle gewas het.”
“Ek sal dit self aansmeer as jy dit net vir my sal gee.”
Hy antwoord haar nie en sy stap hinkepink na haar wa. Sy was haar voete in die klein voetbadjie en wag maar geduldig vir hom, want hy sal hom tog nie aan haar protes steur nie.
Hy vra nie eens of hy maar kan inklim nie, trap net met sy lang bene bo-oor die rand en steek eers die lamp op voordat hy by haar kniel.
Versigtig