Bitter bloeisels. Ettie Bierman

      Titelblad

      Ettie Bierman

      Bitter bloeisels

      JASMYN

      Bitter bloeisels

      Bitter bloeisels

      Hoofstuk 1

      1

      “Albie is myne,” herhaal Rothea en plak die gehoorbuis neer.

      Sy kyk na die slapende seuntjie in die bababed langs die sitkamerbank. Natuurlik is hy hare. Barbara was haar suster en sy is Albie se peetma. Die Richters het geen reg om hom van haar weg te neem nie.

      Die telefoon lui weer, maar sy antwoord nie. Dieter Richter se prokureur het aan haar geskryf, toe het hy self geskryf. Nou het hy al die pad Upington toe gekom en haar gebel. Sy het ’n oordosis van haar suster se swaer gehad en sien nie kans om verder te stry en oor Albie tou te trek nie.

      Rothea streel oor die sagte babahare. Rooibruin, soos haar eie. En sy oë toon reeds hulle gaan eendag donker wees. Albie is ’n Beukes, nie ’n Richter nie.

      Toe Barbara en Ernst getroud is, het sy ma of broers nie eers ’n kaartjie van gelukwensing gestuur nie. Ook nie met Albie se geboorte nie. Ná die motorongeluk was hulle die eerste mense wat sy laat weet het, maar die Richters was nie by die begrafnis nie. Maande lank het sy niks van hulle gehoor nie. Dit kon hulle blykbaar nie skeel of Albie ook beseer was en wie na hom omsien nie. En nou, uit die bloute, ’n eis om voogdyskap ...

      Was sy verkeerd om onderhandelings te weier? Te weier dat Ernst se broer haar kom spreek? Sy is al familie wat Albie ken en sy maak hom in ’n beknopte eenkamerwoonstel groot. Mag sy hom ’n ouma en twee ooms misgun, plus ’n lewe op ’n plaas waar geld nie ’n kwessie is nie?

      Sy is besig om Albie se luiers uit te spoel toe ’n klop aan die voordeur klink. Iemand wat matborsels of ensiklopedieë verkoop, of tant Malie om die resep van daardie ryspoeding te kry, dink sy. Of dalk Theo ... om te sê hy is jammer omdat hy onredelik was. Rothea kam haastig haar hare voor sy gaan oopmaak.

      Dis nie haar oudverloofde of buurvrou nie. In die gang staan ’n vreemde jong man, lank, donker en breedgeskouer. Hy dra nie ’n tas vol borsels of boeke nie.

      “Juffrou Beukes?” verneem hy kortaf.

      Rothea verstyf. Hý mag vreemd wees, maar nie sy stem nie. Sy wil die deur toeklap, Albie gryp en wegvlug.

      Sy knik onwillig.

      “Dieter Richter. Goeienaand,” groet hy.

      “Ek sal nie sê aangename kennis nie, meneer Richter,” antwoord Rothea kil. “Die ontmoeting is onwelkom, ongevraagd en onnodig. Maar aangenaam? Gewis nie.”

      Onwillekeurig gaan haar hand uit na die deur, maar sy reflekse is vinniger. Hy druk sy voet tussen die deur en die kosyn in.

      “Jy mag dit geniet om soos ’n standerdses-skoolmeisie telefoonhoorstukke neer te gooi en deure toe te klap. Ek vind dit onnodig en kinderagtig,” sê hy geïrriteerd. “Ek dink nie ons het netnou klaar gepraat nie. Mag ek binnekom, juffrou Beukes? Of wil jy hê al die bure moet ons privaat sake aanhoor?”

      Rothea staan stug opsy. Sy is dankbaar die woonstel is skoon en netjies. ’n Paar hemde en broekies van Albie hang voor die oop venster om droog te word, maar gelukkig geen van haar eie kledingstukke nie.

      Dieter stap reguit na die bababed. Hy draai die lamp en trek die laken versigtig weg om na die slapende kind te kyk, buk laer en streel oor een van die saamgeklemde vuisies.

      Verbasend teer en handig, dink Rothea. Volgens die bietjie wat Ernst van sy oudste broer vertel het, is Dieter nie getroud nie en sy glo nie hy is aan kinders gewoond nie.

      Dieter draai die lamp terug en kom regop, terwyl hy berekenend om hom kyk.

      Teen haar sin wil Rothea verskoning maak vir die gehawende mat wat sy tweedehands gekoop het, die gordyne wat nie daarby pas nie en die bank wat heel duidelik snags as ’n bed diens doen. Die Richters is skatryk, gesiene karakoelboere in die Maltahöhe-distrik en Ernst het die weelde van Schloss Hoffnung beskryf, waar hy gebore is en sy familie steeds woon. Dieter Richter is groter, jonger en aantrekliker as wat Rothea hom voorgestel het. Sy fisieke teenwoordigheid laat haar besittings armoediger en stowweriger lyk as wat dit in werklikheid is.

      Sy gaan nie verskonings maak omdat hierdie ’n verknopte woonstel pleks van ’n huis is nie, besluit Rothea, óf verduidelik óf haar geldelike omstandighede probeer regverdig nie. Dit is haar en Albie se tuiste waarvoor hulle lief is en wat Dieter Richter daarvan dink, kan haar nie ’n duit skeel nie.

      “Hy trek op Ernst,” merk Dieter op.

      “Hy het my suster se hare en oë.”

      Dieter se een wenkbrou lig. “Dis nie nodig om so verdedigend te wees nie. Ons betwis in geen opsig die moederskap nie.”

      ’n Blos stoot van Rothea se nek in haar gesig op. “Bedoel jy dat my suster ...”

      Dieter gee haar nie kans om klaar te praat nie. “Ons is volwassenes, juffrou Beukes. Jy kan begryp dat jou suster vir ons ’n onbekende faktor is. Ons het haar nooit ontmoet nie en in die verlede het Ernst se optrede nie bewys gelewer dat sy goeie oordeel vertrou kan word nie.”

      “Daar was net een man vir Barbara,” sê Rothea kil, “en dit was Ernst. Hulle was baie lief vir mekaar. In die drie jaar wat hulle getroud was, was Ernst gelukkig – gelukkiger as in enige van sy jeugjare op die plaas.”

      Dieter haal sy skouers op. “Ernst was jonk en nog nie vir verantwoordelikhede gereed nie.”

      “Omdat jy en jou ma hom nie verstaan het nie. Eienaardig dat hy dan as pa en eggenoot verantwoordelik was.”

      “Verantwoordelik?” eggo hy vraend. “Om twee-uur die nag van ’n partytjie af terug te kom, te vinnig te ry en beheer oor sy motor te verloor?”

      Rothea het nie gedink die Richters sou moeite gedoen het om oor die besonderhede van die ongeluk navraag te doen nie.

      “Dit was twintig oor twee,” verdedig sy haar swaer. “En Ernst het nie beheer verloor nie. ’n Ander motor het hom op ’n draai van die pad af gedruk.”

      “’n Motor waarvan die bestuurder nie opgespoor kon word nie. In elk geval, ek het nie gekom om oor Ernst te praat nie, juffrou Beukes. Wel oor sy kind. Soos my prokureur jou in kennis gestel het, is ons bereid om Albrecht ’n tuiste op Schloss Hoffnung aan te bied. Ook om jou te vergoed vir onkoste aangegaan.”

      “Soos ek jou en jou prokureur in kennis gestel het: Albie is nie te koop nie,” antwoord Rothea. “Ek is sy peetma. Julle het geen reg om hom van my weg te neem nie.”

      “Reg? Jy maak ’n fout. Op sterkte van bloedverwantskap het ek net soveel reg op hom soos jy.”

      Rothea se bruin oë vonk. “Het jy Albie ses maande lank versorg? Die plek van sy ma ingeneem en hom versorg toe hy nie meer ’n huis gehad het nie? Hom sy eerste woordjies geleer en hom vasgehou toe hy sy eerste treë gegee het? Moenie met my van reg praat nie, Dieter Richter, en moenie my geld aanbied nie. Jy kan ’n hond met ’n been omkoop en ’n kind met ’n suigstokkie, maar jy sal vind ek is ’n gedugter opponent.”

      “Ek verwys na die wetlike reg volgens ’n hofuitspraak.”

      Die eerste keer is Rothea skielik onseker. “Wil ... Is julle van plan om hof toe te gaan?”

      “Indien jy die voogdyskap betwis.” Dieter kyk met ’n mate van deernis na die fyn meisie voor hom. Hy kan begryp dat sy aan haar suster se baba geheg geraak het en dat dit moeilik sal wees om van hom afskeid te neem.

      Rothea haal ’n keer diep asem. “Ek besef ’n onbenullige ontvangsdame se salaris kan nie met die Richter-miljoene meeding wanneer dit by lang en uitgerekte hofsake kom nie. Maar my aanspraak op Albie is op morele gronde gebaseer. My ouers is jonk oorlede. Barbara was my enigste familielid en ons was ’n identiese tweeling wat baie geheg aan mekaar was. Ons was van graad een af saam in die kinderhuis, toe ’n losieshuis en later ’n