Emma se eerste keuse. Elsa Hamersma
Emma se
eerste keuse
Elsa Hamersma
Satyn
1
Vlug of veg. Dit is van altyd af die mens se opsies wanneer sy lewe bedreig word, dink Emma. Nie dat haar lewe bedreig was nie, nee, eerder was dit asof die bodem van haar wêreld uitgeval het.
Naas veg en vlug was daar seker een ander alternatief, peins sy met haar kop agteroor teen die vliegtuigsitplek geleun, maar daarvoor sou sy in die vorige eeu moes geleef het. Sy kon soos ’n outydse heldin flou geword het. Dié prentjie kan sy skielik duidelik voor haar geestesoog sien: hoe sy uitgestrek lê, bene natuurlik kuis toe, hare in ’n stralekrans om haar kop – en hoe sy later sagkens bykom, dalk met die hulp van vlugsout wat iemand voor haar neus hou.
Maar afgesien daarvan dat haar liggaam nie daarvan hou om voorgeskryf te word nie, sou dit fisiek bloot onmoontlik gewees het in die beknopte ruimte van die toilet waar sy was.
Eintlik was vlug haar enigste realistiese opsie, want sy was nog nooit bakleierig nie. En vlug het sy gevlug. Sommer van een kontinent na ’n ander. Die kwetsende woorde het nog nie eens behoorlik van haar ore na haar brein geflits nie, toe weet sy al sy moet wegkom. Sy kan nie ’n oomblik langer as wat nodig is in Londen bly nie.
Die plat kruin van Tafelberg neem die plek in van die oneweredige kuslyn en die seegroen water van die Atlantiese Oseaan, maar vandag vervul dit haar nie met opgewondenheid of verwondering nie. Sy is net bly dat daar geen twyfel is nie: Sy is in Afrika en dit is Kaapstad wat onder haar lê.
Die makrostraler laat sak sy linkervlerk grasieus na links en begin met die finale daling na die Kaapstad Internasionale Lughawe. Die piepklein lughawegeboutjies word vinnig groter en sy gee ’n sug van verligting. Dankie tog. Nou is daar ’n goeie sesduisend myl tussen haar en Londen, tussen haar en haar ma, en tussen haar en haar sogenaamde vriendinne met hulle skerp tonge. In kilometers klink dit selfs beter, want dan trek dit by tienduisend. Nie dat dit regtig saak maak nie. Wat belangrik is, is dat sy nou ver genoeg is sodat sy nie een van hulle hoef te sien of hoor nie. Sela.
Dis net bitter jammer dat sy die gesprek wat sy per ongeluk gehoor het, nie op een of ander wonderbaarlike manier in Londen kon gelos het nie. Of dit uit haar geheue kon delete soos sy op die rekenaar maak om van ongewenste goed ontslae te raak nie. In die regte lewe werk dit natuurlik nie so nie. Die kwetsende woorde lê soos swaar sementdolosse in haar kop en laat weinig plek vir enige ander gedagtes.
“Sticks and stones may break my bones, but words can never harm me,” meld ’n refrein uit haar kindertyd skielik ongenooid in haar kop aan. Sê wie? Daar is niks, maar niks, wat so seer kan maak soos woorde nie.
Dis wárm, kondig die kaptein hulpvaardig aan. Pas twaalfuur en reeds meer as dertig grade. Dis somer in die suidelike halfrond.
Welkom in Suid-Afrika.
Ná die sagte landing wag sy saam met die ander passasiers totdat die wiele tot stilstand gekom het en die deure oopmaak. Vroegoggend, toe die meeste van die ander passasiers nog geslaap het, het sy badkamer toe gegaan, haar tande geborsel, haar gesig gewas en ander klere aangetrek. Haar kunspelsstewels en warm baadjie kon sy nie in haar handbagasie inkry nie en sy voel nou bietjie verleë met die stewels in die hand.
Sy is bewus daarvan dat sy in ander opsigte ook bietjie vreemd moet lyk. Sy het reeds die somerklere waarop sy haar hande kon lê in haar tas gepak gehad, toe sy onthou het dat sy iets in haar handbagasie moet hê om aan te trek wanneer sy in Suid-Afrika land. Daar was nie meer veel in die kas oor nie en die gevolg is dat die sandale wat sy in haar handbagasie gegooi het, nie regtig geskik is nie. Daar is net dun bandjies oor haar voete en die hakke is hemelhoog. Dieselfde geld vir die T-hemp. Die bling oor haar bors is eintlik vir ’n aandafspraak bedoel.
Wel, die mense moet maar kyk. Ten minste gaan sy nie warm kry nie. En dis eintlik ’n absolute wonderwerk dat sy hoegenaamd daaraan gedink het om sandale en ’n T-hemp in haar handbagasie te gooi. In daardie stadium van die geveg was haar kop so deurmekaar dat sy kwalik rasionele besluite kon neem.
Senuweeagtig vroetel sy in haar handsak. Het sy haar paspoort nog? En die kaart wat haar pa so sorgsaam geteken het? Gerusgestel volg sy die lang ry ander mense.
Kort voor lank soek sy na die motorhuuragentskap. Gelukkig dat haar pa onthou het sy moet haar Britse bestuurderslisensie inpak.
Daar is ’n chic koffiekleurige dametjie wat haar help. Pearl, volgens haar naamplaatjie. Dié gesels vriendelik en aanmekaar op Engels met ’n Afrikaanse aksent.
“Het jy pas geland?”
“Ja.”
“Was seker koud in Engeland?” nadat sy Emma se lisensie geïnspekteer het.
“Ja. Vreeslik,” voeg Emma traag by toe sy hoor hoe bot sy klink. “Die ergste Februarie in jare.”
“Oe, ek hou so van daardie hoë Engelse uitspraak van jou. Dis so classy,” sê Pearl met bewondering. “Mens kan nie leer om so te praat nie. Jy moet daarmee grootword. Soos die koningin.”
“Dankie,” sê sy. Die kompliment is opreg, maar Pearl het die feite nie reg nie. Sy het darem nie geheel en al in Engeland grootgeword nie. Haar aksent is eerder die noodwendige uitvloeisel van die goeie, duur hoërmeisieskool waar sy was en daarna die Britse universiteit. En natuurlik die feit dat haar pa nie ’n enkele woord Afrikaans praat nie.
“Kom jy bietjie vakansie hou in Suid-Afrika?”
“Ja. Ek sal nog sien vir hoe lank,” spring sy Pearl voor met die volgende antwoord.
“Ag, lekker! Alleen?”
“Ja.” Is Pearl net ’n baie nuuskierige mens? Of word die personeel van die firma opgelei om met die kliënt te gesels en hulle op hulle gemak te probeer stel? Dit het die teenoorgestelde uitwerking op Emma. Sy is nie lus om met die vreemdeling te gesels nie; sy is lus om met niemand te gesels nie.
Toe sy eindelik dankbaar in die motortjie sit, wonder sy vir die eerste keer of sy die regte besluit geneem het. Hier sit sy nou, duisende myle van haar bekende wêreld, in ’n land wat deesdae ’n gevaarliker plek is as vier jaar gelede toe sy laas hier was, het haar pa haar gewaarsku. En tog was hý die een wat die voorstel gemaak het dat sy Kaap toe kom.
Selfs hy kon sien dat sy teen elke prys moes wegkom.
Sy haal die GPS uit haar handsak en stel dit voor haar op. Die kaart wat haar pa geteken het, sit sy op die sitplek langs haar neer. Net ingeval. Sy byt op haar lip, draai die sleutel met ’n vasberade hand, sit die motortjie in rat en trek weg. Sy sal eenvoudig die beste van die saak moet maak.
Vandag is die eerste dag van haar vakansie. En ook die eerste dag van ’n nuwe, onafhanklike lewe.
Die pad lyk redelik bekend, maar sy volg die meganiese stem se aanwysings stiptelik totdat sy op die R27 kom. Van daar af onthou sy die pad baie goed wat pylreguit noord tussen die wit sandduine langs die see sny. Sy ontspan vir die eerste keer sedert sy op Heathrow op die vliegtuig geklim het. Sy is vasbeslote om haar malende gedagtes en selfbejammering kort te knip.
Skaars veertig minute later sien sy die imposante hek van Pelikaanbaai aan die seekant van die pad en draai sy in, tog verlig dat sy nie verdwaal het nie.
Die hekwagte met die kakiegroen uniforms wat weers-kante van die hek staan, lyk nie bekend nie en kyk met geslote gesigte na haar. Die een staan dadelik nader met ’n knypplank waarop daar ’n papiervorm en ’n pen is.
“Môre,” groet hy op Engels.
“Môre,” antwoord sy. “Ek is Emma Smith. My ouers het ’n huis hier.”
“A! Die Smiths se dogter.” Die knypplank sak. Skielik is die wag se oë belangstellend.
“Ja.” Die nuwe Emma se woorde het opgedroog. Sy weet presies wat hy dink. Dat dit mos onmoontlik is dat twee sulke groot, donker mense so ’n uitgewaste blonde kind kan hê. Haar ma en haar pa is