Suster Leanie se groot hart. Naretha Franken
sy wakker skrik, besef sy dit was ’n groot fout om nog te slaap. Sy’s laat. Soos blits trek sy haar uniform aan en maak haar hare vas.
Sy is amper sopnat gereën toe sy die hospitaal se ingangsportaal bereik. Tyd om haar reënjas te soek wat sedert die winter weggepak is, was daar wragtig nie. Sy is net betyds om matrone Elizna Truter, Gousblom, soos Maré haar noem, uit die hyser te sien stap.
“A, dan het jy darem besluit om op te daag.” Gousblom se rooi lippies trek skeef. Haar groen oë – Leanie kan sweer dat dit groen kontaklense moet wees; geen mens se oë kan so groen wees nie – beweeg afkeurend op en af oor Leanie se sopnat postuur. “Jy’s suster Lourens, nie waar nie? Hulle soek jou in teater.”
Dan weet die matrone reeds wie sy is. Leanie kry die gevoel dat haar kritiese kyk oor meer as net nat klere gaan – die vrou som haar behoorlik op. Leanie knik. “Ek’s regtig jammer, matrone. Dit het nog nooit en sal ook nooit weer gebeur nie.”
“Dit beter ook nie. Dis jou eerste en laaste waarskuwing. Kry jouself droog en maak dat jy in teater kom.”
“Goed, matrone. Ek’s regtig jammer.”
Verpleegster Santie Adams wag haar met groot oë in toe sy gaan skrop. “Dankie tog, jy is hier. Matrone Truter het spesifiek kom vra om jou te sien en toe wou sy omtrent ’n koronêr skiet toe sy besef dat jy nie betyds is nie.”
Leanie frons. Hoekom sou Gousblom spesifiek na háár kom soek het? “Ek het haar in die voorportaal gekry. Bring gou vir my ’n handdoekie, asseblief, man. Ek moet my seker droog kry voordat ek die teater kan binnegaan.”
Santie is gou terug en help Leanie om haar respektabel te kry. “Dokter Cronjé het suster darem verdedig. Hy het vir matrone gesê dat suster nooit laat is nie. Ek sweer hy het ’n ogie op suster.”
Leanie lag. “Moenie laf wees nie. Ek dink jy het die kat aan die stert beet – is dit nie dalk op jóú wat hy ’n ogie het nie?” Sy het lankal só ’n vermoede en sy hoop sy is reg. Die lieftallige Santie en die aantreklike jong donkerkop-dokter sal ’n mooi paartjie maak.
Santie bloos. “Wie sal nou ooit na my kyk as hy vir suster kan kry? Ek is net bekommerd dat daai matrone nou ekstra naar met suster gaan wees. Ek scheme sy is lekker jaloers dat dokter suster se kant gevat het.”
“Nee wat. Hoekom sal sy jaloers wees? Sy ken my skaars.” Leanie kry seep en ’n naelborsel, stoot die kraan oop en begin skrop. Toe sy tevrede is, spoel sy die seep af en maak die kraan toe. Sy hou haar hande in die lug om hulle steriel te hou en wink met haar kop. “Kom, laat ons liewer in die teater kom voor ek regtig in die moeilikheid is.”
Sy stoot die swaaideur met haar heup oop. Santie gee vir haar ’n steriele handdoek aan, en help haar om steriele handskoene en ’n oorjurk aan te trek. Gelukkig het die ander verpleegster die pasiënt reeds met steriele groen lakens bedek. Die X-strale teen die bord wys die pasiënt se heupbeen. Dokter Marius Cronjé en die narkotiseur is reeds daar.
“Jammer dat ek laat is, dokter,” sê sy. “Dit sal nie weer gebeur nie.”
“Als reg, Leanie,” sê hy met ’n knipoog. “Dis geskeduleerde artroplastiek van die heup en ons is nog heeltemal op skedule.”
Leanie glimlag dankbaar. Sy stoot matrone Gousblom uit haar gedagtes en fokus op die heupvervanging.
Aan die einde van haar skof gaan maak sy weer by Sammy ’n draai. Hy is reeds wakker en blaai met die hand wat nie in ’n hangverband is nie deur die strokiesprenteboek wat sy vir hom gebring het.
“Dit is die beste stories, dankie, tannie.” Haar hart raak week om die glimlag op sy gesiggie te sien.
“Dis ’n groot plesier, Sammy.”
“Suster Lourens.”
Die skerp stem wat haar roep, laat Leanie byna wip van die skrik.
Matrone Truter staan in die saaldeur. “Kom spreek my in die gang, asseblief.”
Wat sou sy nou wil hê? Leanie kyk eers weer na Sammy wie se oë bang na haar terugstaar asof hy iets verkeerd gedoen het. Sy glimlag en vryf liefdevol oor sy deurmekaar hare. “Lekker lees, seuna.”
Hy glimlag dankbaar terug.
Sy stap by die saal uit en merk dat ’n paar verpleegsters hul nekke rek om te sien wat aangaan. Gousblom wag met haar hande op haar heupe. “Suster Lourens, jy werk mos nie in die kindersaal nie.”
“Nee, matrone, ek het net gou kom kyk –”
“Jy hoort nie hier nie.”
Leanie kyk verbaas na die blitsende groen oë. “Maar die kind het –”
“Suster Lourens, moenie hier kom inmeng nie. Hou jou by jou werk in die teater. Ek gaan nie chaos in my hospitaal toelaat nie. Dis nou al jou tweede misstap vandag. Dink jy jy is verhewe bo die ander personeellede en dat jy kan maak nes jy wil?”
Leanie voel hoe haar wange brand. Matrone Truter is nou regtig onredelik, maar as sy iets terugsê, gaan sy dit net erger maak. Om die hoeke van deure loer nuuskierige gesigte. Almal sien hoe sy uitgetrap word.
Met een laaste blitsende blik, stap matrone Truter sonder ’n verdere woord verby haar in die gang af.
Leanie voel hoe die trane in haar oë opwel toe sy blindelings by die hospitaal uitloop en koers kies na die parkie. Was dit nou regtig nodig om haar so voor almal te verneder?
Hoe kan Elizna Truter, wat haarself ’n matrone noem, so gemeen wees? Sy wou die arme kind se dag net bietjie ophelder. ’n Klein, bang seuntjie wat sy pa verloor het en dalk sy ma ook nog aan die dood gaan afstaan. ’n Kind wat self nog ’n lang pad na herstel voor hom het. Daardie Gousblom kan doen wat sy wil aan haar wat Leanie is, maar om ’n kind so te benadeel is onaanvaarbaar.
Sy is so ingedagte dat sy eers die bossie veldblomme op die bankie sien toe sy daar kom. Dit is met ’n toutjie vasgebind. Langsaan lê ’n stuk boombas met die woord dankie aan die gladde kant uitgekrap. Sy kyk verbaas om haar rond. In die hoek van die parkie gewaar sy Lu se groot gestalte. Die helder blou oë kyk ’n rukkie direk in hare, dan draai hy sy kop weg asof hy skaam kry.
Hy moes die blomme hier neergesit het. Dalk om dankie te sê vir die pille? Maar dit is mos heeltemal onnodig. Die warm gevoel wat sy in haar hart kry, verdryf die ontsteltenis van oomblikke tevore. Sy tel die bossie blomme op, ruik daaraan en druk dit teen haar bors vas. Sy loop na die lang man met die woeste baard.
“Is dit vir my?” vra sy met ’n glimlag.
Hy kyk af en vryf sy hande oormekaar. Knik.
“Dankie,” sê sy en hy kyk vinnig op. “Jy weet nie hoeveel dit vir my beteken nie. Veral vandag.”
3
Die volgende Dinsdag besluit Leanie om tog na die Barnards se wynplaas uit te ry. Gelukkig kon sy die vorige dag alles afgehandel kry wat sy wou doen en dus het sy vandag nog ’n vry dag om te maak wat sy wil. Al is sy op roep, is die plaas darem net ’n kwartier weg.
Maré se verliefdheid op die onderwyser Danie Verster het Leanie geïnspireer om dinge tussen haar en Henk te wil uitstryk. Haar vriendin kon die afgelope week nie uitgepraat raak oor Danie nie. “Hy is regtig een van die min ouens wat die vroulike geslag respekteer en spesiaal laat voel,” het sy met ’n dromerige kyk in haar oë gesê. “Hy is glad nie soos die vorige ouens waarmee ek uitgegaan het wat net een ding op die brein het nie.”
Sy is so bly vir Maré se onthalwe. En sy weet sy en Henk kan ook weer geluk vind. Hulle moet mekaar net in ag neem en meer waardeer. Daarom ry sy vandag na hom toe.
Die temperatuurmeter in die motor dui aan dat dit vier-en-dertig grade buite is toe Leanie haar motor langs die huis in die koelte parkeer. Onder die boom waar sy gewoonlik stilhou, staan ’n groen motortjie wat vir haar vaagweg bekend lyk. Wie kan dit wees?
Die werf is stil. Sy gooi haar sak oor haar skouer, sluit die motor en stap agter