Wanneer water wyn word. Jacqueline Leuvennink

      Pa sê altyd die vissermense op Paternoster gaan slaap nie honger nie. As jy op die rotse by die voorstrand sit, sien jy sommer waar die blinklywe in die plat, koue see op en af spring. Ons huis kyk mos uit oor daardie wye blou. Dan is jy altyd deel van die visvangs en die netvangery. Jy sal net skielik sien die manne hol water toe. Terwyl hulle die boot instoot, begin nog mense uit hul huise strand toe peul. Dis ’n geroep en ’n geskree. Dit laat nog meer naderstorm totdat elkeen sy plekkie op die treknet het.

      Agterna, wanneer almal lekker moeg is van harders trek, kry elkeen sy vyf vissies. Boeta Gert kyk mooi na die dorp se mense as dit by vis uitdeel kom. Hy is Outie, my ma se suster, se man. Elkeen kry sy of haar vissies om huis toe te neem. Dit maak nie saak hoe kind jy is nie.

      By die huis kan Ma nou bietjie bokkoms maak. Vanaand gooi ons lekker vars harders op die kole en môre eet ons dalk gekookte harder met asyn daaroor. Of dit word in meel gerol en net so kraakvars in olie gebak.

      Die mans kyk al geslagte lank hier harders. Dis onse lewensasem. As jou hande elke dag in die water is, word jy déél van daai water. Ons hou van nette uitgooi en harders intrek. Niemand koop vreeslik vis nie. Ons haal mossels van die rotse af of stap saam met die spanne agterstrand toe om arikreukel van die klippe af te steek. Ander tye kom die mans wat see toe was, weer met bosse hotnotsvis terug sodat elke huis iets het om gaar te maak. Ons leef skouer aan skouer.

      Soms staan almal op die Krans hulle en vergaap aan die skippers wat in die baai moet kom afshow. Die mans is al jare lank vissermanne en die skuite is hul trots. Die een probeer die ander een oortref deur nog ’n groter boog water oor sy skuit te laat spat as die ander. Dit lok luide applous uit. Die skippers se vroue lag maar net onderlangs vir hul mans se verspottigheid.

      Ma Dina kom uit Namakwaland uit. Sy, Outie en boeta William het as kinders eendag saam met ouma Janie op Paternoster uitgeslaan op soek na ’n beter heenkome. Ma het nooit haar pa geken nie.

      Paternoster het hulle nie met ope arms verwelkom nie. Die Namakwalanders is as inkommers beskou. Ma praat nie veel daaroor nie, maar ons weet die ander kinders by die skooltjie het gedink hulle is darem te wit. Hulle is selfs met klippe bestook.

      Ouma Janie het egter gekom om te bly. Sy het hier ’n nuwe lewe saam met oupa Msuku begin. Hy was ’n Malawiër wat as kontrakwerker in die seisoen aan die Weskus kom visvang het. Toe die oudste van sy vier kinders by Ouma 12 jaar oud was, is hulle sak en pak Malawi toe, ’n vreemde land met ’n vreemde taal. Ma, self nou al die ma van ’n kind, was maar 19 toe hulle weg is. Sy het nie eens geweet waar is hierdie Malawi nie. Ouma Janie verdwyn dus oornag uit haar lewe. Sy sien nooit weer haar ma nie en ek leer dus ook nooit hierdie ouma van my ken nie.

      Ons behou wel sommige van die Namakwaland-gebruike soos om buite op die oop vuur kos te maak. Met Ma in die rondte is ons gewoond vuur maak. So met die groot Koffiehuis-ketel solank op die kole, braai sy graag heelsnoek of snoekkoppe en -kuite. Of sy kook die snoekkop stadig af tot ’n sous. Niks is te gering nie. En niks gaan verlore nie. Min kan altyd meer word. Saans eet ons die dag se vangs saam met roosterkoek of met die brood wat vroeër die dag in die drom langs die huis onder ’n sandhoop geswel het.

      Ander dae gaan die bakkies uit om kreef uit te haal. Dit word dadelik opgekook. Ons leer vis moet nog vars ruik, soos see, nie na vis nie. Elke kind kry dan ’n hele kreef, ’n feesmaal. Ons suig tot die pootjies uit. Ma lê ook skoongemaakte, opgekookte sterte in asyn in vir die tye wat die kreef nie loop nie. Sy maal meestal egter die vars kreef met haar malertjie. Dan word dit gemeng met brood, gerasperde ui, wortel, gerasperde aartappel, eiers en speserye voor dit in ’n pan afgebak word. Ek is al om my ma wanneer sy kos maak. Sy hou daarvan, dink ek.

      As sy gaan sit en naaldwerk doen, hou ek haar ook graag dop. Dalk is sy maar met die talent gebore of dalk het iemand dit iewers vir haar geleer, maar ’n mens kan sien sy het ’n slag daarmee. So met die speel om haar voete kry ek ook soms stukkies afvallap om popklere mee van te maak. Sy help my daarmee.

      Ma het as jongmeisie vir die Walters-familie gekook. Hulle woon in Vaalplaas, net oorkant Grêmma, Pa se ma. Ma het ’n sagte plekkie vir hierdie Walterse. Derek, die jongste van die twee seuns, kan enige tyd kom dat sy sy klere vir hom verstel of sy broeke se some vir hom insit. Hy is ’n goeie, gawe wit man wat later vir hom een van die mooiste meisies in die vissersgemeenskap vat.

      As Derek sê hy het iets binne twee uur nodig, los Ma als en doen dit vir hom. Ek weet nie of die Walterse snoek uitvoer of wat nie, maar hulle sny die snoek se ruggraat uit en verkoop dit dan aan die plaaslike mense. As ek 50c se snoekgrate by die fabriek gaan koop, gee Derek altyd baie meer as wat hy moet. Jy het baie grate vir ’n familie nodig.

      Ma kook al die vis van die graat af en kook die vis dan sag vir ’n smaaklike smoorsnoek met ui en aartappel. Soms eet ons ook soutsnoek wat die seemanne reeds op see in mootjies opsny om dit tussen sout in dromme te bêre vir die maer tye. Dis so sout dat jou oë daarvan brand, maar ons eet dit. Ma kook dit gewoonlik so drie keer af, dan smaak dit beter.