Upadek. Historia prałata Henryka Jankowskiego. Monika Góra

      Pomoc finansowa płynie też z zagranicy, z niemieckiego Caritasu. Niemcy przyjeżdżają całymi grupami, nie tylko katolicy, również protestanci. Pomagają biskupi z Magdeburga i innych niemieckich miast, w których żyją i działają tzw. wypędzeni gdańszczanie.

      W sierpniu 1973 roku ppłk Aleksander Świerczyński, naczelnik Wydziału IV Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Gdańsku notuje, że Jankowski często wyjeżdża do NRD, gdzie prawdopodobnie spotyka się z Niemcami z RFN, a niemieccy księża i katolicy świeccy przyjeżdżają do parafii św. Brygidy.

      Dwa razy w miesiącu marki na odbudowę kościoła przemyca przez granicę Marek Mężyk.

      – Zdejmowałem z kierownicy emblemat mercedesa i wkładałem tam zwitki marek – wspominał mężczyzna. – Resztę chowałem w bezpiecznych miejscach. Nigdy mnie nie złapano17.

      W maju 1971 roku ksiądz zatrudnia Mężyka, wtedy już absolwenta technikum budowlanego, jako murarza przy odbudowie. Już wkrótce były uczeń księdza staje się głównym wykonawcą remontu świątyni św. Brygidy. Odtwarza niezwykle skomplikowane sklepienie kryształowe nad ołtarzem, buduje ceglane ściany, na których prałat będzie zawieszał żelazne okucia i kraty, mosiężne tablice, a potem nowoczesne rzeźby i instalacje przestrzenne.

      Potem Mężyk zostanie konserwatorem św. Brygidy, osobistym kierowcą, a nawet kucharzem Jankowskiego.

      Ministrantami Jankowskiego są wówczas pięcioletni Paweł Adamowicz i jego straszy brat Piotr, którzy mieszkają w pobliżu.

      – To był rodzaj wspólnoty, wszyscy wszystko o sobie wiedzieli: czyj ojciec pije, kogo tłucze – opowiada Jerzy Hall. – Mieliśmy po czternaście, piętnaście lat, ale nie byliśmy aż tak naiwni, jak by się mogło wydawać. Wiedzieliśmy, że po sąsiedzku pokój wynajmuje pan Stasiu, który zaprasza młodych chłopców na alkohol i nie tylko. Nie potrafiliśmy tego nazwać, ale że coś takiego istnieje, wiedzieliśmy.

      – Ksiądz nikogo nie obłapywał, do nikogo się nie przytulał, z nikim się nie umawiał na prywatne spotkania. Nie całował chłopaków w usta – dodaje Jerzy Górski. – Czasami gdzieś kogoś złapał za ucho, jak chciał mu burę dać, i mówił: „Ty łobuzie jeden!”. I tak to się kończyło.

      – Absolutnie nie zaobserwowałem żadnego niepokojącego stosunku księdza do tych chłopców – mówi Jerzy Hall. – A każdego dnia w trakcie tego odgruzowywania, a potem na budowie kilka godzin dziennie spędzałem.

      Ministrantami księdza są wtedy też rówieśnik Pawła Adamowicza Andrzej Sagan i jego brat Krzysztof.

      – Ja mogę z całą świadomością powiedzieć, że nie było żadnych niepokojących sygnałów – stwierdza Andrzej. – Często jako młody człowiek towarzyszyłem prałatowi w różnych wyjazdach w Polsce, a potem jak byłem trochę straszy, to i za granicą, przebywałem z nim w jednym pokoju i mogę powiedzieć, że nigdy nie spotkałem się z żadnym sygnałem, który by potwierdził tezę o jakichkolwiek ciągotach. Ja żadnych oznak jakichkolwiek ciągot nie zaobserwowałem.