Verslavend Bloed. Amy Blankenship
spier van zijn borst drukte. Tasuki sloeg zijn handen om de pols van de man en duwde terug met elke ons kracht die hij had.
“Engel … mijn … reet,” gromde Tasuki en plantte zijn voet in de maag van de man, “je gedraagt je meer als een demon!” Hij slaagde erin hem met meer kracht af te zetten dan hij zich realiseerde.
Toya vloog achteruit, landde op zijn voeten en gleed over het goed verzorgde gras. Zijn hand balde langs zijn zij en hij gromde. Dus het kristal beschermde hem, nietwaar?
“Wat heb je gedaan om Kyoko te laten vertrekken?” Vroeg Tasuki en hij krabbelde overeind toen de ogen van zijn tegenstander vervaagden van puur goud tot heel eng zilver. Tasuki ging niet achteruit toen hij zijn blik recht op hem richtte.
Toya snauwde toen hij zag dat Tasuki's ogen amethist werden.
“Toya!”
Het zilver verliet Toya's ogen en hij keek over zijn schouder naar zijn broer Shinbe. “Wat wil je Shinbe? Zie je niet dat ik bezig ben met het verzamelen van het kristal?”
Shinbe hield zijn hoofd rustig opzij. “Realiseer je je dat je hem moet doden om de talisman te verwijderen … toch?”
“Ik vind dat prima. Bovendien weten we allebei dat hij dood kan gaan,” gromde Toya en snauwde opnieuw toen een schot klonk en hij voelde dat de kogel zijn rechterschouder doorboorde. “Jij klootzak!”
Shinbe grinnikte lichtjes. “In dit geval Toya, ik denk dat je die hebt verdiend. Laat Tasuki maar … we moeten snel vertrekken.”
“Je zou het nog voor hem opnemen ook,” zei Toya sarcastisch toen één van zijn tweelingdolken in zijn hand tot leven kwam en hij gebruikte de punt ervan om de kogel uit zijn schouder te graven. “Waarom weggaan? Het plezier is net begonnen,” gromde hij terwijl de kogel over het gras schoot om bij Tasuki's voeten te landen.
“Hij komt eraan,” antwoordde Shinbe cryptisch.
Toya's dolk verdween en zijn lippen vormden een glimlach terwijl hij naar Tasuki keek. “Ik krijg er tenminste niet de schuld van.”
“Wie komt er?” Vroeg Tasuki niet helemaal zeker op wie hij moest mikken … hoewel degene die Toya heette nog steeds zijn eerste keuze was. Die alleswetende glimlach van hem bezorgde hem de kriebels.
Shinbe staarde hem lang aan. “Vertrouw me Tasuki … je moet nu vertrekken. Als je dat niet doet, verberg je dan tenminste totdat hij weg is.” Hij herkende die koppige blik toen Tasuki zijn schouders rechthield en het wapen steviger vasthield. Shinbe schudde zijn hoofd en besloot zijn eigenzinnige reïncarnatie een nuttig cadeautje te geven.
Met een paar snelle handbewegingen en een schuine stand van zijn staf plaatste Shinbe een permanente barrière rond de jongen die demonen of iemand anders zou verhinderen de kristallen scherf te ontdekken die diep in hem zat. Hij zuchtte mentaal omdat hij wist dat het te laat was om dat kleine feitje voor Toya te verbergen.
Tasuki staarde met grote ogen toen de grote amethiststeen op Shinbe’ s staf zacht gloeide en hij verdween samen met degene die Toya heette. Zijn blik werd naar zijn eigen handen getrokken en vervolgens naar de rest van zijn lichaam, terwijl een zacht amethist licht hem een ogenblik omlijnde en vervolgens vervaagde.
“Misschien helpt dit je om deze keer in leven te blijven,” weerklonk Shinbe' s stem in zijn hoofd en vervaagde snel.
“Deze keer?” Vroeg Tasuki in verwarring en kromp ineen toen de deur van de schuur dicht sloeg. Een plotseling gevoel van voorgevoel overspoelde hem en hij zou zweren dat de lucht verschillende tinten donkerder werd.
Tasuki had geen controle over de dringende noodzaak om zich te verschuilen in de schaduw van de bomen achter hem. Hij hurkte neer, half verscholen achter twee boomstammen, zodat hij door het midden kon gluren en kon zien wat er aan de hand was.
Een koude rilling drong door hem heen toen hij uit het niets midden in de achtertuin een man met lang zwart haar uit het niets zag verschijnen. Zijn adem stokte in zijn keel en een overweldigende angst en volledige kalmte bevroor hem op de plek. Hij was het … de man uit zijn nachtmerries stond op slechts drie meter afstand van zijn schuilplaats.
Hyakuhei liep met een nadenkende uitdrukking op zijn gezicht naar de schuur. Hij was er zeker van dat hij net de aanwezigheid van een talisman had gevoeld toen deze verdween. Hoe ironisch was het dat een talisman hier zou zijn op het terrein van het heiligdom waar de maagd woonde? Toen hij voor de schuur stopte, ging de deur weer open alsof het zijn stille bevel gehoorzaamde.
Zijn donkere ogen werden lichtbruin toen hij staarde naar de gelijkenis van zijn hartenwens. Hij stak zijn hand uit, raakte met zijn vingertoppen de hare en voelde niets anders dan de kou van de steen. Dus, zelfs na al die tijd wees ze hem nog steeds af … weigerde hem terug te laten in het Hart van de Tijd. Hij sloeg zijn ogen op naar de hare en werd beloond toen ze even zacht gloeiden. Er verscheen een duivelse glimlach op zijn perfecte lippen … zo is het.
Zijn ogen vernauwden zich toen hij de vervagende energieën van Toya en Shinbe voelde. Het was duidelijk dat ze hier eerst waren gekomen om de talisman van het kristal te claimen. Met een laatste blik op het standbeeld draaide Hyakuhei op zijn hiel en verliet het heiligdom.
Tasuki durfde niet te bewegen totdat het monster uit zijn nachtmerries het heiligdom had verlaten. Hij gleed verder naar de grond en liet de adem los, waarvan hij niet wist dat hij hem had ingehouden, en rolde op zijn rug om naar de sterren te kijken. Wat was er aan de hand? Hij was gewend om het paranormale te zien dat bloeide in LA, maar dit was anders … dit kwam te dicht bij huis.
Hij wist het antwoord al en boog zich voorover en kneep hard in zijn arm. Oké … dat was het bewijs dat hij niet droomde. Jade had gelijk … het waren meer dan alleen dromen. Nooit in zijn leven had hij ooit zoiets angstaanjagends meegemaakt. Hij haalde een paar keer diep adem en wachtte tot het voorbij was voordat hij langzaam weer overeind kwam en strompelde naar de rand van het terrein tussen hun huizen.
Toen hij de rand van zijn voortuin bereikte, sprintte Tasuki naar zijn voordeur en baande zich een weg naar binnen, vergat daarbij bijna de deur te openen. Hij sloot de deur achter zich, schoof elk slot op zijn plaats en liep snel achteruit. Hij liep naar de bank en ging zitten en wikkelde de deken om zich heen, en hield zijn vinger op de trekker van zijn Berretta … niet dat het hem goed zou doen.
Hij kromp ineen toen hij zich herinnerde dat hij Toya heette en de kogel eruit haalde met de punt van die gevaarlijk uitziende dolk. Hij sloeg zijn ogen op naar het portret dat boven zijn open haard hing en zijn lippen scheidden in een gevoel van déjà vu. Op het schilderij raakte Kyoko de handen van het standbeeld aan op dezelfde manier als het lange, donkere en spookachtige iets net had gedaan.
Hoofdstuk 2
Jade voelde de rust van haar slaap wegglippen, maar ze was zo comfortabel dat ze de realiteit simpelweg nog niet onder ogen wilde zien. Ze voelde het verhitte lichaam tegen zich aan drukken en kreunde bijna. Bij nader inzien … misschien was wakker worden niet zo'n slecht idee.
Ze opende langzaam haar ogen en zag een gebruinde kale borstkas die over haar gezichtsveld heen en weer liep. Te oordelen naar de gestage hartslag onder haar oor sliep Titus nog steeds en het zou wreed zijn om zich weg te trekken of hem verontwaardigd uit bed te duwen, alleen maar omdat ze elkaar aanraakten. Hij zou nog niet helemaal genezen zijn, dus besloot ze hem met rust te laten … deze keer.
's Nachts tegen hem aan knuffelen was waarschijnlijk toch haar taak geweest, omdat ze meestal verschillende kussens had die ze 's nachts had gepakt. Eerlijk gezegd was het geen grote verrassing dat een been en een arm over hem heen werden geslagen. Hij was absoluut een goede vervanging voor haar normale lichaamskussens.
Ze verplaatste haar been een fractie en voelde de binnenkant van haar dij recht boven de bult tussen zijn benen liggen en zuchtte innerlijk. Hoewel ze er een hekel aan had om het toe te geven, zelfs als de man slap was, was hij nog steeds erg indrukwekkend. Jade voelde zijn harde bovenbeen tegen haar kruis bewegen en dwong zichzelf mentaal niet tegen hem te buigen. Ze wilde het zo graag doen. Eigenlijk, op het moment wilde ze het maar al te graag doen met hem.
Jade ademde langzaam zijn bedwelmende geur in en sloot haar ogen, genietend van de rauwe man die zo gemakkelijk de kloppende pijn van