Antiamerica. T. K. Falco

      1

      Social Engineering

      Alanna vond het maar niks om haar beste vriend te bedriegen. Zelfs nu ze het gevoel dat hij dingen voor haar verborgen hield, niet van zich af kon zetten.

      Ze bespiedde Brayden vanaf de passagiersstoel. Hij hield zijn lippen stijf op elkaar, terwijl hij met zijn Kia Soul over de door de regen doordrenkte straten van de US1 reed. Onder de dikke dreadlocks die over zijn schouders vielen, was door zijn groene tanktop heen een Chinese karaktertatoeage te zien. Een saluut naar de kwart-Chinees van zijn vaders kant.

      Toen ze bij het Pollo Tropical in de buurt van Bird Road een hapje namen, vroeg ze waarom niemand in de afgelopen week iets van Javier had gezien of gehoord. Die twee waren al sinds hun kinderjaren erg close. Als iemand de reden van zijn verdwijning wist, dan was het Brayden wel. Toch beweerde hij van niet, en bracht de rest van de maaltijd met zijn mond vol, kauwend op zijn kippensandwich, in alle stilte door.

      Liegen was duidelijk niet zijn sterkste kant. Ze had hem net zolang lastig gevallen totdat hij beloofde bij Javiers appartement langs te gaan, en hij geloofde haar aannemelijk klinkend verhaal, namelijk dat ze zich zorgen maakte om Javier, en wilde weten of alles in orde was. Ze hield de echte reden voor deze smoes voor zichzelf. Als Brayden de waarheid verzweeg, kon zij dat ook.

      Brayden draaide de Brickell Avenue op. Ze weerstond met moeite de drang om haar iPhone voor de honderdste keer te controleren. Na Javiers sms van gisteren had ze de vorige nacht nauwelijks nog geslapen. Brayden parkeerde voor het torenhoge gebouw. Terwijl hij zijn burner oppakte om Javier te bellen, bestudeerde ze de koude glazen buitenkant van het gebouw.

      “Voicemail”, zei hij met zijn vette Jamaicaanse accent.

      “Wil je nu alsjeblieft een keer naar me luisteren? Er klopt iets niet. Ik weet het zeker.”

      “Je overdrijft”, zei hij met zijn telefoon nog aan zijn oor geplakt. “Het verbaast me dat je in al de tijd dat jullie bij elkaar waren hem nog nooit gephisht hebt, zoals je dat bij iedereen doet. Het zou ons de rit bespaard hebben.”

      Ze keek Brayden vuil aan. Hij was meer tegen haar tekeer gegaan dan wie dan ook over de scams die ze runde. Niet dat hij zelf zo´n heilig boontje was. Volgens Javier hadden hij en zijn hackervriendjes ooit de website van de IRS gekraakt. Hij noemde zichzelf een grey hat hacker. De term betekende weinig voor haar. Haar wereld was zwart of wit en daar tussenin zat niets. Ze waren allebei criminelen. Door het leven een positieve draai te geven, wordt het verleden niet uitgewist. Dat gold voor hun allebei.

      Nadat hij een bericht had achtergelaten dat ze buiten waren, gleed hij met zijn rechterhand langs haar buik om haar deur te openen. “Ik parkeer in de volgende straat. Doe er niet te lang over.”

      Ze had hem juist hierheen gebracht met de bedoeling dat ze niet alleen naar boven naar het appartement hoefde te gaan. “Ga je niet met mij mee naar boven?”

      “Waarom? Als hij niet antwoordt, betekent dat dat hij er niet is, of dat hij niet wil dat iemand hem lastigvalt.”

      “Kom met me mee naar boven. Het duurt maar een paar minuten.”

      Zijn dreadlocks vielen naar voren toen hij zijn hoofd omlaag deed. “Ik moet een parkeerplaats vinden. Trouwens, ik zie niet in waarom je zo moeilijk doet. Je kent hem. Hij is waarschijnlijk in een diepe hack-mode aan het werken aan een bug bounty.”

      Ze wreef over de achterkant van haar nek. Normaal gesproken zou Brayden gelijk kunnen hebben over Javier, dat hij waarschijnlijk druk bezig was met een van zijn ethische hacken, maar niet nu, met die geheimzinnigheid rond zijn afwezigheid. Zijn universiteitsvrienden hadden al dagen niets meer van hem gehoord. Ze zeiden dat hij al de hele week de lessen had verzuimd. Hij was niet het type dat zomaar verdween, en als hij de stad uit moest voor een noodgeval, zou hij het iemand hebben verteld.

      “Ben je dan helemaal niet bezorgd?”

      “Pfff. Die jongen heeft nog nooit een vlieg kwaad gedaan. Als hij net zoals jij mensen van heel hun hebben en houwen zou beroven, dan zou ik me zorgen maken.”

      “Mij best. Wacht maar in de auto.”

      “Sneak niet stiekem bij een paar oudjes naar binnen om hun geld en juwelen te jatten.”

      Alanna stapte uit in de zinderende hitte, zonder op zijn flauwe grap te reageren. Zijn oranje auto reed verder richting het stopbord. Nadat ze had gezien hoe hij bij het kruispunt linksaf sloeg, liep ze door naar de ingang van de draaideur. Ze stal geen geld van mensen. Alleen hun persoonlijke gegevens, zoals identiteits- en financiële gegevens, creditcardnummers, ID's, wachtwoorden en medische gegevens, want met al die stukjes informatie was geld te verdienen.

      In het midden van de lobby zat een bewaker. Ze zou zich op dezelfde manier dat ze data te pakken