Күңелем фасыллары / Мгновенья души. Голфия Исхакова
сөю назым.
Көтәм әле
Көтүдән дә авыр нәрсә юктыр,
Аны белә бары көткәннәр.
Гомер буе сагынып көткәннәр
Бу сүзнеме белми әйткәннәр?
Сарыларга сабышырга була,
Үләргә дә була көткәндә…
Йөрәгеннән өзеп алып аткач,
Авыр түгел ташлап киткәнгә.
Көтә-көтә уйлар чуалганмы,
Әллә бәхет алда, әллә моң?
Югарыдан җавап килгән сыман:
Тукта! Көтмә! Хәзер инде соң!
Көтәм әле, әйдә, ашыгып кайт та
Бәхетләргә, назга коендыр.
Сөю тулы күзләремнән үбеп,
Кочагыңа мине сыендыр.
Их! Көтүләр бигрәк кыендыр.
Сиңа
Хисләр буранына киртә куйдың,
Сөюдән дә инде арындыр.
Кояшы да, нурын яшергәндәй,
Син янымда юкка салкындыр.
Йолдыз булып бәлки атылырмын,
Көтмәгәндә беркөн каршыңда.
Чаткы булып күзләреңә тамсам —
Искә төшерерсең барсын да.
– Яратмыйм! – дип әйтү генә җиңел,
Мәхәббәттән йөрәк ярсыган.
Бәхет юлы, синсез буламы соң?
Дөньясы да инде тар сыман.
Күзләремне каплый ак томан,
Өметләнеп яшим мин һаман.
Сагышлардан сагынуга күчкән
Уртаклыкта бәхет бар сыман.
Сөю
Очкын булып кабынды да
Күзгә керде.
Һәр күзәнәкне балкытып,
Сергә күмде.
Кызды йөрәк ташкын ташып,
Йөзгә төште,
Җан атардай булып җанга
Сөю дәште.
Бары икәү белде аны,
Ай көнләште.
Дөньяларын онытканга
Ул көндәшме?
Серем чәчтем
– Яратам! – дип кычкырасым килде,
Җилләр урлар дидем тавышым.
Өмет утым, бәлки, чынга ашып,
Җан көткәнне бирер язмышым.
– Сөям! – диеп пышылдыйсым килде,
Синең кайнар кочагыңа сеңеп.
Дөрләп янган учак инде сүнмәс,
Хис-тойгыны булмас сыман җиңеп.
Мәхәббәтне көйләремә салдым,
Аңларсың дип, бәлки, җырларымнан.
Телисеңме? Чыклар булып тамам
Кыңгыраулы чәчәк чыңнарыннан.
Җаным утта! Сагышларын аның
Басу мөмкин сабырлыгым җыеп.
Ак кәгазьгә серем чәчеп салдым,
Шул шигырьгә сөю калды сыеп.
Сорама хәлләремне
Хәлләремне ник сорыйсың?
Әйтмәсәм дә беләсең:
Җанда яшен яшьнәсә дә —
Кояш булып көләсем.
Күңелгә якын исемең,
Беләсең кабатлыйсым.
Сиңа булган өметемне
Килә гомер саклыйсым.
Хәлләремне ник сорыйсың? —
Йөрәк сүнмәс ялкында.
Күңелемә иң-иң газиз,
Ерак та син, якын да.
Хыяллар гасыр чыкмаслык,
Өмет чаткыга баткан.
Күр! Сөю тәрәз төбендә
Гөл булып чәчәк аткан.
Янып тора кызыл чәчәк,
Бу бит чын сөю төсе.
Сиңа