Tıq-tıq xanım. Abdulla Şaiq

      Turağayam, turağay,

      Quşlarda yox mənə tay.

      Oynadıqca quyruğum

      Oxuyur dalay-dalay.

      Oynağımdır hər zaman

      Yaşıl kol-kos, dayaz çay.

      Çəyirtkə, həm də qurd-quş,

      Mənə hər gün verir pay.

      Qışda günüm qaradır,

      Dostdur: bahar, payız, yay.

      Turağayam, turağay.

      Quşlarda yox mənə tay.

      Ey Kür çayı, daşırsan,

      Sahilləri aşırsan;

      Tarlalarda, bağlarda

      Bizimlə oynaşırsan.

      Ey Kür çayı, dalğan ağ,

      Suyun gümüşdən parlaq;

      Yol sal bizim bağçaya,

      Sən çal, biz də oynayaq.

      Ey Kür çayı, gəl barı

      Bizim dəhnəyə sarı,

      Aç qoynunu yuyunsun

      Elin oğul, qızları.

      Haf, haf, haf!..

      Bax mən belə hürürəm.

      Haf, haf, haf!..

      Ev-eşiyi güdürəm.

      Haf, haf, haf!..

      Oğru görsəm: mır… mır…

      Mırıldayıb uçaram.

      Atılaram üstünə,

      Bir qiyamət açaram.

      Haf, haf, haf!..

      Qaç, oğru, gəlmə, gəlmə!

      Bir şey düşməz əlinə.

      Yırtaram üst-başını,

      Lüt gedərsən evinə.

      Haf, haf, haf!..

      Yağ, ey yağış, yağ!

      Sulansın çöl, bağ.

      Susuzdur tarla,

      İnəyini sağ!

      Gurla, ildırım,

      Gurumhagurum!

      Sən çığır, bağır,

      Mən şənlik qurum.

      Oyna, ey şimşək,

      Şütü ilantək.

      Bağ, tarla, bostan

      Su içsin gərək!

      Coşsun çay, bulaq,

      Şənlənsin ocaq.

      Bol olsun məhsul,

      Yumşalsın torpaq.

      Səhər bağça şənlənir,

      Bir-bir uşaqlar gəlir.

      Dolur otaq, artırma,

      Ucalır hey səs-səmir.

      Müdirə, mürəbbiyə:

      – Ay, xoş gəldiniz, – deyə

      Uşaqlara yanaşır,

      Şirin-şirin danışır.

      Odur, Solmazla Azər

      Evlərindən gəlirlər.

      Azər çəkib özünü,

      Soyunub paltosunu

      Asır dərhal çəngələ.

      Solmaz körpədir hələ,

      Çəngələ çatmır əli.

      Açılıb şirin dili

      Azərə deyir Solmaz:

      Paltomu çəngəldən as!

      Solmaz deyir: – Ay Azər,

      Çəngələ bax, nə qədər?..

      Hər çəngəldə bir şəkil:

      İt, dovşan, avtomobil…

      Sən say bu şəkilləri,

      Mən də ki çəngəlləri.

      Saydı onlar əlbəəl:

      Qırx şəkil, qırx da çəngəl.

      Azər dedi: – Solmaz, bax,

      Bağçada var qırx uşaq.

      Pişik olsun səninki,

      Avtomobil mənimki.

      Həsəninki ayroplan,

      Sevilindi boz dovşan.

      Nə çox şəkil var gerçək!

      Qoyun, toyuq, at, eşşək…

      Sevil, Həsən bu zaman

      Şad girdilər qapıdan.

      Sevil girib içəri,

      Gəldi bir az irəli,

      Qaldırdı sağ əlini,

      Açdı şirin dilini:

      – Mürəbbiyə, mən hazır!

      – Cumbul Həsən də hazır!

      Güldü uşaqlar birdən,

      Mürəbbiyə oldu şən.

      Qucaqladı Sevili,

      Şən qızı, şirin dili.

      Çay içməkçin birazdan

      Düzüldü neçə fincan:

      Ağ, sarı, göy, qırmızı.

      Bu şad etdi Solmazı.

      O götürdü göy fincan.

      Üstündə bir boz dovşan.

      Xeyli baxdı doymadı,

      Fincan ilə oynadı.

      Çayı dağıtdı birdən,

      Tez sıçradı yerindən.

      Qorxusundan ağladı,

      Gözündən yaş çağladı.

      Oyuncaqlar paylandı,

      Şirin oyun başlandı.

      Coşdu bütün otaqlar,

      Burda hər nə desən var:

      Azər paroxod çəkir,

      Həsən, Sevil ev tikir.

      Çəkic əlində Aslan

      Buruq tikir ağacdan.

      Solmaz əlində kukla

      Oynayır tək onunla.

      Oyun getdikcə qaynar,

      Doymaq bilmir uşaqlar.

      “Saat oldu on iki”,

      Söylədi mürəbbiyə:

      – Uşaqlar, iki-iki

      Düzülünüz cərgəyə.

      Düzüldü