Алиф. Пауло Коэльо
Боши ҳам, охири ҳам бўлмаган йўлдан бориш учун ҳаммамиз озодмиз ва афв этилганмиз.
Ўзим билан китоб олмаган эдим. Рус ноширларим билан белгиланган кечки овқатгача меҳмонхона хоналарида бўладиган одатдаги журналлардан бирини варақлаб ўтириб, хитой бамбуки ҳақидаги қизиқ мақолага дуч келдим. Маълум бўлишича, ерга уруғ қадалгандан сўнг, униб чиққан поя беш йилгача ўсмай тураверади. Бу муддатда ривожланиш ер остида давом этиб, бутун қувват илдизларнинг мустаҳкамланишига қаратилади. У ерда мураккаб тизим шаклланиб, илдизлар тобора чуқурлашиш билан бирга кенгайиб ҳам боради. Бешинчи йилнинг охирларига бориб бамбук бирдан кўкка интилади ва йигирма беш метргача етади.
Зерикдим. Журнални четга қўйиб, одамларни кузатиш учун пастга, лоббига тушаман.
Кутиш асносида қаҳва ичаман. Моника, агентим ва яқин дўстим, мен билан у ёқ-бу ёқдан чақчақлашиб ўтирибди. У турли мамлакатлардаги ноширлар билан ўтказган тинимсиз музокаралар, инглиз ноширлари билан телефон орқали муҳокамалар ва бўлиб ўтган дастхат-сессиялардан кейин оёқда базўр турарди.
Моника билан ишлай бошлаган пайтларимиз у эндигина йигирмага кирганди. У менинг ашаддий мухлисларимдан бўлиб, китобларим бошқа тилларга ўгирилишига ва Бразилиядан ташқарида ҳам катта шуҳрат қозонишига қатъий ишонарди. Шунинг учун Рио-де-Жанейро университети кимё машинасозлиги факультетини ташлади ва йигити билан Испанияга кўчиб келиб, европалик ноширлар эшигини тақиллатишга, уларга бирма-бир хат ёзиб, уларнинг эътиборини менинг ёзувларимга қаратишга киришиб кетди.
Бу уринишлардан бирон наф чиқавермагач, мен Каталониядаги у яшайдиган кичик шаҳарчага келдим ва унга бу бефойда ишдан воз кечиб, ўз ҳаёти ва келажаги билан шуғулланишга кўндириши учун қаҳвахонага таклиф қилдим. У қатъий рад этди ва муваффақиятсизлик билан Бразилияга қайтмаслигини билдирди. Мен унга бу мағлубият эмаслигини тушунтиришга уриндим. Ахир у ўзини йўқотиб қўймади (реклама буклетларини тарқатди, ресторан хизматчиси бўлиб ишлади) ва бегона юртда яшаб қолишдек қимматли тажриба орттирди. Аммо Моника ўз фикрида қатъий туриб олди. У ердан ҳаётини барбод қилаётганига ишонган ва қайсарлигини енга олмаганимдан хафа ҳолда қайтдим. Бироқ орадан ярим йил ўтиб, ҳолат бутунлай ўзгарди. Яна ярим йилдан сўнг у ўзига уй сотиб олишга етарли даражада пул топарди.
Моника имконсиз нарсага ишонди ва ҳар қайсимиз, ҳатто мен ҳам, ютқазишимиз аниқ бўлган курашда у енгиб чиқди. Жангчилик санъати ҳам ирода ва жасорат бир нарса эмаслигини тушунишдан иборат. Жасорат ўзига қўрқув ва хушомадгўйликни чорлайди, ирода эса сабр ва матонат дегани. Чинакам кучли эркак ва аёллар кўпинча ёлғиз бўлишади. Чунки улар совуққон кўринадилар. Кўпчилик Моникани совуққон деб ўйлайди, аммо бу янглиш фикр. Унинг юрагидаги оташ ҳали ҳам биз кўп йиллар аввал Каталониядаги қаҳвахонада ўтирган пайтларимиздаги каби ёрқин. Кўп нарсаларга эришганига қарамай унинг қалби иштиёққа тўла.
Моникага Ж. билан бўлган