Песні жальбы. Якуб Колас

      Думкі ўюцца, томяць грудзі —

            Волі хочыцца і ім, —

      Хочуць песьняй стаць лагоднай,

            Мілым дзіцяткам маім.

      Цяжка зь імі жыць замкнута,

            У начной хаваць цішы,

      Цесна думкам, цесна бедным,

            Хочуць выліцца з душы.

      Ўюцца думкі смутным роем,

            Хочуць выбіцца на сьвет.

      Дык ляціце, сэрца дзеці,

            На паперку кіньце сьлед!

      Ой вы, думкі, думкі,

      Сэрца майго раны!

      Ці вы мае дзеці,

      Ці вы кім насланы?

      Што ж вы завіліся

      Віхрам нада мною

      I няма ніколі

      Мне ад вас спакою?

      Рад бы я ня думаць

      I ня знацца з вамі,

      Ды без запытаньня

      Плывяце вы самі.

      Плача маё сэрца,

      Хоць бязь сьлёз, ды горка,

      Як пачнецца ваша

      Смутная гаворка.

      I на маю душу

      Леглі вы туманам,

      Мітусьлівым роем,

      Смутным караванам.

      Ой вы, мае думкі!

      Ці вы кім зражоны,

      Што так невясёлы,

      Што так засмучоны?

      Рад бы я ня думаць

      I ня знацца з вамі,

      Толькі ж проці волі

      Плывяце вы самі.

      Рана вам журыцца,

      Думкі, сэрца дзеткі

      Рана вы завялі,

      Веснавыя кветкі!

      Ці мароз зьнячэўку

      Вас прыбіў вясною,

      Як на сьцежку жыцьця

      З простаю душою

      Стаў я, поўны веры,

      Радасьці і сілы?

      Што ж на вас дыхнулі

      Холадам магілы?

      Што ж вы неспакойна

      Кружыцесь, як пчолы?

      Думкі, мае думкі!

      Што вы невясёлы?

      Ці краіны роднай

      Балаты гнілыя

      Смуткам вас акрылі,

      Думкі маладыя?

      Ці вас песьня-жальба,

      Думкі, ўзгадавала?

      Ці людское гора

      Ў лесе вас спаткала?

      Ці маё так жыцьце

      Склалася няўдала?

      Ці мая дарога

      Ў туманы папала?

      Рана спахмурнелі,

      Думкі маладыя,

      Рана вы завялі,

      Кветкі веснавыя!

      Йдзе вясна ўжо, дзякуй Богу!

      Згінуў сьнег з сырой зямлі;

      Папсавала гразь дарогу,

      Перавалы загулі.

      Сонца грэе, прыпякае;

      Лёд на рэчцы затрашчаў.

      Цёплы вецер павявае,

      Хмар дажджлівых нам прыгнаў.

      Вось і бусел паказаўся,

      Гусі дзікія крычаць,

      Шпак на дубе расьсьпяваўся,

      Жураўлі ужо ляцяць.

      I зіма, як дым, прапала!

      Зелянее луг, ральля.

      Як ад болю, ачуняла

      Наша родная зямля.

      З лазурных чыстых небясоў

      Прыветна сонейка глядзіць,

      Ва ўсе канцы лье блеск лучоў,

      Цяпло і сьвет зямлі дарыць.

      I кліча к жыцьцю ўсё стварэньне

      З сваёй крыштальнай вышыні,

      I будзіць кліч той аддаленьне

      Прызывам радасным вясны.

      I перша жаваранка божа

      Запела ціха аб вясьне,

      Паліўся срэбрам сьпеў прыгожа

      Ў далёкай сіняй вышыне…

      Глядзіць прыветна зь неба сонца,

      Як бы матулька на дзяцей,

      I лёгка, лёгка так бясконца,

      I б’ецца сэрца весялей.

      Люблю