Romeo i Julia. Уильям Шекспир

      Romeo. Mamyż przy wejściu z przemową wystąpić,

      Czy też poprostu wejść?

      Benwolio. Wyszły już z mody

      Te ceremonie: nie będziemy z sobą

      Wiedli Kupida z bindą wkoło skroni,

      Łuk malowany z gontu niosącego

      I straszącego dziewczęta jak ptaki;

      Ani też owych prawili oracyi,

      Mdło za suflerem cedzonych na wstępie.

      Niech sobie o nas pomyślą, co zechcą;

      Wejdziem, pokręcim się i znikniem potem.

      Romeo. Kręćcie się, kiedy chcecie, jam do tego

      Dziś niesposobny.

      Merkucio. Kochany Romeo,

      Musisz potańczyć także.

      Romeo. Nie, doprawdy.

      Wy macie lekkie trzewiki, to tańczcie;

      Mnie ołów serce tłoczy, ledwie mogę

      Ruszyć się z miejsca.

      Merkucio. Zakochany jesteś;

      Pożycz strzelistych od Kupida skrzydeł

      I wznieś się niemi nad poziomą sferę.

      Romeo. Nie mnie, tkniętemu srodze jego strzałą,

      Strzeliście wzbijać się na jego skrzydłach;

      Nie mnie się wznosić nad poziom, co, nosząc

      Brzemię milości, na poziom upadam.

      Merkucio. A gdybyś upadł z nią, ją-byś obrzemił,

      Tak delikatną rzecz przygniótłbyś srodze.

      Romeo. Nazywasz miłość rzeczą delikatną?

      Zbyt owszem twarda, szorstka i koląca.

      Merkucio. Twarda li dla cię, bądź i dla niej twardy;

      Kol ją, gdy kole, a zwalisz ją łatwo.

      Hola, podajcie mi na twarz pokrowiec!

      Maskę na maskę!

      Niechaj sobie teraz

      Ciekawe oko nicuje mą szpetność!

      Ta larwa za mnie będzie się rumienić.

      Benwolio. Idźmy, panowie; zadzwońmy, a potem

      Ostro już tylko polećmy się nogom.

      Romeo. Niech trzpioty łechcą nieczułą posadzkę!

      Pochodni dla mnie! bom ja dziś skazany,

      Jak ów pachołek, co świeci swej pani,

      Stać nieruchomie i martwym być widzem.

      Merkucio. Stój, jak chcesz, byłeś tylko nie stał o to,

      Co cię tak martwi, a w czem (z całym winnym

      Uszanowaniem dla twojej miłości)

      Jak w błocie, widzę, po uszy zagrzązłeś.

      Nuże, nie palmy świec w dzień.

      Romeo. Palmyż teraz,

      Bo noc jest.

      Merkucio. Mniemam, panie, że, czas tracąc,

      Zarówno psujem świece bez potrzeby,

      Jak w dzień je paląc. Przyjmij tę uwagę,

      Bo w niej pięć razy więcej jest logiki,

      Niż w naszych pięciu zmysłach.

      Romeo. Uważamy

      Za rzecz stosowną pójść tam na ten festyn,

      Chociaż logiki w tem niema.

      Merkucio. Dlaczego?

      Romeo. Miałem tej nocy marzenie.

      Merkucio. Ja także.

      Romeo. Cóż ci się śniło?

      Merkucio. To, że marzyciele

      Najczęściej zwykli kłamać.

      Romeo. Przez sen, w łóżku,

      Gdy w gruncie marzą o rzeczach prawdziwych.

      Merkucio. Snadź się królowa Mab widziała z tobą:

      Ta, co to babi wieszczkom i w postaci

      Kobietki, mało co większej niż agat

      Na wskazującym palcu aldermana,

      Ciągniona cugiem drobniuchnym atomów,

      Tuż, tuż śpiącemu przeciąga pod nosem.

      Szprychy jej wozu z długich nóg pajęczych;

      Osłona z lśniących skrzydełek szarańczy;

      Sprzężaj z plecionych nitek pajęczyny;

      Lejce z wilgotnych księżyca promyków;

      Bicz z cienkiej żyłki na świerszcza szkielecie;

      A jej forszpanem mała, szara muszka,

      Przez pół tak wielka, jak ów krągły owad,

      Co siedzi w palcu leniwej dziewczyny;

      Wozem zaś próżny laskowy orzeszek,

      Dzieło wiewiórki lub majstra robaka,

      Tych z dawien dawna akredytowanych

      Stelmachów wieszczek. W takich to przyborach

      Co noc harcuje po głowach kochanków,

      Którzy natenczas marzą o miłości;

      Albo po giętkich kolanach dworaków,

      Którzy natenczas o ukłonach marzą;

      Albo po chudych palcach adwokatów,

      Którym się wtedy roją honorarya;

      Albo po ustach romansowych damul,

      Którym się wtedy marzą pocałunki;

      Często atoli Mab na te ostatnie

      Zsyła przedwczesne zmarszczki, gdy ich oddech

      Za bardzo znajdzie cukrem przesycony.

      Czasem też wjeżdża na nos dworakowi:

      Wtedy śnią mu się nowe łaski pańskie;

      Czasem i księdza plebana odwiedzi,

      Gdy