Niewolnicy snów. Część 1. Dominika Budzińska

      Weekend spędzili rodzinnie. W sobotę rano pan Royensen, zmęczony, ale szczęśliwy zawitał wreszcie w domu po tygodniu biznesowej tułaczki. Jak zwykle nie omieszkał zasypać pań górą prezentów. Z każdego wyjazdu przywoził mnóstwo drogich upominków, chcąc w ten sposób wynagrodzić nieobecność. Drogie perfumy i oryginalna biżuteria za każdym razem wprawiały panią Royensen i jej córkę w doskonały nastrój.

      Po miłym sobotnim poranku, reszta dnia upłynęła w szampańskich humorach. Emily, widząc Martikę w dobrej kondycji, postanowiła nie wspominać mężowi o chwilowych problemach. Miała nadzieję, że nic podobnego już nigdy się nie zdarzy. Kilkudniową nieobecność córki w szkole, o czym Adam Royensen naturalnie wiedział, wytłumaczyła niegroźnym przeziębieniem.

      W niedzielę popołudniu dom państwa Royensen nawiedziła rozkrzyczana ekipa, co ostatnio stało się prawie codziennym zwyczajem. Zaskoczony pan domu najpierw był lekko oburzony, ale po chwili nie mógł wyjść z podziwu, że córce w krótkim czasie udało się nawiązać tyle zażyłych znajomości. Cieszyło go to tak bardzo, że pod koniec wieczoru, kiedy wszyscy przenieśli się do salonu, w przypływie emocji zatańczył z Alexem. Scott, tym razem nie uczestniczył we wspólnej zabawie. Całą niedzielę spędził, pomagając mamie w kafejce. Nie było również Justina, który ostatnio jakby przyhamował w miłosnych podbojach. Mila namówiła panią Royensen na pieczenie afrykańskich przysmaków według jej osobistego przepisu, co w rezultacie doprowadziło prawie do wybuchu piekarnika. Na szczęście w domu wciąż był remont, więc Emily nie przejęła się zbytnio osmoloną od dymu ścianą. Wieczór zakończył się późno, ponieważ bardzo trudno było przekonać gości do udania się na spoczynek. W tej kwestii jedynie pani Royensen zachowała przytomność umysłu i kwadrans po jedenastej grzecznie wyprosiła rozbawione towarzystwo.

      IV

      Mijały dni. W kolejny, już nie tak piękny, bo listopadowy poniedziałek Martika jak nowo narodzona popędziła do szkoły. Umówiła się ze Scottem, że spotkają się na miejscu. Stęskniony, nie wytrzymał i czekał w połowie drogi. Na jego widok przyspieszyła kroku. Jak oszalała rzuciła się mu na szyję, obsypując pocałunkami. Każdy dzień potęgował ich uczucie. Chwile spędzone bez siebie były prawdziwą katorgą. Pragnęli być nierozłączni. Już teraz czuli, że nie potrafią bez siebie żyć. I choć, w ich mniemaniu, taka miłość nie miała prawa się zdarzyć, póki co woleli się nad tym nie zastanawiać. Uczucie uderzyło niczym burzowy piorun, jak za sprawą tajemnych mocy lub czarów, a oni czuli się wyjątkowo i to było najważniejsze. Objęci ruszyli w stronę szkoły.