Sonety Adama Mickiewicza. Adam Mickiewicz

      Niemnie domowa rzeko moja! gdzie są wody,

      Które niegdyś czerpałem w niemowlęce dłonie,

      Na których potém w dzikie pływałem ustronie,

      Sercu niespokojnemu szukając ochłody.

      Tu Laura patrząc z chlubą na cień swéj urody,

      Lubiła włos zaplatać i zakwiecać skronie,

      Tu obraz jej malowny w śrébrnéj fali łonie

      Łzami nieraz mąciłem zapaleniec młody.

      Niemnie domowa rzeko, gdzież są tamte zdroje,

      A z niémi tyle szczęścia, nadziei tak wiele?

      Kędy jest miłe latek dziecinnych wesele?

      Gdzie milsze burzliwego wieku niepokoje?

      Kędy jest Laura moja, gdzie są przyjaciele?

      Wszystko przeszło, a czemuż nie przejdą łzy moje!

      Widziałem jak dzień cały pośród letniéj spieki

      Błąkał się strzelec młody; stanął nad strumieniem,

      Długo poglądał wkoło i rzecze z westchnieniem

      „Chcę ją widzieć nim kraj ten opuszczę na wieki,

      „Chcę widzieć nie widziany”. Wtém leci z za rzeki

      Konna łowczyni strojna Diany odzieniem,

      Wstrzymuje konia, staje, zwraca się wejrzeniem

      Zapewne jechał za nią towarzysz daleki.

      Strzelec cofnął się, zadrżał i oczy Kaima

      Zataczając po drodze gorzko się uśmiechał,

      Drżącą ręką broń nabił, dąsa się i zżyma,

      Odszedł nieco, jakoby swej myśli zaniechał.

      Wtem dojrzał mgłę kurzawy, wzniesioną broń trzyma,

      Bierze na cel, mgła bliżej—lecz nikt nie nadjechał.

      Błogosławiony rok ów, miesiąc i niedziela,

      I dzień ów, i dnia cząstka, i owa godziną,

      I chwila, i to miejsce, gdzie moja dziewczyna

      Uczucia mi natchnęła, choć ich nie podziela.

      Błogosławione oczki blasku i wesela,

      Skąd amorek wygląda i łuczek napina,

      Błogosławiony łuczek, strzałki i chłopczyna,

      Co do mnie wówczas strzelił, ach! i dotąd strzela.

      Błogosławię ci piérwsza piosnko nieuczona,

      Którą odbiły lasy domowe i rzeki,

      Którą potém ojczysta powtarzała strona.

      Błogosławię ci, pióro, którém w czas daleki

      Wsławiłem Ją, i moją pierś błogosławiona,

      W któréj Laura mieszkała i mieszka na wieki.

      Nieszczęśliwy kto próżno o wzajemność woła,

      Nieszczęśliwszy jest kogo próżne serce nudzi,

      Lecz ten u mnie ze wszystkich nieszczęśliwszy ludzi,

      Kto nie kocha, że kochał, zapomniéć nie zdoła.

      Widząc jaskrawe oczy i bezwstydne czoła,

      Pamiątkami zatruwa rozkosz, co go łudzi;

      A jeśli wdzięk i cnota czucie w nim obudzi,

      Nie śmie z przekwitłém sercem iść do stóp anioła.

      Albo drugimi gardzi, albo siebie wini,

      Minie ziemiankę, z drogi ustąpi bogini,

      A na obiedwie patrząc żegna się z nadzieją.

      I serce ma podobne do dawnéj świątyni,

      Spustoszałéj niepogód i czasów koleją,

      Gdzie bóstwo nie chce mieszkać, a ludzie nie śmieją.

      Patrzysz mi w oczy, wzdychasz, zgubna twa prostota,

      Lękaj się jadu, który w oczach źmii płonie,

      Uciekaj nim cię oddech zatruty owionie,

      Jeśli nie chcesz kląć reszty twojego żywota.

      Szczerość, jeszcze mi jedna pozostałą cnota;

      Wiedz że niegodny ogień zapalasz w mém łonie,

      Lecz umiém żyć samotny, i po cóż przy zgonie

      Ma się wikłać w me losy niewinna istota?

      Lubię rozkosz, lecz zwodzić nadto jestem dumny

      Tyś dziecko, mnie namiętne przepaliły bole,

      Tyś szczęśliwa, twe miejsce w biesiadników kole,

      Moje, gdzie są przeszłości smętarze i trumny.

      Młody bluszczu, zielone obwijaj topole,

      Zostaw cierniom grobowe otaczać kolumny

      Piérwszy raz jam niewolnik z mojéj rad niewoli,

      Patrzę na ciebie, s czoła nie znika pogoda,

      Myślę o tobie, z myśli nie znika swobodą,

      Kocham ciebie, a przecież serce mi nie boli.

      Nieraz brałem za szczęście chwileczkę swawoli,

      Nieraz mię obłąkała wyobraźnią młoda,

      Albo słówka zdradliwe i wdzięczna uroda,

      Lecz wtenczas i rozkosznéj złorzeczyłem doli.

      Nawet owę, gdy owę kochałem niebiankę,

      Ileż łez, jaki zapał, jaka niegdyś trwoga,