Transmissie . Морган Райс
beslissing, zo snel.
“Je weet hoe gestoord dat klinkt, toch?” zei hij.
“Niet gestoorder dan het idee dat de wereld me gewoon zonder reden mijn vriend afneemt,” kaatste Luna terug. Ze balde haar vuisten op een manier die suggereerde dat ze maar wat graag om de kwestie zou vechten. Of misschien was het alleen vanwege de inspanning om niet te huilen. Luna had vaak de neiging om kwaad te worden, of grapjes te maken, of gekke dingen te doen, in plaats van om van streek te raken. Op dat moment kon Kevin het haar niet kwalijk nemen.
Hij zag haar terugkeren uit de plek waar ze bijna huilde, stukje bij beetje, tot ze uiteindelijk een glimlach wist te forceren.
“Dus, afschuwelijke ziekte, coole visioenen van buitenaardse werelden… is er nog iets dat je me niet verteld hebt?”
“Alleen de cijfers,” zei Kevin.
Luna keek hem zichtbaar geërgerd aan. “Je snapt dat je daar geen ja op had moeten antwoorden?”
“Ik wilde je alles vertellen,” zei Kevin, hoewel hij het vermoeden had dat het daar een beetje laat voor was. “Sorry.”
“Oké,” zei Luna. Weer had Kevin het gevoel dat ze haar best deed om alles te verwerken. “Cijfers?”
“Ik zie ze ook,” zei Kevin. Hij noemde de cijfers uit zijn hoofd op. “23h 06m 29.283s, −05° 02′ 28.59.”
“Oké,” zei Luna. Ze kneep haar lippen op elkaar. “Ik vraag me af wat ze betekenen.”
Dat ze misschien niets betekenden leek niet in haar op te komen. Dat vond Kevin geweldig aan haar.
Ze haalde haar telefoon tevoorschijn. “Het is geen kenteken, en het zou vreemd zijn als wachtwoord. Wat nog meer?”
Kevin had er niet over nagedacht, in ieder geval niet met het soort directheid dat Luna op het probleem leek toe te passen.
“Misschien een item nummer, een serienummer?” suggereerde Kevin.
“Maar er zitten uren en minuten in,” zei Luna. Ze leek volledig op te gaan in de vraag van wat de cijfers konden betekenen. Wat nog meer?”
“Misschien een leveringstijd en een locatie?” stelde Kevin voor. “Dat tweede deel lijkt alsof het coördinaten zouden kunnen zijn.”
“Het is niet helemaal correct voor een kaart referentie,” zei Luna. “Misschien als ik het gewoon Google… oh, cool.”
“Wat?” vroeg Kevin. Eén blik op Luna’s gezicht vertelde hem dat ze de jackpot hadden.
“Als je die cijfercombinatie in een zoekmachine intypt, krijg je over slechts één ding resultaten,” zei Luna. Ze klonk zo zeker van haar zaak. Ze draaide haar scherm om het hem te laten zien, de pagina’s in een nette rij. “Het Trappist 1 star systeem.”
Kevin voelde zijn opwinding groeien. Meer dan dat, hij voelde zijn hoop groeien. Hoop dat dit misschien echt iets kon betekenen, en dat het niet alleen maar zijn ziekte was, ongeacht wat mensen zeiden. Hoop dat het misschien echt kon zijn.
“Maar waarom zou ik die cijfers zien?” vroeg hij.
“Misschien omdat het Trappist systeem een van de sterrenstelsels is waar kans op leven is?” zei Luna. “Van wat ik hier lees, bevinden zich meerdere planeten in wat we denken dat een bewoonbare zone is.”
Ze zei het alsof het het meest voor de hand liggende gegeven ter wereld was. De gedachte aan planeten waar wellicht leven kon bestaan leek veel te toevallig nu Kevin dat leven had gezien. Of in ieder geval een vreemd leven had gezien.
“Je moet hier met iemand over praten,” verkondigde Luna. “Je bent… nou, het eerste bewijs van buitenaards contact, of zoiets. Wie waren die mensen die op zoek waren naar aliens, de wetenschappers? Ik heb iets over hen gezien op tv.”
“SETI?” vroeg Kevin.
“Dat zijn ze,” zei Luna. “Zijn zij niet gevestigd in San Francisco, of San Jose, of zoiets?”
Dat wist Kevin niet, maar hoe meer hij erover nadacht, hoe meer het idee hem aantrok.
“Je moet gaan, Kevin,” zei Luna. “Je moet op zijn minst met ze praten.”
***
“Nee,” zei zijn moeder. Ze zette haar beker zo hardhandig neer dat de koffie over de rand klotste. “Nee, Kevin, absoluut niet!”
“Maar mam—”
“Ik rij je niet naar San Francisco zodat je een stelletje gekken kunt gaan lastigvallen,” zei zijn moeder.
Kevin liet haar zijn telefoon zien met de informatie over SETI. “Ze zijn niet gek,” zei hij. “Het zijn wetenschappers.”
“Wetenschappers kunnen ook gek zijn,” zei zijn moeder. “En dit hele idee… Kevin, kun je niet gewoon accepteren dat je dingen ziet die er niet zijn?”
Dat was het probleem; het was veel te makkelijk om dat te accepteren. Hij kon makkelijk tegen zichzelf zeggen dat dit niet echt was, maar er knaagde iets aan hem dat hem vertelde dat dat een slecht idee was. De aftelling ging nog steeds door, en Kevin had het vermoeden dat hij iemand moest zien te vinden die hem geloofde, voordat de climax bereikt werd.
“Mam, de cijfers die ik zei dat ik zag… het bleek de locatie van een sterrenstelsel te zijn.”
“Er zijn zoveel sterren dat ik zeker weet dat een willekeurige combinatie van cijfers aan een van hen gerelateerd zal zijn,” zei zijn moeder. “Het zou hetzelfde zijn als de massa van een ster of…”
“Dat bedoel ik niet,” zei Kevin. “Ik bedoel dat het precies hetzelfde was. Luna heeft de cijfers gegoogeld, en het Trappist 1 systeem was het eerste in de zoekresultaten. Het enige in de zoekresultaten.”
“Ik had moeten weten dat Luna erbij betrokken was,” zuchtte zijn moeder. “Ik ben dol op die meid, maar ze heeft te veel fantasie voor haar eigen bestwil.”
“Alsjeblieft, mam,” zei Kevin. “Dit is echt.”
Zijn moeder legde haar handen op zijn schouders. Sinds wanneer moest ze omhoog reiken om dat te doen? “Dat is het niet, Kevin. Dr. Yalestrom zei dat je moeite had om dit allemaal te accepteren. Je moet begrijpen wat er gaande is, en ik moet je helpen om het te accepteren.”
“Ik weet dat ik stervende ben, mam,” zei Kevin. Hij had het niet zo moeten brengen, want hij kon de tranen in zijn moeders ogen zien.
“Is dat zo? Want dit—”
“Ik zal een manier vinden om er te komen,” beloofde Kevin. “Ik pak de bus wel als het moet. Ik pak een trein de stad in en loop de rest. Ik moet in ieder geval met ze praten.”
“En uitgelachen worden?” Zijn moeder draaide zich om en keek hem niet aan. “Je weet dat dat gaat gebeuren, toch, Kevin? Ik probeer je te beschermen.”
“Dat weet ik,” zei Kevin. “En ik weet dat ze me waarschijnlijk zullen uitlachen, maar ik moet het in ieder geval proberen, mam. Ik heb het gevoel dat dit heel belangrijk is.”
Hij wilde meer zeggen, maar hij wist niet of dat zou helpen. Zijn moeder zweeg, en hij wist dat ze nadacht. Op dat moment was dat het beste waar Kevin op kon hopen. Ze bleef denken, haar hand trommelend op de keukentafel terwijl ze een besluit nam.
Kevin hoorde zijn moeder zuchten.
“Goed dan,” zei ze. “Ik doe het. Ik zal je brengen, maar alleen omdat ik het vermoeden heb dat als ik het niet doe, ik binnenkort een telefoontje van de politie krijg die me gaat vertellen dat mijn zoon ergens in een bus is flauwgevallen.”
“Bedankt, mam,” zei Kevin, en hij omhelsde haar.
Hij wist dat ze hem niet echt geloofde, maar op een bepaalde manier maakte dat haar blijk van liefde alleen maar indrukwekkender.
HOOFDSTUK