De perfecte echtgenote. Блейк Пирс
zei ze. “Ik zal moe zijn en half dronken. Dit is niet hoe ik me de avond had voorgesteld.”
“Luister, Jessie. Het spijt me dat ik niet gebeld heb. Maar wil je echt dat ik een kans als deze zomaar laat schieten? Ik ben niet zomaar shots aan het achteroverslaan. Ik ben zaken aan het doen en tegelijkertijd ook nieuwe vrienden aan het maken. Ga je me dat verwijten?”
“Ik neem aan dat ik aan het ontdekken ben waar je prioriteiten liggen,” antwoordde ze.
“Jessica, jij bent altijd mijn hoogste prioriteit,” verzekerde Kyle. “Ik probeer gewoon een evenwicht te vinden. Blijkbaar heb ik iets verkeerd gedaan. Ik beloof dat ik om negen uur thuis ben, oké? Past dat in je planning?”
Wat hij zei klonk in eerste instantie oprecht, maar die laatste zin droop van sarcasme en afkeer. De emotionele muur die Jessie tussen hem en haarzelf had opgebouwd was traag aan het afbrokkelen geweest, tot ze hem die woorden hoorde zeggen.
“Doe wat je wil,” zei ze bruusk en ze beëindigde het gesprek.
Ze stond op en zag een glimp van zichzelf in de spiegel in de eetkamer. Ze droeg een blauwe, satijnen avondjurk met een diepe halsuitsnijding en een split langs de rechterzijde die van haar bovenbeen naar beneden liep. Haar haar was samengebonden in een nonchalante knot die ze wou losmaken als onderdeel van het verleidingsplan na het diner. Omdat ze schoenen met hakken droeg was ze nu meer dan een meter tachtig, in plaats van haar normale één meter zevenenzeventig.
Alles voelde plots zo lachwekkend. Alsof ze een droevig verkleedspelletje aan het spelen was. Als puntje bij paaltje kwam, was ze niet meer dan een van de vele huisvrouwen die wachten tot hun echtgenoot thuiskomt om hun leven zin te geven.
Ze nam de borden en bracht ze naar de keuken, waar ze beide maaltijden bij het afval wierp, de vissen nog in één stuk. Ze trok haar jurk uit en trok een trainer aan. Daarna ging ze naar de eetkamer, nam de opengemaakte fles Shiraz, en schonk zichzelf een glas vol tot aan de rand. Ze nam een slok terwijl ze op weg was naar de woonkamer.
Ze plofte op de bank, zette de tv aan en keek naar iets wat leek op een marathon van Life Below Zero, een reality reeks over mensen die vrijwillig in een afgelegen deel van Alaska gaan wonen. Ze rechtvaardigde haar keuze door tegen zichzelf te zeggen dat het haar zou helpen om te beseffen dat er mensen op de wereld zijn die veel slechter af zijn dan zijzelf in haar chique huis in Zuid-California met haar dure wijn en haar flatscreentelevisie van 44 cm.
Tijdens de derde aflevering en halverwege de fles wijn viel ze in slaap.
*
Ze werd wakker toen Kyle haar schouder zachtjes schudde. Met half gesloten ogen kon ze zien dat hij aangeschoten was.
“Hoe laat is het?” mompelde ze.
“Iets na elf.”
“Ging je niet thuis zijn om negen?” vroeg ze.
“Het is wat later geworden,” zei hij schaapachtig. “Luister, schat. Ik weet dat ik had moeten bellen. Dat was niet oké. Het spijt me echt.”
“Oké,” zei ze. Haar mond was droog en ze had hoofdpijn.
Hij aaide met zijn vinger over haar arm.
“Ik wil het graag goedmaken,” stelde hij voor.
“Vanavond niet, Kyle,” zei ze, zijn hand van zich af schuddend terwijl ze ging staan. “Ik heb er geen zin in. Zelfs niet een beetje. Misschien kan je er volgende keer voor zorgen dat ik me niet voel als een achterafje. Ik ga slapen.”
Ze liep de trap op en ondanks de neiging om zich om te draaien om zijn reactie te zien, bleef ze toch verder lopen zonder nog iets te zeggen. Kyle zei niets. Ze kroop in bed zonder het licht uit te doen. Ondanks de hoofdpijn en de droge mond sliep ze binnen de minuut.
*
Jessie voelde dat een prikkelende tak tegen haar gezicht schraapte terwijl ze door het donkere bos rende. Het was winter en ze wist dat haar voetstappen zelfs op blote voeten luid zouden zijn door de droge bladeren bovenop de sneeuw. Hij zou de voetstappen hoogstwaarschijnlijk horen. Maar ze had geen keuze. Haar enige hoop was in beweging blijven en hopen dat hij haar niet zou vinden. Maar ze kende deze bossen niet goed en hij wel. Ze wist niet waar ze naartoe liep, volledig verloren en op zoek naar herkenningspunten. Haar benen waren te kort. Ze wist dat hij haar inhaalde. Ze kon zijn luide voetstappen horen en zijn diepe ademhaling. Ze kon zich nergens verstoppen.
HOOFDSTUK ZES
Jessie zat rechtop in bed en was net op tijd wakker geworden om zichzelf te horen gillen. Het duurde even voor ze zichzelf weer kon oriënteren en besefte dat ze in haar eigen bed zat in Westport Beach en dat ze nog dezelfde kleren aanhad waarmee ze gisteren dronken in slaap viel. Haar lijf was bezweet en haar ademhaling was oppervlakkig. Het was alsof ze het bloed door haar aderen kon voelen stromen. Ze raakte haar linker kaak aan. Het litteken dat gemaakt werd door de tak was er nog. Het was weggetrokken en kon nu bijna helemaal verborgen worden door make-up, in tegenstelling tot het groter litteken dat langs haar rechter sleutelbeen liep. Maar ze kon het litteken nog steeds onderscheiden van de rest van haar huid. Ze kon zelfs nu nog de scherpe pijn bijna voelen.
Ze keek links en zag dat het bed leeg was. Ze zag dat Kyle er geslapen had omdat zijn kussen gedeukt was en de lakens op een hoop lagen. Maar hij was nergens te bespeuren. Ze luisterde of ze het geluid van de douche hoorde, maar het was stil in het huis. Toen ze naar de klok naast zich keek, zag ze dat het 7:45 was. Hij was waarschijnlijk al naar het werk vertrokken.
Ze kwam voorzichtig uit bed en probeerde haar bonzende hoofd te negeren terwijl ze naar de badkamer schuifelde. Na een douche van vijftien minuten en de helft van die tijd zittend doorgebracht te hebben op de koude tegels, voelde ze zich sterk genoeg om zich aan te kleden en naar beneden te gaan. In de keuken zag ze dat er een briefje op tafel lag. Ze las “Nogmaals sorry voor gisteren. We doen het op een andere keer als je wil. Ik hou van je.”
Jessie legde het briefje opzij en maakte zichzelf een koffie en havermout, het enige ontbijt waarvan ze het gevoel had dat ze het binnen zou kunnen houden. Ze slaagde erin om een halve kom te eten en gooide de rest bij het afval. Ze ging naar de zitkamer, waar een tiental ongeopende dozen op haar wachtten.
Ze ging zitten op de tweezit met een schaar en zette haar koffie op het tafeltje naast de bank. Ze trok een van de dozen naar zich toe. Terwijl ze zonder na te denken door dozen rommelde en voorwerpen op een lijst afvinkte van zodra ze die gevonden had, gingen haar gedachten weer naar haar NRD thesis.
Zonder de ruzie had Jessie Kyle bijna zeker alles over haar naderende practicum verteld, en waarschijnlijk ook over de gevolgen van haar oorspronkelijke thesis, inclusief haar ondervraging. Dan zou ze de voorwaarden van haar geheimhoudingsovereenkomst overtreden hebben. Hij wist uiteraard de grote lijnen, want ze had vaak met hem over haar project gesproken toen ze met het onderzoek bezig was. Maar het panel had haar later tot geheimhouding gedwongen, zelfs voor haar echtgenoot.
Ze vond het raar om zo'n belangrijk deel van haar leven te verbergen voor haar partner. Maar ze hadden haar verzekerd dat het nodig was. En buiten enkele algemene vragen over hoe het was gegaan, ging hij nooit echt dieper in op het onderwerp. Hij was tevreden met enkele vage antwoorden en dat was toen een opluchting. Maar gisteren was ze door het enthousiasme dat ze voelde voor wat er te wachten stond - een bezoek aan een ziekenhuis voor geesteszieke moordenaars - helemaal bereid geweest om Kyle eindelijk alles te vertellen, ondanks het verbod en de eventuele gevolgen. Als er al iets positief te bedenken was aan hun ruzie, dan was het dat die haar had tegengehouden om hem het te vertellen en daardoor misschien hun toekomst in gevaar te brengen.
Maar wat voor toekomst is het als ik mijn geheimen niet kan delen met mijn echtgenoot? En hij niet eens opmerkt dat ik dingen geheim houd.
Ze voelde zich een beetje melancholisch bij die gedachte. Ze probeerde de gedachte te verdringen, maar kon die niet zomaar wegwuiven.
Ze werd opgeschrikt door de deurbel. Toen ze op haar horloge keek, zag ze dat ze al tien minuten op dezelfde plek zat, verloren in haar somberheid, haar handen