Schuilen voor hoge vlammen. Блейк Пирс
een heleboel naar boven bij haar. Ze had het nooit met Rose gehad over haar eerste menstruatie, haar eerste verliefdheid, haar eerste avondje uit en haar eerste kus. Nu ze geconfronteerd werd met het feit dat Rose misschien een liefdesleven had, besefte ze pas hoeveel ze had gemist.
“Hoe bedoel je?” vroeg Avery.
Rose beet op haar lip, alsof ze al spijt had van wat ze net gezegd had. “Ik... Nou ja, ik heb geloof ik iemand ontmoet.”
Ze klonk een beetje nonchalant en afwijzend, waardoor ze duidelijk liet merken dat ze geen zin had om er verder over te praten.
“O ja?” vroeg Avery. “Wanneer dan?”
“Ongeveer een maand geleden,” zei Rose.
Precies de periode waarin ik merkte dat haar humeur wat beter werd, dacht Avery. Soms was het bijna griezelig hoe haar vaardigheden als rechercheur ook haar persoonlijke leven beïnvloedden.
“Maar... hij woont niet hier, toch?” vroeg Avery.
“Nee, mam. Maar hij zal hier wel vaak komen.”
“Dat is niet iets wat de moeder van een achttienjarige dochter graag hoort,” zei Avery.
“Jeetje, mam. Het komt allemaal in orde.”
Avery wist dat ze het onderwerp moest laten rusten. Als Rose wilde praten over deze jongen, dan zou ze dit zelf beslissen. Erover zeuren zou alles alleen maar erger maken.
Toch kwam de rechercheur in haar naar boven en kon ze het niet laten om meer vragen te stellen.
“Kan ik hem ontmoeten?”
“Eh, echt niet. Nu toch nog niet.”
Avery zag een kans om wat dieper op het gesprek in te gaan; het lastige gesprek over veilige seks en het gevaar op allerlei ziekten en tienerzwangerschappen. Maar ze had het gevoel dat ze daar het recht niet toe had, vanwege hun moeilijke relatie.
Maar als rechercheur moordzaken was het echter onmogelijk om zich geen zorgen te maken. Ze wist wat voor soort mannen er rondliepen. Ze had niet alleen moordzaken gezien, maar ook gevallen van huiselijk geweld. En hoewel die jongen in het leven van Rose zich misschien wel als een keurige heer gedroeg, zag Avery elke man als een potentiële bedreiging.
Toch zou ze moeten vertrouwen op haar dochters gevoel. Had ze Rose daarnet niet verteld dat ze, ondanks haar moeilijke kindertijd en jeugd, uitgegroeid was tot een sterke jongedame?
“Wees toch maar voorzichtig,” zei Avery.
Rose was duidelijk in verlegenheid gebracht. Ze rolde met haar ogen en begon in de kleine woonkamer die aan de keuken grensde haar dvd’s uit te pakken.
“En jij?” vroeg Rose. “Ben jij het nooit zat om alleen te zijn? Papa is ook nog altijd alleen, weet je?”
“Dat weet ik,” zei Avery. “Maar daar heb ik niks mee te maken.”
“Hij is je ex-man,” zei Rose. “En hij is mijn vader. Dus daar heb jij eigenlijk wel iets mee te maken. Het zou goed zijn als je hem weer eens zou zien.”
“Dat zou voor ons allebei helemaal niet goed zijn,” antwoordde Avery. “Als je hem dit zou vragen, zou hij hetzelfde antwoorden.”
Avery wist dat dat waar was. Hoewel ze er nooit over hadden gesproken om weer samen te zijn, bestond er tussen hen een onuitgesproken overeenkomst, iets wat ze beiden aanvoelden sinds Avery haar baan als advocaat verloren had en haar leven in de weken die daarop volgden, bijna volledig verwoest had. Ze zouden elkaar tolereren vanwege Rose. Al waren er dan wel wederzijdse gevoelens van liefde en respect, toch wisten ze beiden dat ze niet weer bij elkaar zouden komen. Jack voelde zich alleen bezorgd om hetzelfde waar Avery zich bezorgd om voelde. Hij wilde dat Avery meer tijd doorbracht met Rose. En zij moest zelf maar uitpuzzelen hoe ze dat ging doen. Ze had hier de afgelopen weken heel veel over nagedacht en besefte maar al te goed dat ze hiervoor heel wat zou moeten opofferen, maar ze was bereid om het te proberen.
Nu ze het niet meer over Jack hadden, was Avery vast van plan om dit gevoelige punt aan te kaarten bij Rose. Ze wist dat er geen subtiele manier bestond om dit te bespreken, dus viel ze maar meteen met de deur in huis. “Ik denk erover na om te vragen of ik in de komende maanden wat minder kan werken. Ik vond dat jij en ik de dingen eigenlijk echt een goeie kans moeten geven.”
Rose hield even op met uitpakken. Ze keek Avery oprecht verrast aan, knikte even en ging verder met uitpakken. Ze maakte een hm-geluidje.
“Wat is er?” vroeg Avery.
“Maar je houdt van je baan.”
“Ja, dat is zo,” gaf Avery toe. “Maar ik denk erover na om bij Moordzaken weg te gaan. Als ik dat doe, zou ik wat meer vrije tijd hebben.”
Rose stopte nu volledig met uitpakken. In een seconde leek Rose wel tientallen verschillende uitdrukkingen op haar gezicht te krijgen. Avery was blij dat een van deze uitdrukkingen hoop was.
“Mam, dat hoef je toch helemaal niet te doen.” Haar stem klonk zacht en onvast, bijna als het kleine meisje dat Avery zich heel goed kon herinneren. “Dat is zowat je hele leven opgeven.”
“Nee, dat is het niet. Ik word ouder en besef dat ik heel veel gemist heb wat betreft het gezinsleven. Ik moet dit ook doen voor mezelf... om weer beter te worden.”
Rose ging op de bank zitten, naast de kartonnen dozen en rondslingerende kledij. Ze keek op naar Avery, nog steeds met die hoop op haar gezicht.
“Weet je zeker dat je dit wilt?” vroeg ze.
“Ik weet niet. Misschien.”
“Nog iets,” zei Rose. “Nu weet ik waar ik mijn indrukwekkende gave vandaan haal om van onderwerp te veranderen. Je stapte heel snel van het onderwerp alleen zijn af.”
“Dat merkte je dus?”
“Ja. En om heel eerlijk te zijn, papa ook, denk ik.”
“Rose...”
Rose keek haar doordringend aan. “Hij mist je, mam.”
Avery liet haar schouders hangen. Ze zweeg, niet in staat om iets te zeggen. “Soms mis ik hem ook,” gaf Avery toe. “Maar niet genoeg om hem op te bellen en het verleden op te rakelen.”
Hij mist je, mam.
Avery dacht daar even over na. Ze dacht zelden aan Jack op een romantische manier. Toch had ze de waarheid gesproken: soms miste ze hem. Ze miste zijn vreemde gevoel voor humor, hoe zijn lichaam altijd een klein beetje koud aanvoelde als hij wakker werd, hoe zijn behoefte aan seks bijna grappig voorspelbaar was. En wat ze het meest miste was naar hem kijken terwijl hij een perfecte vader was. Maar dat was nu allemaal voorbij, het behoorde bij een leven dat Avery zo ver mogelijk achter zich wilde laten.
Toch dacht ze vaak aan hoe het had kunnen zijn en besefte ze dat ze een kans op een fantastisch leven had gemist. Een normaal en perfect georganiseerd leven met luie zondagnamiddagen in de achtertuin.
Maar die kansen waren nu verkeken. Rose was dat ideaalplaatje misgelopen en Avery gaf zichzelf daar nog steeds de schuld van.
“Mam?”
“Sorry, Rose. Ik denk niet dat je vader en ik ooit nog weer zullen samenkomen. Trouwens,” voegde ze eraan toe, terwijl ze diep ademhaalde en zich schrap zette voor Rose’s reactie, “misschien ben jij wel niet de enige die iemand ontmoet heeft.”
Rose draaide zich naar haar om en Avery was opgelucht toen ze haar dochter zag glimlachen. Ze keek haar moeder met een samenzweerderige blik aan zoals alleen vriendinnen dat kunnen wanneer ze het samen over mannen hebben. Avery voelde zich warm worden vanbinnen op een manier die ze niet had verwacht en die ze niet kon verklaren.
“Wat?” zei Rose, terwijl ze deed of ze in shock was. “Jij? Details graag!”
“Er zijn nog geen details.”
“Nou, wie is het dan?”
Avery giechelde en besefte