Kaapstad Karma-Polisie. Louis de Villiers
“Daai fokken S … s … s … daai fokken Saffa!”
“Waai fokken Saffa? Daar’s vyftig miljoen van die fokken fokkers, Joey.” Soms moet jy ook maar net skouers optrek en lag vir Joey.
“N-n-neee-e … Eu-uuu … g-g-g-gène … R-r-rr …!”
“Wat het arme ou Eugène Rademeyer nou weer aangevang?”
Joey skud sy kop, vat nog ’n hap uit sy dubbel spek-en-kaas en beduie, kouend en slukkend voordat hy eindelik tot verhaal kom. “O-onthou jy d-daai vyftien miljoen dollar wat e-ek jou gesê het e-ek s-sou was?”
“Daai geld van laas Desember? Die opale vir die Chinese? My en jou vyftien miljoen dollar?”
Mike begin nou self ’n bietjie warm te word. Wat het hierdie mal bliksemse broer van hom nou weer …
Joey sit en staar by die voorste passasiersruit uit, skielik stom.
“Waar’s ons fokken vyftien miljoen?” raak Mike skielik driftig genoeg dat Joey hom ernstig opneem, iets wat so al om die ander jaar gebeur.
Joey stotter eensklaps erger as ooit. “Die ô … d-die ô-ô, d-d-d-die-ô-ô-ô …” en Mike besluit om dit maar vir later te los, wanneer hulle by ’n hotel ingeboek en Joey weer kalm is. Die verkeer Brisbane toe is erg genoeg vir sy senuwees aan die einde van die naweek, reken hy.
Nes Mike Brisbane se buitewyke binnery, sê Joey skielik: “Die All Blacks.”
“Die wat?”
“Die All Blacks.”
“Die all blacks? Swart mense? Waaroor prewel jy al weer, Boetie?”
Joey word nogmaals met stomheid geslaan, fok-fok-fok in sy gedagtes en Mike wag.
Die verkeerslig by die groot kruising van George en Queens vang hulle en hy staar na die rooi, wag vir die groen, sentreer homself en wens vir die soveelste keer dat Joey rustiger was.
Dan dink hy aan die ma wat hulle nooit geken het nie, kruis homself en maak vir die soveelste keer ’n belofte boontoe.
Daar’s ’n paar dosyn mense wat heen en weer stap in die tropiese nag, kelners wat al van die Queen Street Mall se rye restauranttafeltjies begin opslaan en binnetoe dra, tieners wat in winkelingange bo-op mekaar lê en slaap en iets of iemand, iewers, wat Joey se immer wakker ogies getref het.
“Joo-ee-y?” probeer hy weer. “Wat was daai van ons vyftien miljoen dollar?”
Maar sy broer luister nie.
“My goeie, goeie fok,” sê Joey. “Kan jy nou meer.” Hy klik die paneelkissie oop en haal die pistool uit. “Hier’s een van hulle dan nou j-juis!”
“Een van wie?”
Woede inhibeer nogmaals Joey se spraak: “D-die d-drie f-f-f … Mmm … Usketiers, f-f-ff … h-hou net gou stil …”
“Die lig is rooi, Joey, ons gaan nêrens nie. Wat wil jy nou met daai …”
Die eerste knal oordonder die laaste stukkie van Mike se vraag. Joey kry nog twee skote afgevuur voordat sy korrel skeefgetrek word deur sy tweelingbroer, wat die voorste passasiersruit opwen so gou as wat hy kan.
Voor die lig nog groen raak, skiet Mike blitsvinnig vorentoe.
Teen die tyd dat hy ’n sirene hoor, is dit in die verte, want hulle is al in die verte. Ver genoeg dat hy langs die rivier kan stilhou dat Joey eers die pistool daarin kan smyt.
Joey stry nog so ewe halfhartig voor hy dit doen. Dan lyk hy heel rustig in die passasiersitplek die res van die pad lughawe toe, sy lus vir chaos tydelik gestil.
Dalk is Pappa ook al gatvol van al sy streke, dink Mike hoopvol, dalk sal Pappa tog nou ’n skoot met Joey praat …
8
“OK, maar as jy nié nog ’n dop wil hê nie, bliksem – jissie, man, ons verdien om fees te vier! Dôner, man, daai girl dáár, sy’t my dan na jou gevra …”
“Ek is seker dis omdat sy al my mistieke eienskappe gewaar het,” glimlag Thando Mkhaliphi. “Julle raas almal soos al hierdie ander poepholle, ek bly stil en nou lyk ek interessant … Boonop, hierdie dreads van my …”
Die voorryman trek sy skouers met gemaakte windgatgeit op, betrap homself dat hy wel so effens meerderwaardig voel in hierdie luidrugtige kroeg in die middel van Brisbane.
Donker gepoleerde houtafskortings en tafels, spesiale aanbiedinge op ’n swartbord, groen waslappe met flou Ierse gesegdes in die panele gedrukspyker, en om jou darem te herinner jy is in Australië: ’n rockerige weergawe van ’n Abba-liedjie deur die vier geesdriftige amateurs agter die mikrofone in die hoek.
Red Bull-en-vodka is die plek se Sunday Special en dit raak ’n bietjie benoud rondom hom. In ’n gangetjie begin iemand ’n kotsplas skoonmaak, by die deur sleep twee groot Suidseeeilandmanne die braker sypaadjie toe.
“Ja, broer, OK,” sê Harry Kowalski, “jissie, moet tog nie so … Kyk hoe kyk daai poephol vir ons – hierdie Australiese kroegmanne is selfs groter etters as hul skeidsregters. Met die kroegmanne kan jy ook nie eens appelleer nie. So lýk ten minste of jy jouself geniet. Glimlag! Dis Brisbane en ons het die Reds gister gefokken verneder! En ons speel dan eers weer Sondag in Perth!”
“Ontspan, Harry! Hel. Ons het gister ons derde uit vier … jy weet … maak dit rêrig saak dat ek nou ’n glas water wil drink?”
“My broer, snaakse ding vir my. Ek het ’n vraag vir jou. Rugbyvraag. Ja, ja, ja, rugbyvraag. Wag, wag, wa-a-ag, gee kans! Lááste rugbyvraag. Ek het dan altyd vóór vandag gedink hierdie Tom Lewis van die Reds is die heel kákste Aussie-loskopstut … ?”
“Tom Lewis van die Reds is inderdaad die heel kakste Aussie-loskopstut.”
“Nou hoekom het jy dan so ge- … ge- …?”
“Ge- … gewat?”
“Nie-e-e gesúkkel-sukkel nie, jy weet, maar jy was nie jouself nie … Die skrums was OK, jy’t ’n hele paar tackles gemaak …”
“Ja?”
“Maar nooit, broer … ek weet nie …”
“Wat nie?”
“Ma-a-an. Jy we-e-et. Ek sou gedag het Tom Lewis sou na ’n halfuur van die veld moes …”
Thando glimlag vir sy spanmaat: “Hey, kan jy jou bek hou, Harry?”
“Kak vraag, broer, kak vraag! Spoeg!”
“Ons sou mos in elk geval vandag wen, ons almal weet mos nou al min of meer heelweek ons sou áltyd daai vyf punte kry …?”
“Shit, natuurlik. Al van ons die Blues so getrap het in Auckland, ja, al van Johnson en Ducasso Dinsdag onttrek het … So?”
“So? So daar was toe nou vandag vir my die opsie beskikbaar om Tom Lewis reguit binne-in die Wallaby-toetsspan te speel. Ek het hom orent gehou toe ek ná vyftien minute besef hy vou. En as jy dit ooit herhaal …”
“Dan wat?”
“Dan vertel ek vir Anne van daai …”
“OK, OK, OK. Jy weet, Thando, jy moes eintlik by die blêrrie ou Bulls gewees het. Hulle is nét so ’n ou klomp koeke soos jy. Té ordentlik. Jou tjom Chippa, nou ja … hoe de moer hou hy dit daar by hulle uit? Hý, klink dit dan nou weer vir my, hoort hier by ons.”
“Ag, Harry. Chippa makeer ewe min veertien ouens om saam met hom te gaan jôl as wat ek veertien ouens makeer om my nou hotel toe te vergesel. Chippa sôre vir homself. Chippa is cool.”
“Ek vermoed al lankal so. Dis jóú waaroor ek my bekommer, Regverdige Rastaman. Jy hét die haarstyl, origens kon jy my ouma gewees het. Kom nou, man, kom ons gaan ’n bietjie