Bloeisels in die wind. Schalkie van Wyk
tel, en voel hoe die strandsakke van haar skouer afgly en langs haar voete neerplof. Sy laat hulle lê en luister na Walter se antwoord:
“Walter is die naam, en ek is vyf en twintig. Wil jy weet wanneer ek verjaar sodat jy vir my ’n boodskap oor die radio kan laat uitsaai? Of wil jy vir my ’n verjaardagkaartjie stuur?”
“Ek sal ’n radioboodskap én ’n kaartjie stuur,” antwoord Erika, mislei deur die glimlag op Walter se gelaat. “Of dalk kom kuier ek by jou en bring vir jou ’n present saam. Waarvan hou jy?”
“Wat van ’n hekelpen en ’n tol hekelgare?” vra hy en sien hoe sy vraag Erika knou. Haar uitdrukking verstroef en sy buk af en tel die sonsambreel op.
“Ek het gister gedink jy het die mooiste blou oë wat ek nog gesien het, maar ek het my seker misgis,” sê sy gekrenk, gluur Walter ’n oomblik lank aan, en stap met ’n mislukte poging van waardigheid oor die seesand weg na die hoogwatermerk.
Walter frons en pers sy lippe saam, sy oë half op skrefies teen die skerp oggendson terwyl hy Erika agternakyk. Sonja merk die donker gloed wat oor sy nek en gelaat kruip en weet dat hy skuldig voel oor sy ongevraagde nydigheid.
“Dis ’n nuwe benadering,” merk hy teenoor haar op. “Die afgelope nege maande is ek die oulike ou op die rolstoel, maar gister was ek die ou met die blouste oë op ’n rolstoel.”
“Erika het my nie gister vertel van jou rolstoel nie. Sy was te opgewonde oor jou blou oë – of dalk vies omdat ek nie my handdoek wou vat en saam met haar naby jou in die son wou gaan lê nie,” antwoord sy. Sy lees die ongeloof in sy oë en vra gelykmatig: “Dan het nege maande jou nog nie geleer dat ’n rolstoel beter as geen bene is nie?”
“Daardie terapie help nie. Ek hou vakansie. Vertel my liewer van jouself … soos waarom jy alleen drie strandsakke en ’n strandsambreel hierheen moet karwei terwyl kleinsus Erika met leë hande hier aangedraf kom. Of maak jy graag asof jy jou ouma Hannah en Erika se bediende is?” vra hy, buk af en tel die naaste strandsak op. “Gee die ander strandsakke aan. Dit sal my nie op my skoot pla nie.”
“Wie speel nou bediende?” vra sy terwyl sy met ’n strandsak in elke hand langs sy stoel begin aanstap.
“Ek hoop ek is die hoflike jongman,” spot hy en vervolg met onverwagte erns: “Jy was gisteroggend ook een van die eerstes op die strand. Ek het jou sien kom en jou die hele oggend dopgehou. Erika en die twee ouer tannies het later gekom. Was dit jou ouma Hannah en jou ma?”
“Ja,” antwoord sy kortaf en kyk hom verwonderd aan. Sy het hom gisteroggend nie raakgesien nie, maar dis niks ongewoons nie: sy sien nooit iemand raak nie, behalwe as sy verplig is om hulle raak te sien – soos haar pasiënte in die hospitaal. Miskien ignoreer sy ander omdat sy hoop dat hulle haar nie sal opmerk nie.
“Erika lyk soos jou ma. Jou kleinsus is groter as jy, maar jy lyk jare ouer as sy. Jy is die verantwoordelike ouer suster,” som hy hulle op.
“Dankie. Ek sal binnekort aftree en om ’n ouderdomspensioen aansoek doen,” skerts sy.
Hy lag geamuseerd. “Jy hou nie van my nie, nè, Sonja? Jy is vies omdat ek Erika met my ongevraagde sinisme verdryf het. Daarby is jy teleurgestel omdat ek nie skaterend bly is omdat ek tog nog leef en vry is om die wêreld vanuit my rolstoel toe te lag nie. Maar ek hou van jou en as jy my adres sou vra, sal ek vasgekluister voor die radio sit om op my verjaardag jou boodskap te hoor. Of is jy nie lus vir ’n abnormale vriendskap met ’n rolstoelridder nie?”
Sonja bly staan langs hul strandsambreel wat Erika net bokant die hoogwatermerk neergegooi het en soek met haar oë na haar jonger suster. Sy sien haar in die rigting van die pier stap en sit haar twee strandsakke op die sand neer voordat sy die sak op Walter se skoot optel.
“Jy kan ander mense ’n rat voor die oë draai, Walter, maar ek het jou reeds gesê: ek is ’n verpleegster. Soek jy ’n sakdoek omdat jy jouself bejammer, of moet ek jou suikerklontjies voer omdat jy galbitter is oor die verlies van die gebruik van jou bene?” vra Sonja reguit, haar oë uitdagend op sy gesig.
Hy antwoord nie dadelik nie, maar betrag haar weer met onverbloemde bewondering. Sy glimlag is vinnig en warm.
“Al ooit daaraan gedink om ’n sekretaresse te word, suster Sonja? Nee, nog beter: ’n verpleegster-sekretaresse, want dis wat ek werklik nodig het. Of is daar ’n aantreklike dokter by die hospitaal wat jou nie sal laat gaan nie?” vra hy skertsend, maar die lig in sy oë verraai die erns van sy voorstel.
“Ek het net tot aan die einde van Januarie verpleeg, en sedertdien is ek tuis om … e … om my ouma Hannah en my moeder te help. Ouma Hannah was al sewentig en haar gesondheid is nie meer so goed nie,” verduidelik sy, lees die openlike ongeloof in Walter se oë en voel haar gesig warm gloei.
“As jy jouself nie eens kan glo nie, hoe verwag jy dat ek jou storie oor jou sieklike ouma moet glo?” vra hy onthuts.
“Wat bedoel jy?” Sy staar hom gegrief aan, maar hy glimlag.
“Het jy nie gehoor wat ek gesê het nie? Ek het jou gisteroggend dopgehou … julle almal dopgehou. My vriend is soos jy: hy bejammer my nie oor my rolstoellewe nie, en hy het my vroegdag strand toe gebring en toe agter sy eie neus aangeloop … glo by ’n peettante gaan kuier wat in Margate woon. Terwyl almal my bekyk en bejammer het, het ek jou en jou mense aangegaap, daarom weet ek: jou ouma Hannah het ’n eetlus soos ’n mensvreterhaai en jou ma het ’n goed versorgde figuur vir ’n vrou in haar middeljare,” verduidelik hy.
“En waarvan lei jy af dat hulle nie my hulp nodig het nie?” vra sy onnodig bitsig omdat hy die waarheid so maklik kon blootlê.
“Nie jou professionele dienste nie, want daardie twee is perdfris en gesond. Maar ek het wel agtergekom dat jy die rol van kelnerin en lyfbediende onverbeterlik vertolk. Weet jy dat jy sestien keer deur die loop van die oggend opgestaan het om die strandsambreel vorentoe en agtertoe of links of regs te skuif?”
Sy voel haar ergernis, gluur hom aan en glimlag oorwonne wanneer sy die opregte belangstelling in sy oë lees.
“Ek is gewoond aan die aktiewe lewe van ’n verpleegster … en gewoond daaraan om dinge vir my ma en my ouma en selfs vir Erika te doen. ’n Mens kan tog nie net sit nie,” antwoord sy en wonder waarom sy soveel moeite doen om haar optrede te regverdig teenoor ’n jongman wat sy ná vandag nooit weer sal sien nie.
“Jy kan verpleeg … mý verpleeg. Ek het meer as genoeg …”
“A, Walter,” praat ’n diep manstem en eers dan merk Sonja die lang, breedgeskouerde man wat sy verskyning gemaak het en nou met sy groot hand op die rugleuning van Walter se rolstoel staan. Die vreemdeling het donkerbruin hare, ’n donkerbrons gelaatskleur en oë waarvan die kleur deur die digtheid van sy swart wimpers verskuil word. “Ek dag jy sal nie so maklik sonder my hulp oor die weg kom nie. Jammer as Walter jou gepla het, juffrou, maar hy maak misbruik van sy rolstoel om mooi meisies te ontmoet. Verskoon ons, asseblief.”
“Haai, wag nou, man!” kom dit onstuimig van Walter wanneer sy vriend met lang, kragtige hale wegstap terwyl hy die rolstoel voor hom uitstoot. “Genugtig, man, ek wil met die meisie gesels. Los my stoel, vervlaks!”
Sonja hoor nouliks die vreemdeling se gemompelde antwoord, haar blik vasgenael op sy breë skouers en donker kop terwyl hy Walter se rolstoel vinnig om die strandwagte se uitkyktoring stoot, blind en doof vir Walter se heftige armgeswaai en luide protes.
“Waarheen vat hy hom? Hoekom het jy hom nie gevra om hier by ons te sit nie, hè, Sonja? Jy weet hoe vervelig dit by ouma Hannah en Mamma kan wees … en Ouma skrik omtrent al wat jongman is af. Dis seker haar valstande, want sy lyk darem vreeslik baie soos daardie mensvreterhaai wat ons verlede week in die akwarium gesien het.”
Sonja kyk met ’n begrypende glimlaggie na Erika se vies gesiggie en haal haar skouers op.
“Jammer, Walter se vriend het my nie die geleentheid gegee om enigiets te sê nie, want hy het net die rolstoel gegryp en hom as ’t ware ontvoer. Maar niks keer jou om weer met Walter te gaan gesels