Christine le Roux Omnibus 8. Christine le Roux
hang sagte handdoeke. Hy verhuur die plek net aan mense wat hy ken.
“Sal ek die ontbyt maak?” vra Philip vir haar. “Ek is nou lekker honger.”
“Nee, nee, ek sal.” Sy steek die gasstofie aan en val weg. Sy het gedink hulle sal sommer by die toonbank eet, maar Philip dra die klein tafeltjie uit na die houtterras buite die voordeur en sy moet erken dat dit wonderlik is om ’n halfuur later in die son te sit met ’n bord eiers en spek en tamatie, om haar net groen bossies en ruwe grys rotse en die geluid van voëls.
“Is dit nie lieflik nie?” vra sy en strek haar bene voor haar uit. “Dis vir my net die saligste plek op aarde en as ek my sin gehad het, was ek elke naweek hier. Dis asof … asof mens hier die enigste mens op aarde is.”
Hy knik, skink vir hulle koffie en met sy oë op die dynserige verte, praat hy. “Wil jy nou vir my vertel wat presies die doel van die naweek is?”
Sy sug en besluit dat eerlikheid die beste is. “Ek wil vir Jack ’n les leer. Ek weet hy hou nie regtig daarvan om hiernatoe te kom nie, maar hy’t gesê hy sal en toe trek hy kop uit. Wil liewer saam met sy vriend uitgaan op sy boot. Hulle gaan duik of so iets.”
“Ek sien.”
Sy kyk vinnig na hom, maar hy sit steeds in die verte en kyk en uit sy profiel word sy niks wys nie. “Dit gebeur nogal dikwels,” sê sy. “Ek dink hy aanvaar my as vanselfsprekend. Hy weet ek is altyd daar en ek vergewe hom elke keer, maak nie saak hoe hy my in die steek laat nie.”
“Weet hy ek is saam met jou hier?” vra hy in ’n veraf stem.
“Nee.” Haar stem word sterker soos sy opnuut kwaad word. “Hy het nie eens gevra wie ek saambring nie en dit terwyl ek nou uitvind dis nie net hy en Mauritz nie, dis ’n hele groep, onder andere mooi meisies.”
Hy glimlag effens oor die laaste woorde, maar sê niks nie.
“Ek voel regtig sleg dat ek jou onder valse voorwendsels saamgebring het,” sê sy. “Dit was glad nie doelbewus nie. Ek het regtig nie gedink jy verstaan dit so nie. Ek meen, ek was nogal verbaas dat jy so vinnig ingestem het en nie eens vrae gevra het nie. Nou is dit ten minste duidelik.”
“Ons gaan nie die hele tyd daaroor sleg voel nie,” sê hy. “Dit was ’n misverstand. Ek aanvaar dit so.”
Sy kyk dankbaar na hom.
“Wat ek nog graag sou wou weet, is waarom jy mý gevra het.”
Sy blaas haar asem versigtig uit en begin soek na die regte taktvolle woorde, maar hy voel dit aan en draai sy kop in haar rigting.
“Die waarheid, Nicolette.”
“Ja, maar …” sê sy. “Ek het gedink jy …”
“Die waarheid,” herhaal hy.
“Ek het ’n lys gemaak van die mans wat ek ken,” sê sy. As hy nou kwaad word en in sy motor spring en terugry stad toe, is dit haar verdiende loon. “Mans wat vry is, as jy weet wat ek bedoel. E … ongetroud en nie in vaste verhoudings nie. Nou nie sommer enige man nie, natuurlik. Mens kan nie sommer enige man saamvat vir ’n naweek nie.”
“Begryplik genoeg.”
Sy kyk hom agterdogtig aan, nie seker of hy vir haar lag nie. “Ja, wel … dit moes ’n man wees wat nie … Ek het Herman ook op my lys gehad. Ken jy vir Herman?”
“Nee.”
“Hy werk saam met my en hy is ’n baie goeie maat, maar toe ek vir hom vra wat hy sal dink as ’n meisie hom vir ’n naweek nooi, het hy gesê hy sal sjampanje inpak en hom regmaak vir ’n wilde naweek van …” Sy kug. “’n Wilde naweek, as jy weet wat ek bedoel.”
“Ek dink so,” sê hy.
“Jy lag vir my,” sê sy beskuldigend.
“Nee, nee,” verseker hy haar. “Gaan voort. Jy het dus vir Herman van die lys geskrap.”
“Ja. Die ander mans ook. Hulle is veel erger as Herman.” Hy draai na haar. “Maar jy ken my tog nie goed genoeg om te weet of ek vertrou kan word nie?”
“Ek weet,” sê sy. “Ek … voel dit net aan.” Sy sit haar beker neer, vou haar hande op haar skoot en kyk na hom. “Jy lyk nie na die wolfsoort nie.”
“Ek dink nie ek is nie,” stem hy saam. “Maar het jy in gedagte gehou dat juis hierdie feit jou hele plan omver kan gooi?”
“Wat bedoel jy?”
“As jy vir die naweek weggegaan het met ’n man wat algemeen berug is, gaan Jack vinniger jaloers word en bereik jy jou doel. As hy hoor dit was ek, voel hy heel waarskynlik nes jy. Veilig.” Hy kyk haar skerper aan, maar steeds met die onpeilbare uitdrukking in sy oë. “Ek lei af dis hoe jy by my voel? Veilig?”
“Ja,” sê sy.
Hy staan op, die gesprek afgehandel en sy kyk hom benoud aan, nie seker of dit die regte antwoord was nie. Maar hy maak die vuil borde bymekaar en dra dit na binne en sy staan ook op en help opruim.
“Ons gaan tog nie heeloggend hier sit nie,” sê hy. “Ek sal was as jy afdroog en dan gaan ons darem seker ’n ent stap. Jy het gesê daar is ’n waterval? Ek sal dit graag wil sien.”
Sy val gewillig by hierdie planne in en hulle ruim vinnig op, hy kry sy kamera en hulle vat een van die voetpaadjies wat vir haar lyk na die een wat na die waterval lei. Dit blyk verkeerd te wees, maar hulle geniet die wandeling so, klouter oor rotse en gly teen skuins paadjies af en kom eintlik heel toevallig op die waterval af. Hy laat haar poseer op ’n rots en neem ’n hele klomp foto’s.
Sy neem een van hom, en toe hy op ’n klip sit en rus, dwaal sy rond en pluk ’n hand vol heide wat hier in oorvloed groei. “Dis mooi, nè?” vra sy toe sy ook sit.
“Baie, baie mooi,” stem hy saam. “Dankie dat jy my genooi het.”
Sy kyk hom agterdogtig aan. “Bedoel jy dit? Jy’s nie sarkasties nie?”
“Ek is nooit sarkasties nie.” Hy kyk na haar. “As ons die naweek wil geniet, moet jy nou ophou skuldig voel.”
“Ek weet,” sê sy eerlik. “Ek wil net nie hê jy moet voel dis ’n belediging as ek sê jy is ’n veilige man nie.”
“Waarom op aarde sal ek dit só sien?”
“Wel, as iemand vir Jack sê hy is veilig, sal hy beledig wees.”
“Maar ek is nie Jack nie.”
“Miskien moet ek liewer die woord rustig gebruik,” sê sy. “Jy weet, ek is mal oor Jack, maar partykeer is ek net moeg. Hy kan nie stilsit nie. Ons is altyd aan die gang. Alles en almal moet woel en hardloop en swem en partytjie hou. Ek het ’n behoefte daaraan om net so te sit.” Sy kyk af oor die reguit straal van die waterval en die fyn sproei waar dit teen varings en plante spat. “Soos ons nou hier sit. My kop leeg en alles om my net … mooi en rustig. Sommer net. Geen beweging.”
“Ek hou van stilte,” stem hy saam. “Mag ek net een laaste vraag vra? Hoe weet jy ek is nie in ’n verhouding nie?”
Sy klap haar hand oor haar mond en kyk hom met groot oë aan. “O, herder, is jy?”
“Nee, maar hoe het jy dit geweet?”
Sy haal haar skouers op. “Ek weet nie,” sê sy lammerig. “Ons was darem mos al saam op goed en jy was altyd op jou eie. En jy sou mos so gesê het as ek jou gevra het, sou jy nie?”
“Ja,” knik hy. Hy sien haar benoude gesig en lag. “Ek dog ons het ooreengekom jy hou op skuldig voel?” Hy staan op, hou sy hand uit en trek haar regop. “Kom ons stap terug. Dink jy jy sal die pad terug kry?”
Sy kyk onseker om haar rond. “Een van hierdie paadjies moet ons daar kry. Ons het nogal laag gekom, nou moet ons net boontoe stap.”
Hy stap voor. “Toemaar, ek het