Ena Murray Keur 12. Ena Murray
skielik uit die bloute op die toneel te verskyn en bevele uit te deel asof sy al een is wat ’n sê het oor Katryntjie? Sy stem is beslis kil: “U kan nie verwag dat ek die kind sommer soos ’n pakkie na u toe moet stuur nie! Ek wil eers bewyse hê dat u is wie u sê u is, en dan sal die saak eers baie goed bespreek moet word. Ek sal haar nie sommer net so laat gaan nie. Die feit dat u haar niggie is, gee u geen reg oor haar nie. Inteendeel, Katryn se pa het haar aan mý toevertrou . . .”
Katryn pers haar lippe opmekaar. Dis glad nie dat hy gretig is om haar te behou nie. Sy weet dit tog. Dis skone koppigheid en sy misplaaste pligsbesef wat stroomop dwing.
“Dis natuurlik belaglik. Oom Herklaas was seker nie meer by sy volle positiewe nie. U is ’n ongetroude man, nie waar nie?”
“Wat het dit met die prys van eiers te doen?” is sy geïrriteerde weervraag. Hoe durf die vroumens beweer hy het die hele ding versin? “Ek verseker u dat oom Herklaas presies geweet het wat hy doen toe hy Katryntjie aan my sorg toevertrou het.”
“Is daar enigiets onderteken?”
“Nee. Wat bedoel jy?”
“Dan het u geen wettige reg op haar nie, meneer Dumas. Ek, as haar naaste en enigste familielid, het dan die reg op haar.”
Katryn moet die hoorbuis ’n entjie van haar oor af weghou soos hy aan die ander kant ontplof. “Dank jou die duiwel! Katryn gaan nêrens heen nie. Sy bly by mý.”
Katryn glimlag. Sy begin die speletjie geniet. Sy praat uit die hoogte. “U taal alleen oortuig my dat u nie die gewenste persoon is om na Katryn om te sien nie, meneer Dumas. U is waarskynlik ook ’n wolf in skaapsklere. Ek sal Katryn nie ’n dag langer by u laat nie. U sorg dat sy vanaand nog die trein haal.” Sy gee ’n adres op ’n plek wat hopelik ver genoeg is.
“Juffrou Reynders,” kom dit afgemete in haar oor. “Laat ons twee mekaar goed verstaan. Katryn gaan nêrens heen voor ek oortuig is dis tot haar beswil en dat sy onder behoorlike sorg en toesig sal wees nie. U klink nie vir my na die aangewese persoon nie.”
“O, regtig? Wat weet jy van my af om my sommer so te beledig?”
“Net soveel soos jy van my af weet om my sommer ’n wolf in skaapsklere te noem!”
Katryn glimlag. Hy klink regtig briesend. Maar sy besef sy sal betyds moet besin. Dit sal haar niks help om hom in die harnas teen dié juffrou Reynders te jaag nie. Dan sal hy haar nooit laat gaan nie. Maar sy wou hom graag terugbetaal omdat hy haar met sy vriendin bespreek het.
Sy gebruik ’n ander taktiek. “Ek stel dan voor dat Katryn eers ’n ruk by my kom kuier. Dan kan sy self besluit by wie sy verkies om te bly. Dit is tog redelik, meneer Dumas.”
Maar Festus voel nie meer na ’n redelike man nie. “Ek sal eers daaroor moet dink, juffrou. Bel my maar oor ’n dag of twee terug, dan kan ons verder praat. U sal my nou moet verskoon. Ek het nie langer tyd om met u te redekawel nie. Totsiens.”
Die telefoon klap in haar oor en met opgetrekte wenkbroue sit Katryn die hoorbuis terug op die mik. Toe sy ’n ruk later sy motor voor die deur sien stilhou, staal sy haar vir wat voorlê. Soos sy verwag het, word sy dadelik na die studeerkamer ontbied. Sy gesig lyk donker en ontevrede.
“Weet jy iets van ’n niggie van jou – Catherine Reynders?” val hy met die deur in die huis.
“O, Catherine? O ja! Wat van haar?” Dit verg al haar moed om hom vas in die oë te kyk.
“En hoekom het jy my nooit van haar vertel nie?”
“E . . . ek het nie gedink jy . . . oom sou belangstel nie,” hou sy haar onskuldig.
Sy frons is onheilspellend. “Katryn, jy het my goed laat verstaan jy is stoksielalleen op die aarde.”
“Maar Catherine is net ’n niggie. Ek het haar jare laas gesien. Ek het haar eintlik al vergeet.”
“Wel, sy het jóú blykbaar nie vergeet nie. Sy het jou nou skielik onthou, en sy is danig gaande oor jou. Sy verwag dat jy by haar gaan bly. Sal jy wil?”
Katryn aarsel. Dit klink so ondankbaar om dadelik ja te sê, maar wat kan sy anders doen? “Ja, graag, oom. Ons sal lekker maats wees.”
“Hoe oud is sy?”
Katryn plooi haar voorkop. “O, so . . . e . . . ’n entjie in die twintig, dink ek. Maar darem nog nie so oud soos oom nie.”
Hy kug en frons vererg. Katryn hoef darem nou ook nie te maak asof hy al met ’n kierie loop nie. “Wat doen hierdie niggie van jou?”
“O, sy verpleeg, dink ek.”
“Hm . . .” Hy frons peinsend. Hy voel amper teleurgesteld om dit te hoor. Iemand wat verpleeg, sal seker ’n verantwoordelike persoon wees. Hy sou verkies het dat sy ’n nagklubdanseres moes wees, dan sou hy rede gehad het om te weier dat Katryn na haar toe gaan. “Ek sal myself eers moet oortuig dat sy die regte persoon is, veral om die verantwoordelikheid van so ’n jong kind soos jy op haar te neem, voordat ek sal droom om jou sommer af te gee. Sy het voorgestel dat jy ’n rukkie by haar gaan kuier. Dan kan jy self kies by wie jy wil bly. Wat dink jy daarvan?”
“Ek dink dis ’n goeie voorstel.” Sy voel gemeen, maar omdraaikans is daar nie meer nie. Dit lyk of haar plan gaan werk! “As . . . oom bang is, dan kan oom vir haar sê dat sy en ek vir ’n rukkie op die plaas kan saamkuier,” stel sy versigtig voor.
Hy kyk verlig op. “Dit klink na ’n goeie plan. Ja, ek dink dit sal die beste wees. Ek hou nie van die idee om jou sommer net na haar toe te stuur nie. Ek weet nie wat haar omstandighede is nie. Maar as sy bereid is om saam met jou op die plaas te gaan kuier . . . Ek sal haar sê sodra sy weer bel.”
So word die saak beklink. Toe juffrou Catherine die volgende dag bel, is sy natuurlik dadelik te vinde vir die voorstel – tot Festus se verbasing, want hy het eintlik teenkanting verwag. Toe hy die telefoon neersit, is daar ’n diep frons op sy gesig. Hy kan nie van die gevoel ontslae raak dat iets nie pluis is nie. Hy kan egter nie dink wat nie. Hierdie verlore niggie het ’n bietjie skielik op die toneel verskyn, maar dis nie onmoontlik dat Katryntjie ’n niggie iewers op die aarde kan hê nie. Feit is, daar is maar min mense op aarde wat werklik géén familie het nie. En hul stemme klink so eenders! Nee, dié juffrou Catherine is seker maar Katryntjie se niggie, maar dit laat hom nogtans nie beter voel nie. As Katryntjie regtig by haar niggie wil gaan bly, kan hy kwalik iets daarop teë hê. Soos die slim niggie reeds uitgewys het, het hy geen dokumentêre bewys dat hy Katryntjie se voog is nie.
Na regte behoort hy innig dankbaar te wees vir dié familielid wat van nêrens af opgeduik het. Dit red hom uit ’n netelige situasie. Tog vind hy tot sy verbasing dat hy glad nie jammer is oor die netelige situasie nie. Nog minder hou hy van die idee dat Katryntjie weer net so uit sy lewe gaan stap as wat sy onverwags daarin beland het. Hy sal hom altyd oor haar bekommer, waar sy ook al mag wees. Hy wil dit nie aan homself erken nie, maar hier diep in sy hart hoop hy maar Katryntjie en haar niggie se plaasvakansie sal op ’n mislukking uitloop. Sy oë blink skielik geamuseerd. As Poens net sy deel sal doen en dié niggie op loop jaag. Miskien moet hy ’n briefie vir hom skryf en so ’n bietjie aanvoorwerk doen. Feit is, as Katryn verkies om by haar niggie te bly, sal Poens haar ook verloor. Ja-nee, hy dink hulle twee manne moet koppe bymekaarsit in hierdie saak . . .
Natuurlik is sy baie bly om weer plaas toe te kan gaan. Dis mos wat sy nog altyd wou gehad het, nie waar nie? Tog pak Katryn haar goedjies sonder enige geesdrif in.
Festus lyk besonder sedig toe hy later haar kamer binnestap. Hy kyk na die oop laaie en tas op die bed. “Jy lyk haastig om te vertrek.”
Sy kyk vlugtig op, laat dan haar blik sak. “Ek het nogal taamlik baie goed om in te pak,” maak sy verskoning.
“Ons kan maar môreoggend vroeg vertrek. Ek het my sake so gereël . . . Wat makeer?”
“Maar . . . neem Johann my dan nie met die bakkie nie? Hoe gaan ons al die diere in die motor kry?”
“Hulle het almal in die motor