Tweede kans op liefde. Elza Rademeyer
sy terugtree en die kombuisdeur weereens sonder ontsag tussen hulle toeklap.
Snaaks, dink hy toe hy terug is in sy erf, hoe gelukkig party mense is om so mooi te wees en sulke besonderse mooi oë te hê. As hy eendag ’n vrou vat, sal hy maar soek na een met minder mooi oë en hare, anders beland hy dalk in dieselfde bootjie as haar man.
Dit is al skemer toe hy klaar is met die sny van die gras. Hy maak vir hom iets om te eet, en gaan klim vroeg in die bed, maar is so opgewonde oor die vooruitsig om Koppie-alleen die volgende dag te gaan bekyk dat hy nie dadelik aan die slaap raak nie. Die testament bepaal dat hy die plaas met alles wat daarop is erf.
Dit kan enigiets van oorvloed tot baie min wees.
2
Die volgende oggend sluk hy net gou ’n toebroodjie saam met sy koffie af voordat hy in die pad val plaas toe. By die hek waar die pad teen die steilte opklim na Koppie-alleen, hou hy stil om die hek oop te maak, en laat dwaal sy blik oor die buurplaas waarin die pad van die dorp af doodloop. Groene Weide. Hy kan nie onthou wie daar gewoon het toe hy ’n kind was nie, maar dit is ’n asemrowende mooi prentjie: die statige woning, groen grasperke en rivier met die groot bome op die oewer wat agter die huis verbyloop. Miskien is dít waarvoor Tessa geval het, eerder vir die plaas as vir sy baas. Hoe Koppie-alleen daar gaan uitsien, weet hy nie, maar hy dink nie dit gaan naastenby Groene Weide se gelyke wees nie.
Veral nie as hy so moet sukkel om die verroeste draadhek oop te maak nie. Hy kyk nuuskierig rond toe hy die kruin van die kop bereik en die werf en geboue in sig kom. Die huis wek tog vae herinneringe, maar hy het geen benul van hoe groot die plaas is nie.
Die huurders ontvang hom vriendelik nadat hy verduidelik het wie hy is. “Jou oorlede pa se prokureur het gebel en vir ons gesê jy sal graag jou erfgrond wil kom besigtig,” sê die jong vroutjie met ’n baba op die heup. “Die huis is op die oomblik ’n bietjie deurmekaar, want ons is stadigaan besig om te pak, maar dit staan jou vry om te kom en gaan net waar en soos jy wil.”
“Het julle my pa geken?”
“As jy bedoel of ons hom gesien het, nee. Ons het maar so telefonies met mekaar kennis gemaak en gesels. Ons huur die huis mos, maar net vir drie maande terwyl ons op Goudbaai laat bou. Volgens Siena en Josua, die werkers wat in die huis langs die skuur woon, het jou pa maar min hier gekom.”
Dit neem hom nie lank om deur die huis te loop nie, want dis nie groot nie. ’n Kort gangetjie, twee slaapkamers, ’n sit-eetkamer, badkamer, klein kantoortjie en ’n kombuis, met ’n stoep onder dak. Heeltemal voldoende vir sy behoeftes, want wat wil hy tog met ’n groter huis maak? Dit voel in elk geval soos ’n kasteel in vergelyking met die enkelwoonstelletjie waarin hy op George woon. Die vernaamste is dat Raka die wêreld se vryheid hier op die plaas gaan hê. Die hond sal sy geluk nie kan glo nie.
’n Rukkie later toe hy buitentoe gaan, loop twee werkers hom tegemoet.
“Is meneer straks meneer Dirk se seun?” vra die man en betrag hom nuuskierig.
“Dis korrek, ja. Wie is julle?”
Die man tree vorentoe en reik Mynhard die hand. “Ek is Josua, en dié is my vrou, Siena. Die mense hier van die huis sê meneer Dirk het die plaas aan meneer bemaak?”
“Ja, ek verstaan ook so, maar ek weet nog nie aldag of dit waar is nie. Ek glo julle het my pa beter geken as wat ek hom geken het. Ek was van kleintyd af onder die indruk hy is dood, en het nou die dag eers uitgevind hy is onlangs eers oorlede. Kan julle my meer van hom vertel? Ek sal graag wil weet watter soort mens hy was.”
“Hy was ’n man van min woorde,” sê Siena. “Ons het hom nie baie gesien nie. Hy was streng, maar regverdig, en ’n mens kan sien jy is sy kind. Meneer trek sterk na hom.”
“Hy’t elke maand my salaris by die bank op die dorp inbetaal,” tree Josua ook toe tot die gesprek. “Nooit een keer oorgeslaan nie.”
“Het julle die vrou geken met hy wie hy in later jare getroud was?”
Siena skud haar kop: “Nee. Hy het nooit van ’n vrou of kind gepraat nie. Ons weet eintlik niks van hom nie. Ons het nie eens geweet van meneer voordat die vrou van die huis ons van meneer vertel het nie. Gaan meneer nou hier kom boer?”
“Ek het nog nie besluit nie. Ek sal alles eers wil deurkyk, want ek weet nie eens hoe groot die plaas is, en of hier enigiets is waarmee ’n mens kan boer nie.”
“Ek weet waar die grensdrade loop,” sê Josua. “Hier is ’n paar beeste en skape ook. Nie baie nie, maar darem iets wat mens aan die lewe kan hou.”
“Wat van ons?” vra Siena terwyl sy hom in die oë kyk. “Moet ons oppak en trek?”
“Trek? Nee, ek hoop nie julle wil trek nie. Ek gaan mos nooit alleen kan boer nie.”
Josua kug en glimlag breed: “Beter werkers as ons sal meneer nêrens kry nie. Ons ken die plaas van hoek tot kant, en meneer Dirk was nog altyd baie tevrede met hoe ek die bees en skaap versorg.”
Mynhard merk dat Siena se gesig ook lyk asof die son daaroor opkom. “Dan is dit goed,” stel hy hulle gerus. “Ek dink ons gaan lekker saamwerk.”
Josua stap ongenooid saam met hom terwyl hy die plaas bekyk en gee net so ongevraagd sy raad.
Mynhard geniet dit, al kry hy soms lag vir die voorstelle wat hy opper. “Nee,” keer hy naderhand. “Bloudraad werk vir sommige dinge, maar nie vir alles nie. Dit gaan ook nie keer dat die skuur inmekaar tuimel nie. Ek dink ons moet maar ’n nuwe skuur oprig.”
“Dit lyk my meneer het geld?” sê-vra Josua.
“Genoeg om ’n paar verbeteringe aan te bring. Is hier iemand in die omgewing wat bouwerk doen?”
“Meneer kan by Goudbaai se hotel by juffrou Minette gaan verneem na bouers. Sy’t in die omgewing grootgeword en bly nog al die jare hier. Hier is nie ’n enkele mens wat sy nie ken nie.”
Daar is diepe dankbaarheid in Mynhard toe hy later terugkeer na Oewersdal. Hoekom sy pa nooit van hom laat hoor het nie, weet hy nie. Hy sal ook nooit ’n antwoord kry nie. Om te begin is daar min wat hy moet aankoop vir die huis, want dis gemeubileer. Daar is ook ’n trekker in die skuur, implemente, die vee, en daarmee saam het hy ook Josua en Siena as werkers. Dis meer as genoeg vir ’n man wat motors moes heelmaak vir ’n bestaan.
Op pad terug Oewersdal toe, val dit hom by dat hy nog die muurprop op Goudbaai moet gaan koop. Dit laat hom ook onthou dat Josua gesê het hy moet die meisie by die hotel na bouers vra. Twee vlieë met een klap. Hy ry stadig om alles rondom hom in oënskou te neem. Nou en dan kom daar vae herinneringe na vore, soos toe hy verby die afdraaipaadjie na die waterval ry, en by die laerskooltjie op Oewersdal.
Daar is niemand by die ontvangstoonbank van die hotel nie. Hy lui die klokkie wat daar staan, en feitlik oombliklik gaan ’n deur aan die ander kant van die gang oop, en kom ’n vrou soos ’n warrelwind daar uit en kom neem agter die toonbank stelling in. Sy laat bars haar kougomborrel met ’n knalgeluid, maar dit stel haar nie in die minste in die verleentheid nie.
Sy glimlag breed en groet vriendelik: “Goeiemiddag. Jy moet ’n besoeker wees, want ek het jou nog nie voorheen gesien nie. Waarmee kan ek help? Soek jy ’n kamer?”
“Sê net eers, is jou naam Minette?”
“Die einste. Hoe weet jy dit?”
“ ’n Werker van Koppie-alleen het vir my gesê ek kan by jou kom verneem na bouers. Jy ken glo almal in die omgewing.”
“Ja, ek ken al die bouers. Hoekom soek jy ’n bouer?”
“Ek gaan binnekort op Koppie-alleen kom boer, en daar is ’n paar verbeteringe wat ek wil aanbring. Onder meer ’n nuwe skuur laat bou.”
“O. Het jy die plaas gekoop?”
“Nee, geërf, van ’n pa wat ek nie eens geweet het nog bestaan het nie.”
“Jou