Mənim həyat hekayələrim. Rza Əli oğlu Hüseynov Mirzadə
yurdumun hər bir bucağı,
Yad eldə şahlığı neynirəm axı?
26.09.1996
İstanbul
Yurduma
Dərviş olub yola çıxsam,
Mənə cığır açarsanmı?
Qartal olub qanad çalsam,
Mənlə göydə uçarsanmı?
Tutub ucun göy yolunun,
Dağlarımın sağın, solun,
Dolasam boynuna qolum,
Araz olub axarsanmı?
Tərlan kimi dolanaraq,
Çaylar kimi bollanaraq,
Olsam təzə yaşıl yarpaq,
Ağac məni saxlarsanmı?
Əssəm dəli fırtınatək,
Qayalları etsəm kəsək,
Yenə doğma övladın tək,
Yurdum məni qucarsanmı?
Dağdan əsən bir yel kimi,
Coşub daşan bir sel kimi,
Yurda dönən bir el kimi,
Mənə qapı açarsanmı?
Yazda yağan ağ qar olsam,
Səni yaman dərdə salsam,
Açılmamış gültək solsam,
Məni deyib ağlarsanmı?
25.03.1995 İstanbul
Həyatımdan yadda qalan bəzi hekayələr…
Hekayə 1
Altıncı sinifdə oxuyurdum. Rus dilini daha yaxşı öyrənmək üçün o vaxtlar dəbdə olan məktəblərarası məktublaşmalardan istifadə etməyə qərar vermişdim. Təsadüfən Rusiyanın Altay diyarının Novoaltaysk şəhərindən Svetlana adlı bir qızla məktublaşırdıq. Məktubları yazmaqda təbii ki, atam mənə çox kömək edirdi.
Bir gün Svetlanadan təzə məktub almışdım. Məktubun axırında Svetlana yazmışdı ki, "seluyu tebya".
Mən də bu sözü ilk dəfəydi eşidirdim.
Atama bu sözün mənasını soruşdum. Atam dedi ki, səni opürəm deməkdir.
Elə utanmışdım ki…
Cavab yazanda atam məcbur elədi ki eyni sözü mən də ona yazım.
Yazmışdım yazmağıma, amma öz otağıma keçib utandığımdan bilmirdim nə edim....
Hekayə 2
Məktəb illərimdən bir hadisəni sizinlə bölüşəcəm.
Mən yeddinci sinifin yarısına qədər öz kəndimizdə, yəni Laçın rayonunun Alıqulu kəndində oxumuşam.
Anam da bu məktəbin müəllimlərindən biri idi və mənim ilk müəllimim də anam olmuşdu.
Məktəb illərimin bu hissəsini çox dəcəl keçirmişəm. Xüsusi ilə də yeddinci sinifdə oxuyanda artıq çətin idarə olunan bir şagird olmuşdum.
Məktəbin ən yaxşı oxuyan şagirdlərindən biriydim (təvazökarlıqdan uzaq da olsa yazmalıyam). Ona görə də müəllimlərim və məktəb rəhbərliyi dəcəlliyimin çoxunu buna bağışlayırdılar.
Ancaq, həmin il (yeddinci sinifdə oxuduğum il) yanvar ayının ortalarında coğrafiya müəllimimə qarşı kobud bir səhv etdim (bu hərəkətimə görə indi də xəcalət çəkirəm. Müəlliməmdən dönə-dönə üzr istəyirəm) və axşam evə gəlib atama, artıq bu məktəbdə oxumaq istəmədiyimi bildirdim.
Təbii bu bir tələb yox, xahiş idi. Atam mənə çox inanırdı. "Sən başqa məktəbdə daha yaxşı oxuyacağına inanırsan" deyə soruşdu. Mən də "bəli" deyə cavab verdim.
Atam elə o axşam qonşu Pircahan kəndindəki (atam da həmin kənddə iyirmi ilə yaxın idi ki poçtun müdiriydi) orta məktəbin direktoruna zəng vurdu. Vəziyyəti ona danışdı və mənim həmin məktəbdə oxumaq istədiyimi bildirdi.
Məktəbin direktoru çox hörmətli Əlövsət müəllim idi. Atamın xətirini çox istəyirdi. Əlövsət müəllimin cavabı bu oldu: “lap yaxşı eləyir Əli dayı, sabah gəlsin dərsə başlasın”.
Fevral ayının on üçü Pircahan kəndindəki orta məktəbə ilk dərsə getdim. İlk dərsimiz ədəbiyyat dərsi idi. Ədəbiyyat müəllimim öz qonşumuz və qohumumuz Tünzalə müəlliməydi. Məni yaxşı tanıdığı və necə oxuduğumu bildiyi üçün dərs çox maraqlı keçdi.
Ancaq, onu da qeyd edim ki, bizim kənd məktəbi səkkiz illik olduğu üçün, bizim kənddən Pircahan kəndinə adətən doqquzuncu sinifdən oxumağa gedərdilər.
Mən bizim kənddən ilk şagird idim ki, yeddinci sinifdən Pircahan kənd orta məktəbində oxuyacaqdım.
İkinci dərsimiz rus dili dərsi idi. Müəllimimiz Namət müəllim sinifə girdi ve salamlaşdıqdan sonra mənə çox da xoş olmayan bir üz ifadəsi ilə, “Rza sizin kənddən bura hamı doqquzuncu sinifə oxumağa gəlir, yəqin sən çox yaxşı oxuyursan ki, doqquzuncu sinifə qədər gözləməyə hövsələn çatmayıb.
Mən də eləməyib təmbəllik, bir az da təbii olaraq bəli cavabını verdim.
Müəllim bir az pərt oldu və mənə sərt bir şəkildə “indi yoxluyarıq” dedi.
Qısaca, həmin gün dərsdə mən indiyə qədər rus dili fənnindən keçdiyimiz mövzuların hamısından suallara cavab verməli oldum.
Yəqin ki, cavablarım müəllimimi qane etmişdi ki, dərsin sonunda, müəllimim üzünü mənə çevirib: "Hə, Rza doğrudan da sən yaxşı oxuyurmuşsan. Hazırlaş, bu il olimpiyadada məktəbimizi sən təmsil edəcəksən”.
Atam icazə vermədiyi üçün (ümumiyyətlə atam olimpiyadalara qarşı idi) olimpiyadaya getmədim, amma indiyə qədər də, mən həmin o dəyərli müəllimimin sevdiyi şagirdlərdən biri olduğuma inanıram.
Hekayə 3
Orta məktəbin onuncu (axırıncı) sinifində oxuyurdum. O vaxtlar başım dərslərə və evin sonbeşiyi olduğum uçün də ev işlərinə qarışmışdı. Təbii ki, eşqlə məşgul olmağa vaxtım yox idi (yaxın dostlarım deyəcəklər ki, bu elə o vaxtdan məhərrəmlikmiş ).
Ancaq, görünür biriləri varmış ki, məni bu maraqlı intrigaya çəkməyə çalışırmış. Bir gün sinifdə dərsdə idik. Növbətçi bzim sinifə gəldi və dərs hissə müdirinin məni çağırdığını dedi.
Dərs hissə müdirimiz Nailə müəllimə yaxşı bir xanım idi. Məni də lap uşag vaxtlarımdan tanıyırdı və çox istəyirdi. Mən uşaq olanda bizim evimizdə çox olmuşdu.
Otağına girdim. Mənə soyug baxdı və "bu nə oyundu çıxarmısan, heç utanmırsan" deyə hirsli-hirsli soruşdu.
Mən çaşıb qalmışdım. Çunki, ilk dəfəydi Nailə müəllimədən özüm haqqımda belə sözlər eşidirdim. Həm də, o vaxtlar deyilənə görə məktəbin ən yaxşı oxuyanlarından və intizamlılarından biri mən idim.
Müəllimə nə olub axı, mən neyləmişəm, deyə soruşdum.
"Guya