Wojna o szczepionki. Brian Deer

Pierwszej nocy prezydentury Donalda Trumpa do sieci trafiło wideo, które wstrząsnęło światem medycyny i nauki. Przedstawia 60-latka w smokingu i czarnej muszce, który szeroko uśmiecha się do telefonu pod niebieskimi i białymi światłami sali balowej w Waszyngtonie.

– Przykro mi, ludzie – mówi z miękkim brytyjskim akcentem, który pasowałby do Jamesa Bonda albo Harry’ego Pottera. – Nie wiem, czy już wrócili. Tak?

Potem powtarza:

– Przykro mi.

Pod jasnobrązową grzywką jego twarz lśni od potu. Białe światło odbija się w szarych oczach. Chodzi, wciąż mówiąc; najpierw w blasku, potem w cieniu, zaciska wargi, jakby szukał słów. Potem odchrząkuje w pięść.

– Patrzę, czy jest tu ktoś ważny. – Rozciąga usta w uśmiechu. – Czy uda mi się ich przekonać.

Obraz drga i jest krótki: dwie i pół minuty filmu wrzuconego na żywo do Periscope, aplikacji do transmisji wideo, z najelegantszego wydarzenia tamtego wieczoru. Dudni stłumiona rytmiczna muzyka. Błyskają światła. Tajni agenci zajmują stanowiska.

Według części widzów – ja oglądałem to w Londynie – mężczyzna wyglądał jak idealny gość na przyjęciu. Ludzie niegdyś mówili, że był „przystojny”, nawet „seksowny”, o posturze sportowca, charyzmatycznym uroku i pewności siebie, która budziła zaufanie. Tamtego wieczoru, w wysokim kołnierzyku i w muszce, mógłby uchodzić za dyplomatę, uszlachconego

Скачать книгу