Trotseer Het Hart Niet. Amy Blankenship
zijn andere broers, Kotaro en Kyou, zouden komen opdagen en hem op de één of andere manier zouden helpen om alles op te lossen wat er aan de hand was. Zijn gedachten gingen terug naar Kyoko.
‘Als ze maar elkaar pijn doen en niet haar,’ fluisterde Kamui, maar de beklemming in zijn borst werd nog steeds niet minder. Als het moest ... zou hij haar helemaal alleen beschermen.
Suki stond op. “Hij, hij is de hele nacht bij je geweest, Kyoko? We, we zagen Toya met bloed aan zijn handen,” stotterde ze en pauzeerde, terwijl de woede van binnen groeide en gericht was op Kyoko omdat zij het geheim hield.
Kyoko stond op, “waar is Toya eigenlijk? Als ik hem in handen heb, ga ik ...” Suki onderbrak haar halverwege de zin.
“Hij is al die tijd bij je geweest? Is Shinbe in uw tijd bij u geweest?” Suki's stem klonk beschuldigend en Kyoko was met stomheid geslagen. “Je hebt zo lang gewacht om het ons te komen vertellen. Dacht je niet dat we ons zorgen om hem zouden maken?”
Kyoko schudde haar hoofd, “het spijt me, Suki. Ik wilde niet bij hem weg voordat ik wist dat hij …” Ze zag Suki’s gezicht rood worden en stapte achteruit.
“De hele nacht? Het grootste deel van de ochtend zochten we naar hem, bang dat hij dood was of ergens gewond lag! Nu kom je helemaal blij terug en zeg je dat hij bij je is!” Ze wees met een beschuldigende vinger naar haar vriendin. “Je had eerder moeten komen. Je had moeten ...” Ze brak af, een snik verliet haar lichaam, opgelucht dat Shinbe in orde was.
Kyoko sloeg haar arm om het meisje om haar te troosten. “Het spijt me, Suki. Ik dacht niet. Zijn verwondingen waren behoorlijk. Ik was bang om hem te verlaten totdat hij wakker werd. Ik was zo bang dat ik hem kwijt zou raken.”
Suki duwde zich van Kyoko weg en haar woede piekte opnieuw op Kyoko's woorden. “Je ... dacht dat je hem kwijt zou raken?” Ze staarde naar Kyoko terwijl ze haar tranen wegknipperde. “Waar maakten ze ruzie over, Kyoko? Waren ze aan het vechten om jou?”
Kyoko schrok van de vraag. Ze wist niet hoe ze moest antwoorden. Ze kon Suki niet vertellen dat ze Shinbe had gekust en dat Toya hen zag. Dit was Suki, haar vriendin die stiekem verliefd was op Shinbe. Schuld overspoelde haar. Heeft ze haar vriendin verraden? Ze keek naar de houten vloer en vond die opeens heel interessant.
Ze was niet verliefd op Shinbe, maar ze ... ‘Jeetje, wat denk ik?’ Ze balde haar handen tot vuisten en ergerde zich aan zichzelf omdat ze zo aan Shinbe dacht, terwijl degene die echt van hem hield vlak voor haar stond. Ze moest weten hoe Suki zich echt voelde.
“Suki, ben je verliefd op Shinbe?” Vroeg ze snel, niet van plan om het onderwerp te ontwijken waarom de twee bewakers hadden gevochten.
Suki draaide haar de rug toe en haar wangen werden rood bij de vraag. Was ze verliefd op hem? Ze vroeg zich af. Ja, ze had gevoelens voor hem. Maar verliefd, zoals Kyoko had voorgesteld? Zij schudde haar hoofd. Ze zou nooit van een man houden. Vooral niet Shinbe. Dat was gewoon niet aan de orde. Misschien zou ze van hem kunnen houden als ze erin zouden slagen Hyakuhei te doden en de vloek van Shinbe uit te wissen. Maar ... nee, ze kon gewoon niet verliefd op hem worden. Ze kon geen hartzeer meer aan.
Verward door haar eigen gevoelens wendde ze zich weer tot Kyoko: “Je ontwijkt de vraag, Kyoko! Ik vroeg of ze om je vochten?” Nu was zij degene die een vraag vermeed, maar het was er één die ze eerlijk gezegd niet wilde beantwoorden of aan wilde denken.
Kyoko zuchtte en haalde haar schouders op: “Ik weet het niet. Heeft Toya je niet verteld wat er is gebeurd?” Ze keek naar de deur en vroeg zich af waarom hij er niet was. “Waar is Toya eigenlijk? Gaat het goed met hem?” Kyoko kreeg een plotselinge rilling en realiseerde zich dat Toya's afwezigheid hen ervan had weerhouden niet te weten wat er was gebeurd.
Suki ontplofte, “wat?!! Toya vertrok nadat we hem hadden gevonden. Zijn klauwen zaten onder het bloed, Kyoko! Hij was ...” Suki werd afgesneden toen Sennin de hut binnenkwam.
“Wil je ophouden met schreeuwen, Suki?” Hij ging op de mat zitten, pakte een stok en porde in het vuur voor hem. “Kyoko, kom zitten. En vertel ons wat u weet.”
Kyoko keek naar Suki. Ze vond het niet leuk dat haar vriendin boos op haar was. Waarom waren ze ineens allemaal met elkaar aan het vechten? Ze waren altijd bij elkaar gebleven en verdedigden elkaar ... er klopte gewoon iets niet. Ze ging zitten en begon hun te vertellen wat er was gebeurd, van de tijd bij de lente tot het verschijnen van Shinbe in haar tijd.
Natuurlijk vertelde ze hen niet over de kus, alleen dat Toya boos was omdat ze in haar ondergoed zat.
“Nou, dat is het echt. Hij werd eindelijk wakker vlak voordat ik hier kwam. Hij is echter in erg slechte staat.” Ze schudde haar hoofd en keek naar haar handen. “Opa zegt dat het minstens een paar dagen zal duren voordat hij kan opstaan en weer kan rondlopen.”
Suki's hoofd schoot omhoog: “Wat? Hij kan niet in jouw tijd blijven!” Ze sloeg meteen haar ogen neer en voelde zich weer vreemd. Waar kwam die jaloezie ineens vandaan?
Sennin legde zijn hand op Suki's arm, “rustig maar, je zou niet willen dat hij terugreist als hij nog steeds gewond is.”
Suki zuchtte, “maar dat is te lang. We kunnen hier net zo goed voor hem zorgen.” Ze vond het niet leuk dat de groep werd opgesplitst.
Sennin grinnikte: “Ai, maar om hem hier te krijgen, zou hij door het hart van de tijd moeten reizen. De stress om iets te doen dat niet mag, is misschien te veel voor zijn verwondingen.”
Kyoko stond op, “ik haat het echt om te vertrekken, maar ik kwam alleen terug om je te laten weten dat hij in orde is. Ik kan maar beter teruggaan voordat opa en Tama hem gek maken.” Ze pakte haar rugzak en glimlachte nerveus toen Kamui terugkwam in de hut, ze keken elkaar aan.
Kamui kon het niet helpen toen hij Kyoko in zijn armen trok en haar stevig omhelsde. Hij was in een veel beter humeur nu hij wist dat Toya Shinbe niet ernstig had gekwetst. Toen Kyoko niet terug was gekomen, had hij het ergste gedacht.
“Van deze kant houd ik ze in de gaten. Ga jij onze Shinbe terugbrengen,” glimlachte hij, liefde dansend in zijn veelkleurige ogen. Hij had haar willen laten weten dat hij niet zo boos op haar was als Suki.
Kyoko glimlachte naar hem terwijl ze hem een doos chocolaatjes overhandigde: “Eet het nu niet te snel op. Ik wil niet dat je buikpijn krijgt.” Ze streek met haar hand door de zijdeachtige paarse highlights in zijn haar en omhelsde hem terug. Ze was dankbaar dat tenminste één van hen niet tegen haar was. Kamui had altijd het zachtste hart gehad.
Ze fluisterde dicht bij zijn oor zodat Suki het niet zou horen: “Als Toya terugkomt, zeg hem dan dat ik hem moet zien.”
Kamui knikte met zijn hoofd.
Suki ging met haar rug naar Kyoko zitten. “Zeg tegen Shinbe dat hij maar beter snel beter wordt.” Ze snoof en Kyoko voelde zich ineens heel schuldig. Ze liet Kamui los en zette de spullen die ze voor de anderen had meegebracht bij de deur neer, omdat ze Suki nu niet meer lastig wilde vallen. Ze wist dat ze de voorraden en lekkernijen later zou vinden. Ze nam afscheid en ging toen alleen terug naar het heiligdom, zich afvragend waar Toya was.
*****
Aan de andere kant van het tijdportaal lag Shinbe met gesloten ogen in bed en probeerde grootvaders zinloze gebabbel met zijn eigen gedachten te overstemmen. ‘Wanneer zou Kyoko terugkeren om hem te redden?’ Hij lachte als een gek in zijn hoofd. Ja, zij was de enige die hem nu kon redden.
Zelfs met zijn verwondingen kon hij niet stoppen met aan haar te denken. Dit moet Gods manier zijn om hem terug te betalen voor zijn zonden. Hij was zich er terdege van bewust dat als Toya de hele waarheid had geweten, hij nu niet zou ademen.
De anderen, waaronder Toya, waren er altijd van uitgegaan dat hij Suki alleen maar wilde omdat dat precies was wat hij wilde dat ze dachten. Suki wilde niets met romantiek te maken hebben en dat had haar veilig gemaakt ... onbewust een grote rol gespeeld in zijn leugen. Hij begon weer in slaap te vallen toen visioenen van Kyoko in zijn armen door zijn hoofd flitsten.
*****