Вясковыя гісторыі. Дваццаць год апасля. Дзмітрый Кудрэц
не цэмент? А што?
– Цэмент я заўчора ўвесь на ганак зрасходваў. А гэта ў мяшку даламiтка была. Ну, мая па дабраце душы тваей матке i насыпала.
– Тваю макаўку! – Валерка плюнуў. – А я як дурны паўдня чакаў, пакуль застыне.
– Ну i як? – Дрозд перастаў рагатаць.
– Што як? Трымаецца. Як i нада быць, – Валерка накiраваўся прэч.
– Ты калi трэба, – крыкнуў Дрозд уваслед, – прыходзь. Я табе яшчэ такога цэменту насыплю. А калi не паленешся – схадзi за ферму. Там яго цэльная гара.
Дрозд хiхiкнуў i зноў прыняўся зносiць дровы ў хляўчук.
Цешча
Генка смяяўся:
– Калі і есць анекдоты пра цешчу, то яны ўсе пра мяне. Каб я ведаў, што так атрымаецца, ніколі б не ажаніўся. Колькі з цешчай разам жывем, два разы толькі і пагаварылі. Адзін раз яна мяне аблаяла. Другі раз я яе. Вось і ўся рамова. А пра што нам з ею размаўляць? У яе свае інтарэсы, ў мяне свае. А агульных ні воднага.
– А колькі ей гадоў? – запытаўся Васіль.
– А чорт яго ведае! – Генка пацiснуў плячамi. – Не то шэсцьдзесят тры, не то шэсцьдзесят чатыры.
– Добры зяць! – усміхнуўся Сяргей. – Нават не помніць, колькі цешчы гадоў.
– Было б чым галаву дурніць! – адмахнуўся Генка. – Мяне такая матэматыка не займае.
– Тут год з дваццаць яшчэ патрымаць давядзецца, – прадоўжыў Сергей. – У маей жонкі адна бабуля дажыла да дзевяноста шасці, а другая – да дзевяноста васьмі.
– Гэта ты сваім зяцям расскажаш, – надзьмуўся Генка, – каб ведалі, што іх чакае. Самае смешнае – жаніцьба, як у той рэкламе – бярэш адну рэч і бясплатна атрымліваеш другую. Бярэш жонку, а ўдабавак і цешчу ўпрыдачу. А самае крыўднае, што ў майго брацельніка было две жонкі і ніводнай цешчы. Трэцці раз недарэка надумаў ажаніцца – і зноў падфарціла – зноў без цешчы. А тут на днях выпадак быў… Звоніць мне малая, раве ў голас. Баба, кажа, забілася. А я і не ведаю – ці то плакаць, ці то радавацца. Я рукі ў ногі і дадому. А ей хоць бы хны! Лезла на шафу – з табурэткі грымнулася. Толькі руку пабіла. А шкада… Калі б галавой ляснулась, мо там бы зварухнулась нешта – паразумнела б хоць крышачку.
– Не любіш ты яе, – заўважыў Сяргей.
– Не люблю, – пагадзіўся Генка. – У нас гэта ўзаемна.
– Ну, – Васіль пацягнуўся, – досыць пра цешчу. Давайце, лепш, вып’ем. Каб нас гэткая трасца мінула.
– Давайце вып’ем, – падхапілі прапанову Сяргей з Генкам.
Налілі, чокнуліся, выпілі, закусілі.
Генка зноў пачаў распавядаць:
– У ва ўсіх цешча, як цешча, а ў мяне мегера. Што прыдумала! У будні дзень спіць да абеду, а як выхадны – ўзапрэцца ні свет, ні зара, і грымець пачынае. Два дні ў тыдні, калі паспаць можна, ды дзе там! Паспіш! Як назло робіць!
– А пагаварыць з ей не спрабаваў?
– З ею пагаворыш! – успыхнуў Генка. – Яна ж адразу ў слезы кідаецца! Усе вакол вінаватыя. Усе навакол гады i паразiты. Адна яна анел.
– Не, – Сяргей спачувальна ўздыхнуў, – мая не такая.
– А у мяне цешчы і зусім няма, – дадаў Васіль. – Памерла.
– А хочаш,