Тургай. Сайрар чак. Фоат Садриев
ыргыттылар. Риф җимен болай дип «өшкерде»:
Кап, кап, кармагым,
Капчык төбен кармадым;
Капчык төбен кармаганда
Пычраттым бармагым!
Фаил балыкларга бик каты боерды:
Төкереп салдым, сикереп кап!
Яр башында ялтырап ят!
Ялтырамасаң, калтырап кат!
Ислам да кыска гына итеп үз өлешен кертте:
Атаң, анаңны чакыр,
Кәҗә күек акыр,
Капчык төбе тап-такыр!
Мансурның туктаусыз балык каптыруына түзә алмыйча, Зөлфәт аның янына китте.
– Мин дә синең яныңда салыйм әле, – диде ул, зәңгәр күзләрен аңа мөлдерәтеп төбәп.
Мансур, аның үзе кыска, үзе ямьсез кәкре колгасына ишарәләп, аны үртәде:
– Синең бу колгаңнан куркып, балыклар качып бетмәсме соң?
– Курыкмаслар, – диде Зөлфәт чын күңелдән.
– Ярар, сал инде, алайса, сал, – диде Мансур.
Зөлфәтнең кармагын ыргытуы булды, шундук бер кушбашны тартып чыгаруы булды. Бәлкем, моны белми дә калырлар иде. Тик Зөлфәтнең балык судан күренү белән чинап кычкырып җибәрүе бөтенесенең игътибарын үзенә юнәлтте. Кушбашы да ару гына иде, ул аны, саңагыннан эләктереп тоткан килеш, бөтенесенә күрсәтеп чыкты. Кушбашын полиэтилен букчасына салып, кармагын ыргытып, бер минут тормагандыр, калкавычы ике-өч кенә сикерде дә аска төшеп китте… Бусында алабуга капкан иде. Аннары аңа кызылканатлар эләгә башлады. Ул кармагын салды да шундук капкан балык белән тартып та алды. Ул инде кычкырмый башлады. Мыш-мыш килеп, тизрәк балыгын кармактан ычкындырып, җим саплап, тагын суга атты, тагын алды. Монда мәзәк һәм аңлаешсыз бер хәл туды. Янына Зөлфәт килеп басуга, Мансурның калкавычы селкенеп тә карамады. Ул яңа җим саплап, әллә нинди әфсеннәр укып, төкереп ыргытса да, кармагына сыңар майма да килмәде. Ә Зөлфәтнең пакеты күзгә күренеп калыная барды. Моны барысы да күреп тордылар. Мансур тыштан берни әйтмәсә дә, аның йөзе ачудан караңгыланды. Зөлфәт чираттагы балыгын тартып чыгарган чакта, Мансурның күзләре атна буе ач торган кешенең ипи күргәч уйнаклаган күзләрен хәтерләтә иде. Ә Зөлфәт, сөенүеннән нишләргә белмичә, һәр балыгын аның борын төбенә китереп, «менә тагын берәү», дип уйнатканнан соң гына букчасына салды. Мансур кызганыч иде.
– Зөлфәт, кил минем янга! – дип чакырып карады Ислам.
– Килде ди!
Зөлфәт әйләнеп тә карамады. Мансурның бер кечкенә банкасында бик юан өч ак корт бар иде. Шуның берсен саплап, кармагын Ыкның уртасына ук селтәп җибәрде. Барып төшеп, бер-ике минут үтмәгәндер, жилканы, дык итеп, нидер тартты. Ул колгасын өскә күтәрмичә генә кармакны үзенә китерә башлады. Ярга килеп җиткәндә, балык шапыр-шопыр килеп карышырга тотынды. Моның зур балык икәнлеген бөтенесе дә күрделәр һәм аның тирәсенә җыелдылар.
– Кинәт тартма, жилкаңны өзә!
– Астан гына, акрын гына тарт!
– Бая чумган балыкның берсе бу!
Малайлар, түземсезләнеп, Мансур тирәсендә сикерештеләр. Ахырда Мансур балыкны