Сайланма әсәрләр. Муса Джалиль

      Ат-арбага юл юк,

      Язгы пычрак…

      Каткан тунын көнгә кыздырып,

      Чабатадан, карлы суны ерып,

      Кайтып килә ашыгып, кызынып,

                Ул – шәһәрдән.

                Анда съезд иде,

      «Мир» сайлавы белән барды да,

      Бик күп, бик күп кирәкләрне тыңлап,

      Алып кайтып килә авылына.

      Аңа әйттеләр:

      – Тукта, бер унбиш көн,

      Җир корысын, юллар төшсен дә —

      Ат белән кайт!..

      Ә ул… шундый инде…

      Тыңламады аның берсен дә.

                – Көтәргәме… юк… юк…

      Ничек түзсен?!

      Бик күп нәрсә бит ул тыңлады,

      Бик күп кирәкләрне язып алды,

      Аны әйтмичә түзеп буламы?!

      Эх, Калинин[2], әле дә кичәгедәй

      Сөйли кебек аңа үзеннән:

      «Тракторлар, абзый, сезнең өчен…

      Алты басу,

                сигез басулы кыр сезгә,

      Куегыз эшкә барын бүгеннән…»

      «Ә ун көннән бездә сукага да

      Чыгар авыл, кыр да бүленмәс —

      Бүгенге сүз – бүген кирәкле сүз —

      Мин кичеккән өчен беленмәс…»

      Ул ашыга, тирли,

                менә тиздән,

      Кояш баеганчы, тауны да —

      Ул үтәр дә басу капкасыннан,

      Кайтып җитәр якын авылына…

      Юк, кирәкми юл да, ат-арба да,

      Тиз бул, әйдә, сука төшкәнче…

      – Тфү,

      Тукта!

      Нинди сука булсын,

      Тракторлар килер кушлашып.

      Киң болыннарда,

      Урман-кырларда

      Агачлар, гөлләр,

      Күрәмсез,

      Кибеп сулдылар.

      Уйсу җирләрдә,

      Елга, күлләрдә

      Көзге салкыннан,

      Күрәмсез,

      Сулар туңдылар.

      Көннәр суынды,

      Чишмәләр тынды,

      Безне калдырып,

      Сизәмсез,

      Кошлар да китте.

      Кошлар шикелле

      Бергә гөр килеп,

      Мәктәптә укыр,

      Беләмсез,

      Вакытлар җитте.

      Куян салкыннан

      Туңган, куырылган,

      Башы салынган,

      Колагы шиңгән.

      Әйдәгез, дуслар,

      Аны